به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
صائب ز دل به دیدهٔ خونبار صلح کن
یک قطره اشک گرم به صد دل برابرست
«صائب تبریزی»
(کَ کَ لَ یا لِ) (اِ.) شانه به سر، هدهد.
(کُ) (اِمر.) غوزه خشخاش که از آن تریاک گیرند.
(اِ.) غذایی که از سرخ کردن سبزی‌ها، سیب زمینی با تخم مرغ تهیه می‌شود.
(اِ.) فاخته، آواز و صدای فاخته.
(اِ.) نوعی از پارچه ابریشمین زر - دوزی.
(ص.) دارای کوک به عنوان وسیله تنظیم مثل ماشین، ساعت، عروسک و...
(اِ.)
۱- محله، برزن.
۲- مجموعه‌ای از ساختمان‌های مسکونی واقع در یک نقطه معین: کوی دانشگاه.
۳- راه فراخ و گشاد، گذر.
(کَ) (اِ.)
۱- زمین وسیع و شوره زار.
۲- شیر ژیان.
(کَ) (اِ.)
۱- کنج و گوشه خانه.
۲- پیمانه.
(کَ وِ تَ) (مص م.) کوفتن، کوفتن غله یا چیز دیگر.
(کَ وِ تَ یا تِ) (ص مف.) غله کوفته شده.
(کَ) (اِ.) = کویشه. گویس. گویش. گویشه: ظرف دوغ و ماست.
(کَ) (اِ.) موی میان سر، کاکل.
(کَ) (اِ.) بیرون و اندرون دهان.
(کَ مَ دَ) (مص ل.) (عا.) حال مرغی است که می‌خواهد بچه بگذارد.
(کَ) [ معر. ] (اِ.) نک قپان.
(کَ پَ) (اِ.) آلونگ، خانه‌ای که از نی و حصیر ساخته باشند.
(کَ پَ رِ) (اِ.) (عا.) = کبره: چرکی که روی اشیاء بندد.
(کَ) [ فر. ] (اِ.)
۱- غشا یا پوشش یا ساختار دیگری که بافت یا اندامی را دربر - می‌گیرد.
۲- پوشش لعاب مانندی معمولاً از جنس پلی ساکارید که لایه‌ای محافظ به دور برخی باکتری‌ها می‌سازد، پوشینه. (فره).
۳- دارویی که دارای ...
(کَ پَ) (اِ.) (عا.) کفل، سرین.
