آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
خوش می‌دهد نشان جلال و جمال یار
خوش می‌کند حکایت عز و وقار دوست
«حافظ»
[ په. ] (اِ.)۱ - حساب، شمار.
۲- واژه‌ای است فارسی، برابر استاتیستیک یا احصائیه، علمی که موضوع آن طبقه بندی علمی وقایع اجتماعی است، و قاعده آن محاسبه و نشان دادن نتیجه به صورت ارقام و اعداد است مثل شماره ...
(گَ) [ په. ] (ص.) آن که مأمور انجام دادن امور آمار است، مأمور احصائیه.
(دَ) (مص م.)
۱- شمردن، به حساب آوردن.
۲- اهمیت دادن، به روی خود آوردن.
[ فر. ] (اِ.) گیاه پیازداری از تیره نرگسی‌ها جزو تک لپه‌ای‌های رنگین جام و رنگین کاسه با گل‌های درشت و زیبا با بوی خوش آیند و مطبوع که به عنوان زینت در باغچه‌ها کاشته می‌شود.
(اِ.) = آماز: ورم، برآمدگی، آماده و آماز نیز گویند.
(دَ)(مص م)ایجاد برآمدگی کردن، متورم کردن. آماهانیدن و آماهیدن هم گفته می‌شود.
(دَ) (مص ل.) باد کردن، ورم کردن.
(اِ.) گوشه چشم.
[ ع. ] (اِ.) جِ امل ؛ امیدها، آرزوها.
[ ع. ] (اِ.) جِ امنیّت ؛ آرزوها.
(دَ) (مص م.) نک آماسانیدن.
(دَ) (مص ل.) نک آماسانیدن.
[ فر. ] (اِ.) اتومبیل مخصوص جهت حمل بیماران و مجروحان به بیمارستان و یا مردگان به آرامگاه.
(مُ تِ) (ص مف.) نک آموخته.
(مَ) (مص مر.)
۱- آمدن، رفت و آمد.
۲- بازگشت.
۳- بخت، سازگاری بخت.
(~. تَ) (مص ل.) فرخنده بودن، خوش قدم بودن.
(~. شُ) (مص مر.)
۱- آمد و شد، رفت و آمد.
۲- تکرار.
(مَ مَ) (مص مر.) آمد و نیامد، فرخنده بودن و نبودن.
(~ُ رَ) (مص مر.) مراوده، ایاب و ذهاب، تردد.
(~.) (ص.) خجستگی، فرخنده.
