آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
نظاره کن در آینه خود را حبیب ِمن...
اما به شرطِ آن که نگردی رقیبِ من!!
«هلالی جغتایی»
(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.) واجب گردانیدن، فریضه کردن.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.) دوشیزگی را برداشتن.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- از یکدیگر جدا شدن.
۲- فرق گذاشتن.
(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) رسوا شدن.
۲- (اِمص.) بی آبرویی.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.)
۱- دوشیزگی را ربودن.
۲- اندک اندک ریختن آب.
۳- سر آمدن عده زن.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.)
۱- بهتان زدن.
۲- چیزی نو پدید آوردن.
۳- یکی از مصادر ثلاثی مزید در زبان عربی.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.)
۱- گم کردن چیزی را.
۲- جستن گم شده را.
(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) ندار شدن، نیازمند گشتن.
۲- (اِمص.) فقر، تهیدستی.
(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) از هم جدا کردن.
۲- (مص م.) از گرو به در آوردن گروی.
(اَ خَ) [ ع. ]
۱- (ص تف.)بزرگوارتر.
۲- (ص.) ارجمند.
(اَ) (ص.) عجیب، شگفت آور.
(اَ دَ) (اِ.) برادر پدر، عمو.
(اَ دِ) (اِمر.) ستایش شگفت، نیکوترین ستایش.
(اَ دُ) (ص.) نک آفدم.
(اَ دَ) (مص ل.) تعجب نمودن.
( اَ ) (اِ.) درختی با برگ‌هایی مانند پنجه انسان.
(اَ تَ)(مص م.)بلند کردن، بالا بردن.
(اَ تِ) (اِ مف.) بلند کرده، بالا برده.
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ فرد.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص م.) یکی کردن، جدا کردن.
۲- (مص ل.) تنها به کاری روی آوردن.
