به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
رهی اگر چه لب از گفتگو فروبستی
هزار شکوه سراید نگاه خاموشت
«رهی معیری»
(اِفا. اِمر.)
۱- شناگر.
۲- غواص.
(حامص.)۱ - شناگری.
۲- غواصی.
(بَ تَ) (مص ل.) فرق داشتن هدف باطنی با اعمال ظاهری.
(بِ بَ تِ) (اِمر.)
۱- شیشه، آبگینه، بلور.
۲- ژاله، شبنم.
۳- تگرگ، یخ.
(بِ بَ) [ فا - ع. ] (اِمر.) آب حیات.
(بَ) (ص. اِمر.)
۱- سَّد.
۲- کسی که ماست و پنیر و مانند آن را درست می‌کند.
۳- کسی که تَرَک ظروف شکسته را می‌گرفت.
(بَ)(حامص. اِ.)۱ - بستن مسیر آب.
۲- عایق کردن جایی یا چیزی در برابر نم و رطوبت.
۳- تنظیم شدن موتور ماشین یا هر دستگاه دیگری.
۴- ریختن آب در سماور، آب پاش و غیره.
(بَ) (اِمر.) پولی که در ازای آب دهند، حق الشرب.
(اِمر.)
۱- فشار آب، نیروی آب.
۲- پیشاب، ادرار.
(تَ) (مص ل.) ادرار کردن، شاشیدن.
(بِ تَ) (اِمر.) (کن.)
۱- شراب.
۲- (کن.) عرق.
(تَ) (حامص.) شنا، غوطه خوردن در آب.
(جَ) [ فا - ع. ] (اِمر.) جزر.
(~ِ جُ) (اِمر.) نوشابه الکلی ضعیف که از مالتوز و مخمر آب جو تهیه شود، ماءالشعیر، شراب جو، فوگان، فقاع.
(بِ جِ) (اِمر.) کنایه از: خون، خونابه (طبق طب قدیم، جگر مرکز خون است).
(بِ حَ رَ) [ فا - ع. ] (اِمر.) اشک، سرشک.
(حُ) (ص نسب.) کسی که آب حوض‌ها را کشیده و آن‌ها را تمیز می‌کرد.
(بِ حَ) [ فا - ع. ] (اِمر.)
۱- آب زندگانی ؛ گویند چشمه‌ای است در ظلمت که هر از آن بنوشد عمر جاودان پیدا می‌کند، اسکندر و خضر به دنبال آن رفتند، خضر از آن آب نوشید و عمر جاودان ...
(~ ِ حَ یا حِ)(اِمر.) نک آب حیات.
(بِ خُ) (اِمر.) شیشه، آبگینه، بلور.
