اگر روم ز پِیاش فتنهها برانگیزد
ور از طلب بنشینم به کینه برخیزد
و گر به رهگذری یک دَم از وفاداری
چو گَرد در پِیاش افتم چو باد بُگْریزد
و گر کنم طلبِ نیم بوسه صد افسوس
ز حُقِّهٔ دهنش چون شکر فرو ریزد
من آن فریب که در نرگسِ تو میبینم
بس آبروی که با خاک ره برآمیزد
فراز و شیب بیابان عشق، دامِ بلاست
کجاست شیردلی کز بلا نپرهیزد
تو عمر خواه و صبوری که چرخِ شعبده باز
هزار بازی از این طُرفهتر برانگیزد
بر آستانهٔ تسلیم سر بِنِه حافظ
که گر ستیزه کنی، روزگار بستیزد
هوای کوی تو از سر نمیرود آری
غریب را دل سرگشته با وطن باشد
«حافظ»
(گُ یِ) (اِمص.) ظرفیت.
(گُ جِ) (اِ.) پرندهای است کوچک از راسته سبک بالان که خانواده خاصی را به نام خانواده گنجشکان به وجود میآورد، عصفور.
(~. دِ) (ص مر.) ترسو، بزدل.
(~.) (ص.) کنایه از شخص بینوا، کم درآمد یا بی نصیب از نعمتهای مادی.
(گَ جَ فَ یا فِ) (اِ.) = گنجفیه: نوعی بازی ایرانی که اکنون از رواج افتادهاست. در این بازی هشت دسته دوازده برگی که نود و شش ورق دارد به کار میرود. هر یک از این دستههای هشتگانه سابقاً نامی ...
(گَ جِ) (اِ.) اشکاف، قفسه، کمد کوچک.
(گَ وَ) [ په. ] (ص.) خزانه دار.
(گُ دَ) (مص ل.) جا شدن، جا گرفتن.
(گَ نِ) (اِ.) خزانه، جای نگه داری زر و سیم.
(گُ) (اِ.) خایه.
(گَ) (اِ.)
۱- بوی بد، عفونت.
۲- کثافت، آلودگی. ؛ ~ ِ چیزی بالا آمدن (درآمدن): (عا.) فساد آن آشکار شدن. ؛ ~چیزی را بالا آوردن: (عا.) کاری را بسیار بد انجام دادن، رسوا شدن.
(~.) (اِ.) (قالی بافی) کله، گره.
(گُ وَ) (ص فا.) پهلوان، شجاع.
(گَ) (ص فا.) هر چیزی که از آن بوی ناخوش آید.
(گَ) (اِمر.) آب گندیده و بدبوی.
(گَ نَ یا نِ) (اِمر.) جای سکونت و آسایش جانوران.
(گُ دُ لَ یا لِ)
۱- (ص.) گِرد، مانند گلوله.
۲- ریسمان گلوله شده.
(گَ دُ) (اِ.) گیاهی است یک ساله، علفی با ریشه افشان و ساقه میان تهی که از آرد آن برای پختن نان استفاده میشود.
(~.) (اِمر.) زمینی که در آن گندم کاشته باشند.
(~. نَ) (ص فا.) کنایه از: ریاکار، دورو.
