شاهنامه فردوسی – پاسخ نامه سام از منوچهر

پاسخ نامه سام از منوچهر

          پس آن نامه سام پاسخ نوشت            شگفتى سخنهاى فرّخ نوشت‏

         كه اى نامور پهلوان دلير            بهر كار پيروز بر سان شير

         نبيند چو تو نيز گردان سپهر            برزم و ببزم و براى و بچهر

         همان پور فرخنده زال سوار            كزو ماند اندر جهان يادگار

         رسيد و بدانستم از كام او            همان خواهش و راى و آرام او

         بر آمد هر آنچ آن ترا كام بود            همان زال را راى و آرام بود

         همه آرزوها سپردم بدوى            بسى روز فرّخ شمردم بدوى‏

  شاهنامه فردوسی - گمراه كردن اهريمن كاوس را و به آسمان رفتن كاوس

         ز شيرى كه باشد شكارش پلنگ            چه زايد جز از شير شرزه بجنگ‏

         گسى كردمش با دلى شادمان            كزو دور بادا بد بدگمان‏

         برون رفت با فرّخى زال زر            ز گردان لشكر بر آورده سر

         نوندى بر افگند نزديك سام            كه برگشتم از شاه دل شادكام‏

         ابا خلعت خسروانىّ و تاج            همان ياره و طوق و هم تخت عاج‏

         چنان شاد شد زان سخن پهلوان            كه با پير سر شد بنوى جوان‏

         سوارى بكابل برافگند زود            بمهراب گفت آن كجا رفته بود

         نوازيدن شهريار جهان            و زان شادمانى كه رفت از مهان‏

  دیوان حافظ - نه هر که چهره برافروخت دلبری داند

         من اينك چو دستان بر من رسد            گذاريم هر دو چنانچون سزد

         چنان شاد شد شاه كابلستان            ز پيوند خورشيد زابلستان‏

         كه گفتى همى جان بر افشاندند            ز هر جاى رامشگران خواندند

         چو مهراب شد شاد و روشن روان            لبش گشت خندان و دل شادمان‏

         گرانمايه سيندخت را پيش خواند            بسى خوب گفتار با او براند

         بدو گفت كاى جفت فرخنده راى            بيفروخت از رايت اين تيره جاى‏

         بشاخى زدى دست كاندر زمين            برو شهرياران كنند آفرين‏

         چنان هم كجا ساختى از نخست            ببايد مر اين را سرانجام جست‏

  شاهنامه فردوسی - آمدن زال به نزد مهراب كابلى

         همه گنج پيش تو آراستست            اگر تخت عاجست اگر خواستست‏

         چو بشنيد سيندخت از و گشت باز            بر دختر آمد سراينده راز

         همى مژده دادش بديدار زال            كه ديدى چنانچون ببايد همال‏

         زن و مرد را از بلندى منش            سزد گر فرازد سر از سرزنش‏

         سوى كام دل تيز بشتافتى            كنون هر چه جستى همه يافتى‏

         بدو گفت رودابه اى شاه زن            سزاى ستايش بهر انجمن‏

         من از خاك پاى تو بالين كنم            بفرمانت آرايش دين كنم‏

         ز تو چشم آهرمنان دور باد            دل و جان تو خانه سور باد

  شاهنامه فردوسی - هنر نمودن زال در پيش منوچهر

         چو بشنيد سيندخت گفتار اوى            بآرايش كاخ بنهاد روى‏

         بياراست ايوانها چون بهشت            گلاب و مى و مشك و عنبر سرشت‏

         بساطى بيفگند پيكر بزر            زبرجد برو بافته سربسر

         دگر پيكرش در خوشاب بود            كه هر دانه قطره آب بود

         يك ايوان همه تخت زرّين نهاد            بآيين و آرايش چين نهاد

         همه پيكرش گوهر آگنده بود            ميان گهر نقشها كنده بود

         ز ياقوت مر تخت را پايه بود            كه تخت كيان بود و پر مايه بود

         يك ايوان همه جامه رود و مى            بياورده از پارس و اهواز و رى‏

  دیوان حافظ - کنون که بر کف گل جام باده صاف است

         بياراست رودابه را چون نگار            پر از جامه و رنگ و بوى بهار

         همه كابلستان شد آراسته            پر از رنگ و بوى و پر از خواسته‏

         همه پشت پيلان بياراستند            ز كابل پرستندگان خواستند

         نشستند بر پيل رامشگران            نهاده بسر بر ز زر افسران‏

         پذيره شدن را بياراستند            نثارش همه مشك و زر خواستند

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

در مصاف مسکینان چرخ را زبون یابی
با شکوه درویشان شاه را گدا بینی
«رهی معیری»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آب خضر

(بِ خِ) [ فا - ع. ] (اِمر.)
۱- آب حیات بخش.
۲- معرفت حقیقی که خاصه انبیاء و اولیاست.

آب خنک خوردن

(~ خُ نَ. خُ دَ) (مص ل.) کنایه از: به زندان افتادن.

آب خوردن

(خُ دَ)(مص ل.)۱ - آب نوشیدن، آشامیدن آب.
۲- (کن.) سرچشمه گرفتن، ناشی شدن.
۳- هزینه برداشتن، خرج برداشتن.

آب خوره

(رِ) (اِمر.)
۱- آبخوری.
۲- آبگیر.
۳- چشمه، جویبار.

آب دادن

(دَ) (مص م.)
۱- آبیاری کردن.
۲- فلزی را با فلز دیگر اندودن.

آب داده

(دِ) (ص مف.)
۱- آب پاشیده، مشروب.
۲- تیز، تیز کرده (صفت برای شمشیر یا خنجر).

آب دانه

(نِ) (اِ.) تاولی کوچک در پوست حداکثر به بزرگی ته سنجاق و حاوی مایعی روشن. (فره).

آب درمانی

(دَ) (حامص. اِ.) معالجه بعضی بیماری‌ها با نوشیدن آب یا با نرمش‌های مخصوص در داخل آب.

آب دزد

(دُ) (اِمر.)
۱- منفذی درون زمین که آب و نم از آن نفوذ کند.
۲- مجرای آب.
۳- ابر، سحاب، قطره دزد. (فره)

آب دزدک

(دُ دَ) (اِمر.)
۱- سرنگ.
۲- جانوری است قهوه‌ای رنگ با پای دندانه دار و تیز که زمین را سوراخ می‌کند و به ریشه گیاهان آسیب می‌رساند، خوراکش کرم‌ها و حشرات می‌باشد، بال‌های کوچکی هم دارد که می‌تواند کمی پرواز کند.

آب دست

(دَ)(اِمر.)
۱- آبی که پیش از خوردن غذا و پس از آن برای شستن دست و دهان به کار می‌بردند.
۲- وضو. ؛ ~ به ~خرج دادن کنایه از: مایه گذاشتن.

آب دهان

(دَ) (ص مر.) دهن لق، کسی که راز نگه دار نیست.

آب دوغ

(اِمر.)
۱- ماستی که درون آن آب ریزند و به صورت دوغ درآورند، ماستی با آب بسیار.
۲- گچ یا آهکی که برای اندودن دیوارها به کار رود، دوغاب.

آب رز دادن

(~ رَ. دَ) (مص م.)
۱- شراب نوشاندن.
۲- زهرآب دادن.

آب رفتن

(رَ تَ) (مص ل.)
۱- کوتاه شدن جامه در اثر شستن.
۲- بی آبرو شدن.

آب رنگ

(رَ) (اِمر.)
۱- رنگ‌های فشرده یا خمیری شکل که در نقاشی مورد استفاده قرار می‌گیرد.
۲- تابلویی که با آب رنگ نقاشی شده باشد.
۳- کنایه از: خنجر تیز، شمشیر تیز.

آب رو

(رُ) (اِمر.) آبراه.

آب ریختن

(تَ) (مص م.)
۱- داخل کردن آب در ظرفی.
۲- ادرار کردن، پیشاب ریختن.

آب ریخته

(بِ تِ) (ص مر.) بی آبرو، آبرو رفته.

آب زر

(بِ زَ) (اِمر.)
۱- آب طلا.
۲- شراب زعفرانی.


دیدگاهتان را بنویسید