شاهنامه فردوسی – پادشاهى منوچهر صد و بيست سال بود

پادشاهى منوچهر صد و بيست سال بود

      

منوچهر يك هفته با درد بود            دو چشمش پر آب و رخش زرد بود

         بهشتم بيامد منوچهر شاه            بسر بر نهاد آن كيانى كلاه‏

         همه پهلوانان روى زمين            برو يك سره خواندند آفرين‏

         چو ديهيم شاهى بسر بر نهاد            جهان را سراسر همه مژده داد

         بداد و بآيين و مردانگى            بنيكى و پاكى و فرزانگى‏

         منم گفت بر تخت گردان سپهر            همم خشم و جنگست و هم داد و مهر

         زمين بنده و چرخ يار منست            سر تاج داران شكار منست‏

  دیوان حافظ - روزه یک سو شد و عید آمد و دل‌ها برخاست

         همم دين و هم فرّه ايزديست            همم بخت نيكى و هم بخرديست‏

         شب تار جوينده كين منم            همان آتش تيز بر زين منم‏

         خداوند شمشير و زرّينه كفش            فرازنده كاويانى درفش‏

         فروزنده ميغ و برنده تيغ            بجنگ اندرون جان ندارم دريغ‏

         گه بزم دريا دو دست منست            دم آتش از بر نشست منست‏

         بدان راز بد دست كوته كنم            زمين را بكين رنگ ديبه كنم‏

         گراينده گرز و نماينده تاج            فروزنده ملك بر تخت عاج‏

         ابا اين هنرها يكى بنده‏ام            جهان آفرين را پرستنده‏ام‏

  دیوان حافظ - آن سیه‌چرده که شیرینی عالم با اوست

         همه دست بر روى گريان زنيم            همه داستانها ز يزدان زنيم‏

         كز و تاج و تختست ازويم سپاه            ازويم سپاس و بدويم پناه‏

         براه فريدون فرخ رويم            نيامان كهن بود گر ما نويم‏

         هر آن كس كه در هفت كشور زمين            بگردد ز راه و بتابد ز دين‏

         نماينده رنج درويش را            زبون داشتن مردم خويش را

         بر افراختن سر ببيشى و گنج            برنجور مردم نماينده رنج‏

         همه نزد من سر بسر كافرند            و ز آهرمن بدكنش بدترند

         هر آن كس كه او جز برين دين بود            ز يزدان و از منش نفرين بود

  شاهنامه فردوسی - خوان سوم جنگ رستم با اژدها

         و زان پس بشمشير يازيم دست            كنم سر بسر كشور و مرز پست‏

         همه پهلوانان روى زمين            منوچهر را خواندند آفرين‏

         كه فرّخ نياى تو اى نيكخواه            ترا داد شاهى و تخت و كلاه‏

         ترا باد جاويد تخت ردان            همان تاج و هم فرّه موبدان‏

         دل ما يكايك بفرمان تست            همان جان ما زير پيمان تست‏

         جهان پهلوان سام بر پاى خاست            چنين گفت كاى خسرو داد راست‏

         ز شاهان مرا ديده بر ديدنست            ز تو داد و ز ما پسنديدنست‏

         پدر بر پدر شاه ايران توئى            گزين سواران و شيران توئى‏

  شاهنامه فردوسی - رفتن زال به نزد رودابه

         ترا پاك يزدان نگه‏دار باد            دلت شادمان بخت بيدار باد

         تو از باستان يادگار منى            بتخت كئى بر بهار منى‏

         برزم اندرون شير پاينده‏اى            ببزم اندرون شيد تابنده‏اى‏

         زمين و زمان خاك پاى تو باد            همان تخت پيروزه جاى تو باد

         تو شستى بشمشير هندى زمين            بارام بنشين و رامش گزين‏

         ازين پس همه نوبت ماست رزم            ترا جاى تخت است و شادى و بزم‏

         شوم گرد گيتى بر آيم يكى            ز دشمن ببند آورم اندكى‏

         مرا پهلوانى نياى تو داد            دلم را خرد مهر و راى تو داد

  دیوان حافظ - درخت دوستی بنشان که کام دل به بار آرد

         برو آفرين كرد بس شهريار            بسى دادش از گوهر شاهوار

         چو از پيش تختش گرازيد سام            پسش پهلوانان نهادند گام‏

         خراميد و شد سوى آرامگاه            همى كرد گيتى بآيين و راه‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

حافظ سخن بگوی که بر صفحه جهان
این نقش ماند از قلمت یادگار عمر
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

انگشت گزیدن

(اَ گُ. گَ دَ)(مص ل.)۱ - تأسف خوردن، حسرت خوردن.
۲- حیرت داشتن.

انگشتال

(اَ گِ) (ص.) ضعیف و نحیف، بیمار.

انگشتانه

(اَ گُ نِ یا نَ) (اِ.)
۱- ابزار فلزی، قالب سرِ انگشت، به هنگام دوختن چیزی بر سر انگشت می‌گذارند تا ته سوزن در انگشت فرو نرود.
۲- گلی است زینتی از تیره میمون شبیه انگشتانه دارای رنگ‌های مختلف، برگ‌هایش بسیار تلخ ...

انگشتر (ی)

(اَ گُ تَ) (اِ.) حلقه‌ای (معمولاً) فلزی و گاه دارای نگین که برای زینت در انگشت می‌کنند. ؛~ پا (کن.) چیزی بی مصرف.

انگشتو

(اَ گُ) (اِمر.) نانی که بر روی آتش زغال پخته شود، انگشتوا.

انگشتو

(~.) (اِمر.) خوراکی که از نان و روغن و شیرینی ترتیب دهند.

انگشتوانه

(اَ گُ نِ) (اِمر.) انگشتانه، قالب فلزی که به هنگام تیراندازی یا دوختن بر انگشت شَست می‌گذارند.

انگشتوانه

(اَ گِ نِ) (اِمر.) کانون، منقل.

انگشتگر

(اَ گِ گَ) (ص فا.) کسی که زغال سازد؛ زغال فروش.

انگل

(اَ گُ) (اِ.) انگشت، اصبع.

انگل

(اَ گَ) (اِ.)
۱- گیاه یا جانوری که تمام یا قسمتی از عمرش را به موجود دیگری بچسبد و از جسم او تغذیه کند.
۲- موجود زنده‌ای که روی پوست، داخل بدن انسان یا حیوانی زندگی کند.
۳- طفیلی، سرِخر، مزاحم، سربار.

انگلک

(اَ گُ لَ) (اِ.) انگشت کوچک.

انگلک کردن

(~. کَ دَ) (مص ل.)
۱- با چیزی ور رفتن.
۲- در کاری دخالت کردن.

انگلیون

(اَ گِ) (اِ.)
۱- انجیل.
۲- نوعی پارچه ابریشمین که انجیل را در آن می‌پیچیدند.

انگه

(اِ گَ) (اِ.)
۱- زنی که شب زفاف همراه عروس به خانه داماد می‌رود.
۲- زن برادر.
۳- دایه خاتون. ینگه و ینگا، هم گویند.

انگور

( اَ ) (اِ.)
۱- میوه رز.
۲- درخت رز، مو.

انگول

( اَ ) (اِ.) انگشت.

انگوله

(اَ لِ) (اِ.) = انگل. انگول:
۱- تکمه، دگمه.
۲- جا دگمه.

انگژ

(اَ گَ) (اِ.)
۱- بیل.
۲- آلتی که پیل بانان با آن پیل را برانند؛ کجک. انگز هم گویند.

انگیختن

(اَ تَ) (مص م.)
۱- جنباندن، تکان دادن.۲ - بلند ساختن، برکشیدن.
۳- واداشتن، تحریک کردن.
۴- شورانیدن.


دیدگاهتان را بنویسید