به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
من معتقدم قصه ی ما حاصل عشق است
افسوس که این عشق به تعبیر شما نیست
«ویدا شادپور»
[ ع. ] (مص م.)
۱- وفا کردن.
۲- حق کسی را تمام دادن.
[ ع. ] (مص م.) فرستادن، روانه کردن، ایفاد مراسله.
[ ع. ] (مص م.) برافروختن، آتش افروختن.
[ ع. ] (مص م.) فرستادن، روانه کردن.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ یَقِظ ؛ بیداران، هوشیاران.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.)
۱- بیدار کردن.
۲- آگاه کردن.
[ ع. ] (مص م.)
۱- افکندن، درانداختن.
۲- یورش بردن، تاختن.
۳- گرفتار کردن کسی.
۴- هم آهنگ ساختن آوازها. ج. ایقاعات.
[ ع. ]
۱- (مص ل.) بی گمان شدن، باور کردن.
۲- (اِمص.) باور، یقین.
[ تر - مغ. ] (اِ. ص.)۱ - دوست، یار، همراه.
۲- رام، مطیع.
۳- طایفه، قبیله. ج. ایلات.
[ ع. ] (مص م.)۱ - بر عهده کسی قرار دادن.
۲- وصیت کردن.
[ ع. ] (مص م.) در آوردن، داخل کردن.
[ ع. ] (مص م.) زایاندن، زایانیدن.
[ ع. ]
۱- (مص م.) دوست کردن، به هم پیوست دادن.
۲- (مص ل.) دوستی نمودن.
( اَ ) [ تر. ] (اِ.) ییلاق.
[ ع. ] (مص م.) به درد آوردن، دردمند کردن.
[ ع. ] (مص م.) به درد آوردن، به رنج افکندن.
[ تر. ] (اِ.) = الجار: گردهمایی رعایا برای انجام کاری.
[ تر - مغ. ] (اِمر.)
۱- رییس ایل، خان قبیله.
۲- عنوان سلاطین مغول ایران.
[ تر. ] (اِمر.) رمه اسب.
[ تر. ] (اِمر.) هجوم، یورش.
