آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
ما در چه شماریم، که خورشید جهانتاب
گردن به تماشای تو از صبح کشیده‌ست
«صائب تبریزی»
(یَ) [ تر - فا. ]
۱- (ص نسب.) منسوب به یغما.
۲- خوبرو، زیبا.
(یُ) [ تر. ] (عا.) بزرگ، درشت، بدشکل.
(یَ) [ ع. ] (اِ.) زمین بلند، پشته.
(یَ) [ ع. ] (اِ.) هر بوته که بر زمین پهن شود چون خربزه، کدو، خیار و جز آن.
(یَ) [ ع. ] (ص.) بیدار، هوشیار.
(یَ ظِ) [ ع. یقظه ] (اِمص.) بیداری، هوشیاری.
(یَ نَ. بَ قُ) (اِ.) کنایه از آدم فقیر و بی اهمیت و کسی است که سرش به کلاهش نیرزد و ارزش اجتماعی نداشته باشد.
(یَ قِ) [ تر. ] (اِ.) نک یخه.
(~. س) [ تر - فا ] (ص مر.)
۱- (عا.) کارمند دفتری یا دارای شغلی که مستلزم آلودگی دست و لباس نیست.
۲- (عا.) کسی که دستش به دهانش می‌رسد.
(~. چِ) [ تر - فا. ] (ص مر.) (عا.) تنگدست، بیچاره.
(یَ) [ ع. ] (ص.) بدون شک، بی گمان.
(یَ. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص م.) باور کردن.
(~. نَ نْ) [ ع. ] (ق.)قطعاً، مسلماً، مطمئناً، از روی یقین.
(یَ) (ص.) پهلوان، دلاور. ج. یلان.
(یَ مِ) [ معر. ] (اِ.) جِ یلمق.
(یَ لَ) [ ع. ] (اِ.) جوشن چرمین.
(یَ) (اِ.) این واژه سُریانی و به معنای تولد و زایش است. یعنی تولد مهر (متیرا) در شب اول زمستان که بلندترین شب سال است و ایرانیان به یُمن تولد مهر در این شب جشنی برپا می‌کنند.
(یَ لَ) (اِ.) (عا.)
۱- وقت تلف کردن، عمر را به بطالت گذراندن.
۲- بیکارگی و تنبلی و تن آسانی کردن.
(~. تَ لَُ. کَ دَ) (مص ل.) ولگردی و هرزه گردی کردن، عمر را به بطالت گذرانیدن.
(یَ) (اِ.)
۱- لبه تیغ.
۲- ضرب شمشیر.
