بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد
که تابِ من به جهان، طُرِّهٔ فلانی داد
دلم خزانهٔ اسرار بود و دستِ قضا
درش بِبَست و کلیدش به دل‌سِتانی داد
شکسته‌وار به درگاهت آمدم، که طبیب
به مومیاییِ لطفِ توام، نشانی داد
تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش
که دست دادش و یاریِ ناتوانی داد
برو معالجهٔ خود کن ای نصیحت‌گو
شراب و شاهدِ شیرین، که را زیانی داد؟
گذشت بر منِ مسکین و با رقیبان گفت
دریغ، حافظِ مسکینِ من، چه جانی داد
اگر نه دایره عشق راه بربستی
چو نقطه حافظ سرگشته در میان بودی
«حافظ»
(کَ کِ) [ ع. ] (اِ.) جِ کوکب ؛ ستارگان.
(اِمص.)
۱- صدمه، ضربه.
۲- آلتی که فیلبانان فیل را با آن زنند.
(بِ یا بَ)(اِ.)چکش آهنگران و مسگران و آن دو قسم باشد، یکی مربع ک ه آن را پتک خوانند، دیگری دراز و آن را کدینه گویند، مطراق.
(بِ) (اِ.) هر چیز که با آن چیز دیگر را کوبند.
(کُ بُ) [ انگ. ] (اِ.) از زبان‌های برنامه - نویسی کامپیوتر.
(دَ) (مص م.) کوفتن، لِه کردن.
[ فر. ] (اِ.) سبکی در نقاشی که در آن نقاش اشیا و حتی موجودات را به شکل هندسی نشان می‌دهد.
(اِ.) کفل و سرین آدمی.
(اِ.)
۱- کود.
۲- مجموع، انباشته.
[ هند. ] (اِ.) قلعه، حصار.
(اِ.) یکی از پنج سهمی که برحسب سنت مبنای تقسیم محصول به شمار می‌رود.
(کَ دَ) (مص م.) توده کردن، انباشتن روی هم.
(اِ.) کوچه و بازاری که روی آن سر - پوشیده باشد.
(اِ.) اسب سواری.
[ په. ] (ص.) قصیر، کم طول، کوچک.
(مَ دَ) (مص ل.) صرف نظر کردن، گذشتن.
(حامص.)
۱- کمی طول، ارتفاع یا عمق.
۲- قصور، تقصیر.
(کَ دَ) (مص ل.) تنبلی کردن، سهل انگاری کردن.
(کُ تَ) [ تر - مغ. ] (اِ.) = کتل:
۱- تپه، گردنه.
۲- علمی که پیشاپیش دسته‌های عزاداری ایام محرم و صفر حرکت دهند و آن مرکب است از چوبی که با پارچه‌های رنگارنگ یا ابریشمی آن را تزیین کنند.
[ هند. ] (اِمر.) دژبان، نگاهبان.
