به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
کردم سفر از کوی تو شاید روی از یاد
فریاد که جز یاد توام همسفری نیست
«عبرت نائینی»
(صَ دُ) (اِمر.) صندوق بسیار بزرگ آهنی.
[ په. ] (اِمر.)
۱- گاو درشت هیکل با شاخ‌های دراز.
۲- (عا.) نفهم و بی شعور.
۳- درشت و کت و کلفت.
(چَ یا چِ) (ص مر.)
۱- نوعی گل که گلبرگ‌هایش شبیه به چشم است.
۲- فراخ چشم.
(ص مر.) تاریک و روشن، سیاه و سفید.
(ص مر.) گاوبان، آن که از گاوان مراقبت می‌کند.
[ فر. ] (اِ.) خزنده‌ای است از راسته تمساح‌ها که مخصوص هند و مجمع الجزایر سوئد است و طولش گاهی بالغ بر ۶ متر می‌شود. این خزنده دارای پوزه‌ای دراز و نسبتاً باریک است و به واسطه دندان‌های کوچک و ...
(زَ) (اِمر.) زهره گاو.
(اِ.) جا، مکان، مقام.
(ص.) (عا.) احمق، گیج.
(یَ یا یِ) (اِمص.) جماع، مباشرت.
(دَ) (مص م.)
۱- انجام عمل جماع به وسیله جنس نر.
۲- (عا.) کسی را به زحمت انداختن و کلافه کردن.
(گِ) (اِ.) زنبور عسل، نحل.
(گَ) (ص.) آتش پرست، مجوس.
(گَ بَ) (اِ.)
۱- نوعی سنگ که از آن دیگ و کاس ه و امثال آن درست می‌کنند.
۲- خیمه که به یک ستون برپای باشد.
(گَ بُ گَ یا گِ) (اِ.) = گبورگه: آلتی است مانند کمان و کشتی گیران با آن در گود زورآزمایی کنند.
(گَ) (ص.) هر چیز گنده و قوی.
(گَ بَ) (اِ.) نک کبست.
(گَ بِّ) (اِ.) نوعی گلیم دست باف خاص ایران که نقشه اش از داستانی حکایت می‌کند.
(~.) (اِ.) شیشه حجام که بدان حجامت کنند، شاخ حجامت.
(گُ رُ) (اِ.) سخنی که از حد و اندازه گوینده متجاوز باشد.
