به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
کاش می دیدی به چشم عاشقان رخسار خویش
تا دریغ از چشم خود می داشتی دیدار خویش
«صائب تبریزی»
(~.) (اِمر.) جایی که آب و هوای آن گرم است.
(گَ مَ) (اِ.)
۱- نوعی خربزه که پیش رس است و دارای پوست زرد و سفید مایل به زرد می‌باشد. شکلش شلغمی و یا متمایل به کروی است. معمولاً نرم تر از خربزه ولی بی مزه تر از آن است.
۲- باقلای ...
(~. نُ یا نَ دَ)(مص ل.)مهربانی کردن.
(گُ رِ) (اِ.)
۱- چین، شکن.
۲- کنج، گوشه، بیغوله.
(گُ رِ) (اِمر.) برنجزار، شالیزار.
(گُ رَ) (اِ.) = کرنگ:
۱- لشکرگاه.
۲- میدان جنگ.
(گَ رَ) [ معر. ] (اِ.) ظرف آب، سبو.
(گِ رِ) (اِ.) واحد طول قدیم مساوی ۱۱۶ ذرع.
(گِ رَ یا رِ) [ په. ] (اِ.)
۱- پیچیدگی و درهم شدگی نخ و ریسمان یا چیز دیگر.
۲- برآمدگی‌هایی از ساقه که برگ‌ها روی آن قرار دارند.
۳- مشکل، گرفتاری. ؛ ~بر ابرو زدن کنایه از: رو ترش ...
(~. خُ دَ) (مص ل.)
۱- گره به وجود آمدن.
۲- کنایه از: بروز مشکل و مانع در کار.
(~. گُ) (ص فا.) دارای توانایی یا امکان حل مشکل.
(~.) (ص.) مجعد، پُرپیچ و تاب.
(گِ) (اِ.) کوزه سفالین که آن را لعاب کاشی دهند.
(گِ رُ) (اِ.) رهن، شرط.
(~. بُ دَ) (مص ل.) پیروز شدن در شرط بندی.
(~. بَ تَ) (مص ل.) شرط بستن.
(گُ) (اِ.) موی پیچه. موی باف زنان.
(~.) (اِ.) چرک جامه و بدن، ریم.
(گِ رَ وِ) (اِمص.) ایمان آوردن.
(گِ رَ وَ دِ) (ص فا.) مؤمن، متدین، معتقد.
