به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل مارا
به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را
«حافظ»
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) دشوار شدن.
۲- (مص م.) دشوار یافتن.
( اِ ) [ ع. ] (مص ل.)بالا رفتن، صعود کردن.
(اَ عَ) [ ع. ] (ص تف.) دشوارتر، صعب تر.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.) گوش فرادادن.
(اَ غَ) [ ع. ] (ص تف.) خردتر، کوچکتر.
(اِ غَ) [ ع. ] دل و زبان.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.) برگزیدن کسی را، اختیار کردن.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.)۱ - بند سخت برنهادن.
۲- عطا دادن.
(اَ فَ) [ ع. ] (ص.) زرد، زردرنگ.
(اِ فِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) زرد شدن.
۲- (اِمص.) زردی.
(اَ فا) [ ع. ] (ص تف.) صافی تر، روشن تر، ناب تر.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ صفی ؛ پاکان، برگزیدگان.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.)۱ - ریشه، بنیاد.
۲- نژاد، گوهر.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ صلب ؛ پشت‌ها.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.)۱ - سر و سامان دادن، تصحیح کردن.
۲- کوتاه و مرتب کردن موی سر و صورت.
(~. دَ) [ ع - فا. ] (مص م.) آشتی دادن، سازش دادن.
( اَ ) [ تر. ] (اِ.)
۱- شیر بیشه.
۲- نامی از نام‌های مردان.
(اَ لَ نْ) [ ع. ] (ق.) هرگز، قطعاً، اساساً، ابداً.
(اَ لَ) [ ع. ] (ص تف.)
۱- نیکوتر، نکوکارتر.
۲- شایسته تر.
( اَ ) [ ع. ] (ص.) تاس، کسی که موهای جلو سر وی ریخته باشد.
