به آبِ روشنِ می عارفی طهارت کرد
عَلَی الصَّباح، که میخانه را زیارت کرد
همین که ساغرِ زَرّینِ خور، نهان گردید
هِلال عید به دورِ قدح اشارت کرد
خوشا نماز و نیازِ کسی که از سرِ درد
به آبِ دیده و خونِ جگر طهارت کرد
امام خواجه، که بودش سرِ نمازِ دراز
به خونِ دخترِ رَز خرقه را قِصارت کرد
دلم ز حلقهٔ زلفش به جان خرید آشوب
چه سود دید ندانم که این تجارت کرد
اگر امامِ جماعت طلب کند امروز
خبر دهید که حافظ به می طهارت کرد
خال مشکین که بدان عارض گندمگون است
سر آن دانه که شد رهزن آدم با اوست
«حافظ»
(اِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) دشوار شدن.
۲- (اِمر.) پوشیده شدن کار.
۳- (اِمص.) دشواری.
۴- خرده گیری.
(~.) (اِ.) پای بند ستور، شکال.
(~. تَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) ایراد گرفتن.
(اَ کَ) [ ع. ] (ص تف.) سپاس دارتر، حق شناس تر.
(اِ کَ دَ) (مص م.) نک شکردن.
(اِ کَ رِ) نک شکره.
(اِ کَ) (اِ.)
۱- شکاف، رخنه.
۲- غار، کهف.
(اِ کَ یا کِ) (ص.) اسبی که دست راست و پای چپش سفید باشد.
(اِ کَ) (اِ.)
۱- پای بند ستور، ریسمانی که بر زانوی شتر بندند تا فرار نکند.
۲- مکر، حیله.
(اَ کَ) [ ع. ] (ص تف.) مشابه تر، مانندتر.
(~.) [ ع. ] دشوارتر، سخت تر، مشکل تر.
(~.) [ ع. ] (ص تف.) خوشگل تر، خوش صورت تر.
(~.) [ ع. ] (ص.)
۱- آن که در وی سرخی و سفیدی با هم آمیخته باشد.
۲- کسی که در سفیدی چشمش اندکی سرخی باشد.
(اِ کِ لِ) (اِمر.) نک اشکلک.
(اِ کِ لَ) (اِمر.)
۱- شکنجه.
۲- نوعی شکنجه و آن چوبی بوده که لای انگشتان متهمان می‌گذاشتند و فشار می‌دادند تا به جرم خود اقرار کنند.
۳- چوبی است به مقدار چهار انگشت که وسط آن باریک تر از دو سر وی ...
(اِ کَ) (اِ.) شکم، بطن.
(اِ کَ) (اِ.) = شکن: چین و شکن.
(اِ کُ) (اِ.) نیشگون، وشکون.
(اِ کَ نِ) (اِ.)
۱- چین، شکن.
۲- نوایی است از موسیقی قدیم.
۳- خورشی است از روغن و سبزی و پیاز و تخم مرغ و آرد.
( اَ ) (اِ.)
۱- سقف.
۲- هر مرتبه از پوشش خانه، طبقه ؛ اشکو و آشکو هم گویند.
