اگر روم ز پِیاش فتنهها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِیاش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو میبینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفهتر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
گر امانت به سلامت ببرم باکی نیست
بی دلی سهل بود گر نبود بیدینی
«حافظ»
(غَ یا غُ) (اِ.)
۱- جایی برای گوسفندان و گاوان.
۲- لانه مرغ خانگی.
۳- لانه زنبور.
(غَ دَ) (مص م.) آکندن.
(غَ دِ) (اِ.)
۱- گلوله پنبه، پنبه گلوله کرده برای ریسیدن.
۲- نوعی از عنکبوت زهردار، رتیلا، رتیل.
(اِ.)اولین شیری که یک ماده به نوزادش دهد؛ ماک، شیر ماک.
(اِ.) میان دو دست فراهم آورده، بغل. ؛ به ~کشیدن به خود چسباندن کسی یا چیزی را.
(دَ) (مص م.) در بغل گرفتن، در بر کشیدن.
(اِ.) زاغه.
(غُ) (اِ.) آغوش، بغل.
(چِ) (اِ.) پول کوچک.
(اِ.) = آغول: نگریستن از گوشه چشم از روی خشم.
(اِ.) مهر، خورشید.
[ ع. ] (اِ.) جِ آفت ؛ آفتها، آسیبها.
[ ع. ] (اِ.) جِ افق.
۱- کرانههای آسمان، دشت.
۲- عالم، جهان.
[ ع - فا. ] (ص نسب.)منسوب به آفاق ؛ بیرونی، خارجی.
(فَ) (اِ.) آسیب، بلا.
[ په. ] (اِ.)
۱- خورشید، شمس، مهر.
۲- نور خورشید، شعاع شمس. ؛ ~از سر دیوار گذشتن
۱- نزدیک شدن غروب.
۲- (کن.) پایان عمر. ؛ ~به گل اندودن (کن.) سعی بیهوده برای پنهان کردن امری آشکار. ؛ ...
(تُ نُ) (اِمر.) هنگام طلوع آفتاب.
(زَ دَ)(مص ل.) طلوع کردن آفتاب.
(زَ دِ) (ص مر.) آن که از گرمای آفتاب بیمار شده باشد.
(زَ) (اِمر.)
۱- نزدیک غروب.
۲- پایان عمر، نزدیک مرگ.
