به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
کاروانی که بود بدرقه‌اش حفظ خدا
به تجمل بنشیند به جلالت برود
«حافظ»
(کُ) (اِ.) خیمه گردی که به یک ستون برپا باشد.
(اِ.)
۱- طبیعت، اصل هر چیز.
۲- هر یک از طبایع چهارگانه.
(کَ) (ص نسب.) منسوب به کیان. سلطنتی، شاهی.
(کَ گَ) (ص مر.)۱ - بی معنی، نامناسب.
۲- درشت، ناهموار.
(حامص.)
۱- پادشاهی.
۲- بزرگی، سروری.
۳- ولایت.
(کِ بِ دَ) (مص ل.) از راه برگشتن، منحرف شدن، از جایی به جایی کشیدن.
(دَ یا دِ) (اِمف.)
۱- به یکسو رفته، کناره گرفته.
۲- از جایی به جایی شده.
۳- تحاشی کرده.
۴- انحراف یافته، منحرف.
۵- فریفته (به عشق).
(اِ.) چرکی که در گوشه‌های چشم پیدا شود.
(کَ خُ رَ) (اِ.) نام لحنی از لحن -های باربد.
(کَ یا کِ) [ ع. ] (مص ل.) مکر، فریب.
(~. وَ) [ ع - فا. ] (ص فا.) مکار، حیله گر.
(اِ.) اندام تناسلی نر به ویژه انسان که ادرار و منی از طریق سوراخی در سر آن دفع می‌شود، نره، ذکَر، قضیب. ؛به ~ گاو زدن در پخش مالی یا چیزی اسراف کردن.
(کِ) (اِ.) نمد.
(کَ یُِ) [ ع. ] (ص.) زیرک، خردمند، هوشیار.
(اِ.) (عا.)چین خوردگی لباس یا پارچه.
(کِ یْ) [ انگ. ] (ص.)
۱- وضعیت، سرگذشت و حالت، مورد، نمونه.
۲- جعبه - ای که اجزای اصلی سخت افزاری رایانه براساس طرحی خاص در آن جای داده شود، محفظه، کازه. (فره).
(خُ دَ) (مص ل.) چین خوردن.
[ فر. ] (اِ.) کیسه‌ای با جدار غشایی در بافت‌ها، دارای ماده مایع یا نیمه جامد که ممکن است طبیعی یا مرضی باشد.
(س) (اِ.)
۱- پارچه‌ای که اطراف آن را دوخته باشند تا بتوان چیزی در آن ریخت.
۲- جیب. ؛ ~ دوختن برای چیزی طمع کردن در آن چیز. ؛ از ~ی خلیفه بخشیدن کنایه از: از جیب دیگری ...
(~. بُ) (ص فا.) دزد، جیب بُر.
