شاهنامه فردوسی – پيغام فرستادن كاوس به نزديك قيصر روم و افراسياب‏

         پيغام فرستادن كاوس به نزديك قيصر روم و افراسياب‏

          فرستاده شد نزد قيصر ز شاه            سوارى كه اندر نور ديد راه‏

         بفرمود كز نامداران روم            كسى كو بنازد بران مرز و بوم‏

         جهان ديده بايد عنان دار كس            سنان و سپر بايدش يار بس‏

         چنين لشكرى بايد از مرز روم            كه آيند با من بآباد بوم‏

         پس آگاهى آمد ز هاماوران            بدشت سواران نيزه‏وران‏

         كه رستم بمصر و ببربر چه كرد            بران شهرياران بروز نبرد

         دليرى بجستند گرد و سوار            عنان پيچ و مرد افگن و نيزه دار

  دیوان حافظ - آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

         نوشتند نامه يكى مردوار            سخنهاى شايسته و آبدار

         كه ما شاه را چاكر و بنده‏ايم            بفرمان و رايش همه زنده‏ايم‏

         چو از گرگساران بيامد سپاه            كه جويند گاه سرافراز شاه‏

         دل ما شد از كار ايشان بدرد            كه دلشان چنين برترى ياد كرد

         همى تاج او خواست افراسياب            ز راه خرد سرش گشته شتاب‏

         برفتيم با نيزه‏هاى دراز            برو تلخ كرديم آرام و ناز

         از يشان و از ما بسى كشته شد            زمانه بهر نيك و بد گشته شد

         كنون كآمد از كار او آگهى            كه تازه شد آن تخت شاهنشهى‏

  دیوان حافظ - دل و دینم شد و دلبر به ملامت برخاست

         همه نامداران شمشير زن            برين كينه گه بر شدند انجمن‏

         چو شه بر گرايد ز بربر عنان            بگردن بر آريم يك سر سنان‏

         زمين كوه تا كوه پر خون كنيم            ز دشمن بيابان چو جيحون كنيم‏

         فرستاده تازى بر افگند و رفت            ببربرستان روى بنهاد و تفت‏

         چو نامه بر شاه ايران رسيد            بران گونه گفتار بايسته ديد

         از يشان پسند آمدش كار كرد            بافراسياب آن زمان نامه كرد

         كه ايران بپرداز و بيشى مجوى            سر ما شد از تو پر از گفت و گوى‏

  دیوان حافظ - ساقی بیار باده که ماه صیام رفت

         ترا شهر توران بسندست خود            بخيره همى دست يازى ببد

         فزونى مجوى ار شدى بى‏نياز            كه درد آردت پيش رنج دراز

         ترا كهترى كار بستن نكوست            نگه داشتن بر تن خويش پوست‏

         ندانى كه ايران نشست منست            جهان سربسر زير دست منست‏

         پلنگ ژيان گر چه باشد دلير            نيارد شدن پيش چنگال شير

         چو آگاهى آمد بافراسياب            سرش پر ز كين گشت و دل پر شتاب‏

         فرستاد پاسخش كين گفت و گوى            نزيبد جز از مردم زشت‏خوى‏

         ترا گر سزا بودى ايران بدان            نيازت نبودى بمازندران‏

  دیوان حافظ - روضه خلد برین خلوت درویشان است

         چنين گفت كايران دو رويه مراست            ببايد شنيدن سخنهاى راست‏

         كه پور فريدون نياى منست            همه شهر ايران سراى منست‏

         و ديگر ببازوى شمشير زن            تهى كردم از تازيان انجمن‏

         بشمشير بستانم از كوه تيغ            عقاب اندر آرم ز تاريك ميغ‏

         كنون آمدم جنگ را ساخته            درفش درفشان بر افراخته‏

         فرستاده برگشت مانند باد            سخنها بكاوس كى كرد ياد

         چو بشنيد كاوس گفتار اوى            بياراست لشكر بپيكار اوى‏

         ز بربر بيامد سوى سوريان            يكى لشكرى بى‏كران و ميان‏

         بجنگش بياراست افراسياب            بگردون همى خاك بر زد ز آب‏

  شاهنامه فردوسی - آگاه شدن پشنگ از مرگ منوچهر

         جهان كر شد از ناله بوق و كوس            زمين آهنين شد هوا آبنوس‏

         ز زخم تبرزين و از بس ترنگ            همى موج خون خاست از دشت جنگ‏

         سر بخت گردان افراسياب            بران رزم گاه اندر آمد بخواب‏

         دو بهره ز توران سپه كشته شد            سر سركشان پاك برگشته شد

         سپهدار چون كار زان گونه ديد            بى‏آتش بجوشيد همچون نبيد

         بآواز گفت اى دليران من            گزيده يلان نرّه شيران من‏

         شما را ز بهر چنين روزگار            همى پرورانيدم اندر كنار

         بكوشيد و هم پشت جنگ آوريد            جهان را بكاوس تنگ آوريد

  شاهنامه فردوسی - بازگشتن زال به زابلستان

         يلان را بژوپين و خنجر زنيد            دليرانشان سربسر بفگنيد

         همان سگزى رستم شير دل            كه از شير بستد بشمشير دل‏

         بود كز دليرى ببند آوريد            سرش را بدام گزند آوريد

         هر آن كس كه او را بروز نبرد            ز زين پلنگ اندر آرد بگرد

         دهم دختر خويش و شاهى و را            بر آرم سر از برج ماهى و را

         چو تركان شنيدند گفتار اوى            سراسر سوى رزم كردند روى‏

         بشد تيز با لشكر سوريان            بدان سود جستن سر آمد زيان‏

         چو روشن زمانه بران گونه ديد            از انجا سوى شهر توران كشيد

  دیوان حافظ - صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

         دلش خسته و كشته لشكر دو بهر            همى نوش جست از جهان يافت زهر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

خورشید چو آن خال سیه دید به دل گفت
ای کاج که من بودمی آن هندوی مقبل
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

گوژپشت

(~. پُ) (ص.) کسی که پشتش قوز و برآمدگی دارد.

گوگ

(اِ.) تکمه گریبان، گوی گریبان. گوگه و گوک و گوکه و قوقه نیز گویند.

گوگار

(اِ.) جعل، سرگین غلطان.

گوگال

(اِ.) جعل، سرگین غلطان.

گوگرد

(گِ) [ په. ] (اِ.) عنصری با علامت شیمیایی S، جامد و زردرنگ و قابل اشتعال، معادن آن بیشتر نزدیک کوه‌های آتشفشان است، در صنعت کبریت سازی مصرف زیاد دارد.

گوی

(اِ.)
۱- جسمی که فاصله همه نقطه‌های سطح آن تا مرکزش برابر است، کره.
۲- توپی که از یک ماده سخت و تو پر است و در برخی از بازی‌ها به کار می‌رود.

گوی بردن

(بُ دَ) (مص ل.) پیش افتادن.

گوی در افکندن

(دَ. اَ کَ دَ) (مص ل.) به مبارزه طلبیدن.

گویا

(ص فا.) گوینده، سخن گو.

گویا

(ق.) واژه‌ای که برای ظن و احتمال به کار رود. مثل: گویا او ایرانی است.

گویر

(گَ) (ص.) پاکار، پیشکار.

گویس

(گَ) (اِ.)۱ - ظروف شیر و ماست و دوغ.
۲- چوبی که بدان دوغ را جهت برآوردن مسکه زنند، شیرزنه.

گویش

(یِ) (اِمص.) گفتن، گفتار.

گوینده

(یَ دِ) (اِفا.)
۱- سخنگو.
۲- آن که شغلش در رادیو و تلویزیون گویندگی است.

گویندگی

(یَ دِ) (حامص.)
۱- سخن گویی، نطق.
۲- خوانندگی (آواز)، قوالی.

گویی

(ق.) قید شک و تردید. به معنی گویا، پنداری.

گپ

(گَ) (اِ.) سخن، حرف، گفتگوی دوستانه.

گپ

(~.) (ص.) گنده و ستبر، کلان.

گپ

(گُ) (اِ.) گونه.

گپ زدن

(گَ. زَ دَ) (مص ل.) سخن گفتن، حرف زدن.


دیدگاهتان را بنویسید