آن کس که به دست، جام دارد
سلطانیِ جَم، مُدام دارد
آبی که خِضِر، حیات از او یافت
در می‌کده جو، که جام دارد
سررشتهٔ جان، به جام بگذار
کاین رشته از او نظام دارد
ما و مِی و زاهدان و تقوا
تا یار، سرِ کدام دارد
بیرون ز لبِ تو ساقیا نیست
در دور، کسی که کام دارد
نرگس همه شیوه‌های مستی
از چشمِ خوشت به وام دارد
ذکرِ رخ و زلف تو دلم را
وردی‌ست که صبح و شام دارد
بر سینهٔ ریشِ دردمندان
لعلت نمکی تمام دارد
در چاهِ ذَقَن چو حافظ ای جان
حُسنِ تو دو صد غلام دارد
گرت هواست که با خضر همنشین باشی
نهان ز چشم سکندر چو آب حیوان باش
«حافظ»
( اَ ) [ ع. ] (اِ.) جِ شرط ؛ نشانه‌ها.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) از بالا به زیر نگریستن.
۲- نزدیک شدن.
۳- (اِمص.) وقوف بر امری.
( اِ ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) تابان گشتن، روشن شدن.
۲- (مص م.) روشن کردن.
۳- (اِمص.) تابش.
۴- نام فلسفه‌ای که براساس حکمت افلاطونی و نوافلاطونی و حکمت رایج در ایران بنا شده و راه رسیدن به حقایق را ...
(اَ رَ بِ) [ ع. اشربه ] (اِ.) جِ شراب ؛ آشامیدنی‌ها، نوشیدنی‌ها.
(اَ رَ) [ ع. ] (ص.)
۱- تندخو.
۲- دلیر، دلاور.
(اَ رَ) [ ع. ] (ص تف.) بزرگوارتر، شریفتر.
(~.) [ ع - فا. ] (اِمر.) نوعی سکه طلای ایرانی که سابقاً در ایران رواج داشته و وزن آن در اواخر قاجاریه ۱۸ نخود بوده‌است.
(~.) [ ع. ] (اِ.) جِ شعر؛ موها.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.) آگاه کردن، خبر دادن.
( اَ ) [ ع. ] جِ شعر؛ چامه‌ها، شعرها.
(اِ) [ ع. ] (مص م.) افروختن آتش.
(اَ عَ) [ ع. ] (ص.)
۱- قوچی که میان دو شاخ آن فراخ باشد، حیوان شاخداری که وسط دو شاخش فاصله باشد.
۲- کسی که میان دو شانه اش فراخ باشد.
(اَ عَ) [ ع. ] (ص.) ژولیده موی، آشفته موی.
(اَ عَ) [ ع. ] (ص تف.)
۱- شاعرتر.
۲- داناتر.
(~.) [ ع. ] (ص.) مردی که بدنش دارای موهای زیاد و یا بلند باشد.
(~.) [ ع. ] (ص نسب.)
۱- منسوب به اشعر (یکی از قبایل عرب).
۲- منسوب به فرقه اشعریه.
(اَ ش ِ عِّ) [ ع. ] (اِ.) جِ شعاع ؛ روشنی‌ها، پرتوها.
( اِ ) [ ع. ] (مص م.)
۱- مشغول ساختن.
۲- جایی را تصرف کردن.
(~. گَ) [ ع - فا. ] (ص فا.) شخص یا نیرویی که جایی را به زور و برخلاف حق تصرف کند.
(اُ غُ) (اِ.) خارپشت.
