شاهنامه فردوسی – پادشاهى منوچهر صد و بيست سال بود

پادشاهى منوچهر صد و بيست سال بود

      

منوچهر يك هفته با درد بود            دو چشمش پر آب و رخش زرد بود

         بهشتم بيامد منوچهر شاه            بسر بر نهاد آن كيانى كلاه‏

         همه پهلوانان روى زمين            برو يك سره خواندند آفرين‏

         چو ديهيم شاهى بسر بر نهاد            جهان را سراسر همه مژده داد

         بداد و بآيين و مردانگى            بنيكى و پاكى و فرزانگى‏

         منم گفت بر تخت گردان سپهر            همم خشم و جنگست و هم داد و مهر

         زمين بنده و چرخ يار منست            سر تاج داران شكار منست‏

  شاهنامه فردوسی - گرفتن رستم رخش را

         همم دين و هم فرّه ايزديست            همم بخت نيكى و هم بخرديست‏

         شب تار جوينده كين منم            همان آتش تيز بر زين منم‏

         خداوند شمشير و زرّينه كفش            فرازنده كاويانى درفش‏

         فروزنده ميغ و برنده تيغ            بجنگ اندرون جان ندارم دريغ‏

         گه بزم دريا دو دست منست            دم آتش از بر نشست منست‏

         بدان راز بد دست كوته كنم            زمين را بكين رنگ ديبه كنم‏

         گراينده گرز و نماينده تاج            فروزنده ملك بر تخت عاج‏

         ابا اين هنرها يكى بنده‏ام            جهان آفرين را پرستنده‏ام‏

  شاهنامه فردوسی - گرفتن قارن دژ الانان را

         همه دست بر روى گريان زنيم            همه داستانها ز يزدان زنيم‏

         كز و تاج و تختست ازويم سپاه            ازويم سپاس و بدويم پناه‏

         براه فريدون فرخ رويم            نيامان كهن بود گر ما نويم‏

         هر آن كس كه در هفت كشور زمين            بگردد ز راه و بتابد ز دين‏

         نماينده رنج درويش را            زبون داشتن مردم خويش را

         بر افراختن سر ببيشى و گنج            برنجور مردم نماينده رنج‏

         همه نزد من سر بسر كافرند            و ز آهرمن بدكنش بدترند

         هر آن كس كه او جز برين دين بود            ز يزدان و از منش نفرين بود

  شاهنامه فردوسی - رفتن سام به جنگ مهراب

         و زان پس بشمشير يازيم دست            كنم سر بسر كشور و مرز پست‏

         همه پهلوانان روى زمين            منوچهر را خواندند آفرين‏

         كه فرّخ نياى تو اى نيكخواه            ترا داد شاهى و تخت و كلاه‏

         ترا باد جاويد تخت ردان            همان تاج و هم فرّه موبدان‏

         دل ما يكايك بفرمان تست            همان جان ما زير پيمان تست‏

         جهان پهلوان سام بر پاى خاست            چنين گفت كاى خسرو داد راست‏

         ز شاهان مرا ديده بر ديدنست            ز تو داد و ز ما پسنديدنست‏

         پدر بر پدر شاه ايران توئى            گزين سواران و شيران توئى‏

  شاهنامه فردوسی - رفتن كاوس به مازندران

         ترا پاك يزدان نگه‏دار باد            دلت شادمان بخت بيدار باد

         تو از باستان يادگار منى            بتخت كئى بر بهار منى‏

         برزم اندرون شير پاينده‏اى            ببزم اندرون شيد تابنده‏اى‏

         زمين و زمان خاك پاى تو باد            همان تخت پيروزه جاى تو باد

         تو شستى بشمشير هندى زمين            بارام بنشين و رامش گزين‏

         ازين پس همه نوبت ماست رزم            ترا جاى تخت است و شادى و بزم‏

         شوم گرد گيتى بر آيم يكى            ز دشمن ببند آورم اندكى‏

         مرا پهلوانى نياى تو داد            دلم را خرد مهر و راى تو داد

  شاهنامه فردوسی - گرفتن سهراب دژ سپيد را‏

         برو آفرين كرد بس شهريار            بسى دادش از گوهر شاهوار

         چو از پيش تختش گرازيد سام            پسش پهلوانان نهادند گام‏

         خراميد و شد سوى آرامگاه            همى كرد گيتى بآيين و راه‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

هنگام وداع تو ز بس گریه که کردم
دور از رخ تو چشم مرا نور نماندست
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آسان

[ په. ] (ص. ق.) امری که سخت و دشوار نباشد، سهل. مق دشوار، سخت.

آسان کاری

(حامص.) سهل گرفتن، مساهله.

آسان گذار

(گُ) (ص فا.) سهل انگار، بی خیال.

آسانسور

(سُ) [ فر. ] (اِ.) اتاقک متحرکی که به وسیله آن از طبقه‌ای به طبقات بالا روند و یا از طبقه بالا به پایین فرود آیند؛ بالابر، آسان بر (فره).

آسانی

[ په. ] (حامص.)
۱- سهولت، راحتی.
۲- آسایش.
۳- خواب.
۴- تنبلی.
۵- فراوانی نعمت، رفاه.

آسایش

(یِ) [ په. ] (اِمص.) آسودگی، راحتی.

آسایشگاه

(~.) (اِمر.)محل آسایش و استراحت.

آساینده

(یَ دِ) (ص فا.) استراحت کننده.

آساییدن

(دَ) (مص ل.) آسودن.

آسبان

(ص مر.) آسیابان.

آستان

(اِ.)
۱- درگاه، پیشگاه.
۲- کفش کن.

آستان

(ص.) ستان، به پشت خوابیده.

آستان بوسی

(حامص.) به خدمت بزرگی رسیدن.

آستانه

(نِ) [ په. ] (اِ.)
۱- آستان.
۲- چوب زیرین چارچوب (در).
۳- مقدمه، وسیله.
۴- بارگاه شاهان.

آستر

(تَ) [ په. ] (اِ.)
۱- پارچه‌ای که زیر لباس می‌دوزند.
۲- رنگ اولی که بر روی سطحی که باید رنگ شود می‌زنند.

آستر

(~.) (ق.) آن سوی تر، زاستر.

آستر بدرقه

(~. بَ رَ قِ) (اِمر.) پارچه یا کاغذی که از یک سو به جلد و از سوی دیگر به نخستین صفحه کتاب و مانند آن می‌چسبد.

آستیم

(اِ.) = استیم. اشتیم. ستیم:
۱- چرک زخم، جراحت.
۲- زخم و جراحتی که در اثر سرما چرک و ورم کند.

آستیم

(اِ.) دهانه ظروف.

آستین

(اِ.)
۱- قسمتی از جامه که از شانه تا مچ دست را می‌پوشاند.
۲- مقدار چیزی که در آستین جا شود.
۳- طریقه، راه. ؛ ~بالا زدن کنایه از: همت کردن، اقدام کردن.


دیدگاهتان را بنویسید