اگر روم ز پِیاش فتنهها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِیاش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو میبینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفهتر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
عدو با جان حافظ آن نکردی
که تیر چشم آن ابروکمان کرد
«حافظ»
(پِ یِ) [ انگ. ] (اِ.) مجموعه یا مدار الکترونیکی برای تقویت نیرو و جریان یا ولتاژ، تقویت کننده، فزون ساز.
[ فر. ] (اِ.) شیشه کوچکی محتوی داروی تزریقی یا خوراکی.
[ انگ. ] (اِ.) دارویی از انواع پنی سیلین که برای مقابله با گروه وسیعی از باکتریها مصرف میشود
[ فر. ] (اِ.) جاندار ذره بینی تک سلولی از رده آغازیان که در آبهای شیرین و جاهای مرطوب و در آب حوضها پیدا میشود. نوعی از آن در روده انسان تولید میگردد و باعث اسهال خونی میشود.
(تَ) [ په. ] (مص م.)
۱- درهم کردن یا شدن، مخلوط کردن یا شدن.۲ - معاشرت.
۳- همخوابگی.
۴- جفت گیری.
(تِ یا تَ) (حامص.)
۱- امتزاج، اختلاط.
۲- الفت، معاشرت، خلطه، آمیزش.
(قَ لَ)(اِمر.) کوتاه شده آقامیرزا قلمدان.
۱- لقبی ریشخندآمیز که به کاتبان و منشیان دوره قاجاریه میدادهاند.
۲- کسی که از طریق قلم زندگی میکند، میرزا بنویس.
(زِ) (اِمص.)
۱- آمیختگی.
۲- همنشینی، معاشرت.
۳- جِماع.
(زِ) (ص مر.)
۱- آمیخته، مخلوط.
۲- کسی که ریش جوگندمی دارد. آمیژه هم گویند.
(~.) (ص مر.) کسی که موهای سرش جوگندمی (سیاه و سفید) باشد.
(اِ.) معاشر.
(اِ مص.) حُسن معاشرت، خوش اخلاقی.
(اِ.)
۱- آمیزش.
۲- مباشرت، مجامعت و نیز پسوندی که معنای آمیختگی میدهد مانند، مرگ آمیغ، زهرآمیغ.
(غِ) (اِمص.)
۱- آمیزش.
۲- مباشرت، مجامعت.
[ ع. ] (شب جم.) کلمهای است که پس از دعا گویند، به معنی برآور! بپذیر! اجابت کن!
[ ع. ] (اِ.) وقت، هنگام، زمان اندک. ج. آنات. ؛ در یک ~ در یک لحظه، در یک دم.
چه (چِ)(ضم. حر.)
۱- چیزی که.
۲- هر چیز.
۱ - پسوند دال بر زمان: بامدادان، ناگاهان.
۲- پسوند دال بر مکان و موطن: گیلان، یونان، ایران، دیلمان.
۳- پسوند حاصل مصدر است در آخر ریشه فعل: چادردران کردن، راه جامه دران.
۴- پسوند دال بر کثرت و استمرار در آخر اسم ...
(اِ.) از مصطلحات صوفیانهاست و آن نوعی حسن و زیبایی است که قابل درک اما توصیف ناپذیر است.
[ په. ] (ضم.) ضمیر اشاره برای دور. مق این.
