بنفشه دوش به گل گفت و خوش نشانی داد
که تابِ من به جهان، طُرِّهٔ فلانی داد
دلم خزانهٔ اسرار بود و دستِ قضا
درش بِبَست و کلیدش به دل‌سِتانی داد
شکسته‌وار به درگاهت آمدم، که طبیب
به مومیاییِ لطفِ توام، نشانی داد
تنش درست و دلش شاد باد و خاطر خوش
که دست دادش و یاریِ ناتوانی داد
برو معالجهٔ خود کن ای نصیحت‌گو
شراب و شاهدِ شیرین، که را زیانی داد؟
گذشت بر منِ مسکین و با رقیبان گفت
دریغ، حافظِ مسکینِ من، چه جانی داد
خدای را به می‌ام شست و شوی خرقه کنید
که من نمی‌شنوم بوی خیر از این اوضاع
«حافظ»
(اَ بِ) (اِ.) طبقه.
(اِ یا اُ)
۱- (اِمص.) لغزش.
۲- خزیدن.
۳- مجازاً: سهو، خطا.
(اِ خِ) (اِمص.) لغزش، زلت.
(اِ دَ) (مص ل.)
۱- لغزیدن.
۲- سکندری رفتن.
( اِ ) (اِ.) نک اشکل.
(اِ کِ) (اِ.) = اشکال: پای بند ستور.
(اِ گِ یا گَ دَ)(مص ل.)تعجب کردن، به حیرت افتادن.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ شی ء؛ چیزها.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ شیعه ؛ پیروان.
(اَ یَ) [ ع. ] (ص.) سفیدمو و پیر.
(اَ یَ) [ ع. ] (ص.) آن که نشان مادرزادی دارد، خال دار.
(اِ بَ) [ ع. اصابه ] (مص ل.) رسیدن، رسیدن تیر به هدف.
(اَ بِ) (اِ.) جِ اصبع ؛ انگشتان.
(اَ غَ) [ ع. ] (اِ.) جِ اصغر.
۱- خردسالان، کوچکان. مق اکابر.
۲- کهتران.
(اَ لَ) [ ع. اصاله ] (اِمص.)
۱- نژاده بودن، اصیل بودن.
۲- نجابت داشتن.
( اِ ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- بامداد کردن.
۲- درآمدن بامداد.
(اَ بَ) [ ع. ] (ص.)
۱- خوب رو، زیبارو.
۲- مویی که سفید مایل به سرخ باشد.
(اِ بَ) [ ع. ] (اِ.) انگشت. ج. اصابع.
(اَ صَ حّ) [ ع. ] (ص تف.) صحیح تر، درست تر.
( اَ ) [ ع. ] (ص.) جِ صاحب.
۱- یاران، دمسازان.
۲- مالکان، صاحبان.
