به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
عشق پاکم تا قيامت، آشناي دل مباد
بر لب گورم، ولي روح سياهم پير نيست
«پژمان بختياري»
( اَ ) (اِ.) روشنایی، نور.
( اَ ) (اِ.)
۱- ابزار، آلت.
۲- ادویه خوشبو که در غذا ریزند.
(اَ یِ) (اِمص.)
۱- عمل افزون کردن.
۲- عمل افزون شدن.
(اَ دَ)
۱- (مص م.) زیاد کردن، بیشتر کردن.
۲- (مص ل.) زیاد شدن.
( اَ )
۱- (ق.) بیش، زیاد، بسیار.
۲- در ترکیب با واژه‌های دیگر معنای افزاینده می‌دهد.
( اَ ) (حامص.) بسیاری، فراوانی.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص م.) فساد کردن، برپا کردن فتنه.
۲- (اِمص.) تباهی، فساد.
( اَ ) (اِ.) تسمه و ریسمانی که به گردن اسب و الاغ می‌بندند.
(~. سَ رِ خُ) (ص.) کسی که فقط به رأی خود عمل می‌کند.
(~. رِ. کَ دَ) (مص ل.) سرپیچی کردن، یاغی شدن.
(~. گُ تِ) (ص.) گستاخ، بی - پروا، وحشی.
( اَ ) (اِ.) سنگی که با آن کارد و شمشیر و مانند آن را تیز کنند.
(اَ نِ) (اِ.) قصه، داستان.
(~. خا دَ) (مص ل.) یاوه گفتن، بیهوده حرف زدن.
(~.) (ص فا.)
۱- داستان سرا.
۲- کنایه از: یاوه گو، بیهوده گو.
(اَ یَ دِ) (ص فا.)
۱- رام کننده.۲ - افسونگر، جادوگر.
(اَ دَ) (مص م.)
۱- رام کردن، مسخّر داشتن.
۲- جادو کردن.
(اُ س ِ) [ انگ. ] (اِ.) = آفست: نوعی از چاپ که نوشته و عکس را بر سطح لاستیکی یک استوانه (سیلندر) گردان برمی گرداند و سپس آن را با فشار استوانه دیگر روی کاغذ چاپ می‌کنند. ماشین ...
(اَ سَ) [ په. ] (اِ.) تاج، دیهیم.
(اَ سَ) (اِ.) کسی که در ارتش درجه اش از ستوان به بالا باشد، صاحب منصب.
