به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
تکیه بر تاب و توان کم کن در این میدان عشق
آن ز پا افتاده ای وین ناتوانی بیش نیست
«رهی معیری»
(بَ) (ق.) بسیاری، به اندازه زیاد.
(بِ) [ په. ] (ص. ق.)زیاد، متعدد، فراوان، دارای کمیت بزرگ نامعلوم.
(بِ) (ق.)
۱- گروهی زیاد.
۲- مقداری زیاد.
(بَ) (اِ.)
۱- فراهم آوردن، تهیه.
۲- رخت سفر.۳ - آمادگی.
۴- تجهیزات.۵ - قصد، ارا د ه.
۶- آماده کردن نیروهای نظامی و مانند آن برای جنگ.
(بَ دَ) (مص م.)
۱- آماده شدن.
۲- قصد کردن.
۳- تدبیر کردن.
۴- سامان دادن.
(بَ دِ) (ص مف.)
۱- سامان داده شده.
۲- آماده، مهیا.
(بَ دَ) (مص ل.) بس کردن.
(بَ) [ ع. ] (ص.)
۱- گسترده.
۲- گشاد، پهن.
۳- خالص.
۴- ساده، بدون ترکیب.
(بَ) [ ع. ] (ص.) زشت رو.
(بَ) [ ع. ] (ص.) خوشرو، خندان.
(~.) (مص ل.) (ص.) گشاده روی، تازه روی، خوش منش.
(بُ) (اِ.) = پش. فش. بشک: موی گردن اسب، یال.
(بِ) (اِ.) از اتباع خوش، خوش و بش.
(بَ) (اِ.) هر بندی به ویژه بندی که از آهن، برنج و یا نقره که برای قفل کردن صندوق درست کنند.
(بِ) (جمله فعلیه) در موقعی که کسی به دشمنان دین لعنت فرستند، شنوندگان می‌گویند: بیش باد.
(بَ) (ص.) زرکوب، سیم کوفت.
(بَ رَ) [ ع. ]
۱- (اِمص.) خبر خوش دادن، نوید دادن.
۲- (اِ.) مژده، خبر خوش.
۳- نکویی، جمال.
(بَ شّ) [ ع. ] (اِ.) گشاده روی، خوشروی، خوش منش.
(بَ شَ) [ ع. ] (اِمص.) خوش رویی، سرزندگی.
(بَ عَ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- از خوردن غذای بدمزه ناخوش شدن.
۲- بی مزه شدن.
