بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد
که تابِ من به جهان، طُرِّهٔ فلانی داد
دلم خزانهٔ اسرار بود و دستِ قضا
درش بِبَست و کلیدش به دل‌سِتانی داد
شکسته‌وار به درگاهت آمدم، که طبیب
به مومیاییِ لطفِ توام، نشانی داد
تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش
که دست دادش و یاریِ ناتوانی داد
برو معالجهٔ خود کن ای نصیحت‌گو
شراب و شاهدِ شیرین، که را زیانی داد؟
گذشت بر منِ مسکین و با رقیبان گفت
دریغ، حافظِ مسکینِ من، چه جانی داد
خیال زلف تو گفتا که جان وسیله مساز
کز این شکار فراوان به دام ما افتد
«حافظ»
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ میل ؛ خواهش‌ها، کام‌ها.
(اُ مّ) (اِ.)
۱- آرزو.
۲- چشمداشت.
(~.) (ص.) کسی که خود را به چیزی امیدوار کند و به آن امید روز را بگذراند.
(~.)(ص مر.)
۱- آرزومند.
۲- متوقع، منتظر.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) فرمانده، فرمانروا.
(~. جِ) (اِمر.) رییس تشریفات دربار.
(~. خُ) [ ع - فا. ] (اِمر.) کسی که به امور اصطبل می‌پردازد.
(اَ رُ یا رَ لْ مُ مِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- فرمانروای مؤمنان، سرور مؤمنان.
۲- لقب حضرت علی (ع) امام اول شیعیان.
(اَ) [ ع - تر. ] (اِمر.) فرمانده قشونی قریب ۰۰۰/۱۰ نفر، امیر لشکر.
(~.) [ ع - فا. ]
۱- (حامص.) امیر بودن، امارت، حکمرانی.
۲- سرداری، سالاری.
۳- سروری، بزرگی.
۴- (ص نسب.) منسوب به امیر.
۵- (اِ.) آهنگی که بدان دوبیتی‌های امیر پازاواری مازندرانی را خوانند.
۵- (اِ.) نوعی ترمه که به دستور میرزا تقی ...
( اَ ) [ ع. ] (ص.)
۱- امانتدار، معتمد.
۲- وکیل، مباشر.
۳- مدیر.
۴- مرشد، مرد کامل.
(اِ) [ ع. ] (حر. شرط) اگر.
(اَ) (اِ.) (عا.) پلیدی، نجاست، گه.
(اَ. دَ) (اِمر.) کثافات بینی، پلیدی جمع شده در بینی.
(اَ) [ ع. ] (ضم.)
۱- من.
۲- مخفف اناالحق (من خدایم).
( اِ ) [ ع. ] (اِ.) ظرف، سبو.
(اِ بَ) [ ع. انابه ]
۱- (مص ل.) برگشتن از گناه، توبه کردن.
۲- (اِمص.) توبه، پشیمانی.
(اِ بِ) [ ع. انابه ] نک انابت.
( اَ ) [ ع. اناه ] (اِ.)
۱- توقف، آهستگی.
۲- بردباری، عمل.
۳- وقار.
( اِ ) [ ع. ] (اِ.) جِ انثی ؛ زنان. ؛~ و ذکور زنان و مردان.
