شاهنامه فردوسی – پادشاهى منوچهر صد و بيست سال بود

پادشاهى منوچهر صد و بيست سال بود

      

منوچهر يك هفته با درد بود            دو چشمش پر آب و رخش زرد بود

         بهشتم بيامد منوچهر شاه            بسر بر نهاد آن كيانى كلاه‏

         همه پهلوانان روى زمين            برو يك سره خواندند آفرين‏

         چو ديهيم شاهى بسر بر نهاد            جهان را سراسر همه مژده داد

         بداد و بآيين و مردانگى            بنيكى و پاكى و فرزانگى‏

         منم گفت بر تخت گردان سپهر            همم خشم و جنگست و هم داد و مهر

         زمين بنده و چرخ يار منست            سر تاج داران شكار منست‏

  دیوان حافظ - به آب روشن می عارفی طهارت کرد

         همم دين و هم فرّه ايزديست            همم بخت نيكى و هم بخرديست‏

         شب تار جوينده كين منم            همان آتش تيز بر زين منم‏

         خداوند شمشير و زرّينه كفش            فرازنده كاويانى درفش‏

         فروزنده ميغ و برنده تيغ            بجنگ اندرون جان ندارم دريغ‏

         گه بزم دريا دو دست منست            دم آتش از بر نشست منست‏

         بدان راز بد دست كوته كنم            زمين را بكين رنگ ديبه كنم‏

         گراينده گرز و نماينده تاج            فروزنده ملك بر تخت عاج‏

         ابا اين هنرها يكى بنده‏ام            جهان آفرين را پرستنده‏ام‏

  دیوان حافظ - شراب بی‌غش و ساقی خوش دو دام رهند

         همه دست بر روى گريان زنيم            همه داستانها ز يزدان زنيم‏

         كز و تاج و تختست ازويم سپاه            ازويم سپاس و بدويم پناه‏

         براه فريدون فرخ رويم            نيامان كهن بود گر ما نويم‏

         هر آن كس كه در هفت كشور زمين            بگردد ز راه و بتابد ز دين‏

         نماينده رنج درويش را            زبون داشتن مردم خويش را

         بر افراختن سر ببيشى و گنج            برنجور مردم نماينده رنج‏

         همه نزد من سر بسر كافرند            و ز آهرمن بدكنش بدترند

         هر آن كس كه او جز برين دين بود            ز يزدان و از منش نفرين بود

  شاهنامه فردوسی - پادشاهى زوطهماسپ

         و زان پس بشمشير يازيم دست            كنم سر بسر كشور و مرز پست‏

         همه پهلوانان روى زمين            منوچهر را خواندند آفرين‏

         كه فرّخ نياى تو اى نيكخواه            ترا داد شاهى و تخت و كلاه‏

         ترا باد جاويد تخت ردان            همان تاج و هم فرّه موبدان‏

         دل ما يكايك بفرمان تست            همان جان ما زير پيمان تست‏

         جهان پهلوان سام بر پاى خاست            چنين گفت كاى خسرو داد راست‏

         ز شاهان مرا ديده بر ديدنست            ز تو داد و ز ما پسنديدنست‏

         پدر بر پدر شاه ايران توئى            گزين سواران و شيران توئى‏

  دیوان حافظ -  در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

         ترا پاك يزدان نگه‏دار باد            دلت شادمان بخت بيدار باد

         تو از باستان يادگار منى            بتخت كئى بر بهار منى‏

         برزم اندرون شير پاينده‏اى            ببزم اندرون شيد تابنده‏اى‏

         زمين و زمان خاك پاى تو باد            همان تخت پيروزه جاى تو باد

         تو شستى بشمشير هندى زمين            بارام بنشين و رامش گزين‏

         ازين پس همه نوبت ماست رزم            ترا جاى تخت است و شادى و بزم‏

         شوم گرد گيتى بر آيم يكى            ز دشمن ببند آورم اندكى‏

         مرا پهلوانى نياى تو داد            دلم را خرد مهر و راى تو داد

  دیوان حافظ -  گر می‌فروش حاجت رندان روا کند

         برو آفرين كرد بس شهريار            بسى دادش از گوهر شاهوار

         چو از پيش تختش گرازيد سام            پسش پهلوانان نهادند گام‏

         خراميد و شد سوى آرامگاه            همى كرد گيتى بآيين و راه‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

تو دریای من بودی آغوش وا كن
كه می خواهد این قوی زیبا بمیرد
«حمیدی شیرازی»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

ژیوه

(وِ) (اِ.) جیوه.

ژیگلور

(لُ) [ فر. ] (اِ.) لوله‌ای است فلزی که دهانه آن به وسیله پیچی بسته می‌شود. این پیچ دارای سوراخی است که به طور دقیق محاسبه شده و مقدار معینی بنزین را وارد کاربوراتور می‌کند.

ژیگو

(گُ) [ فر. ] (اِ.) خوراکی شامل گوشت بی استخوان (معمولاً) گوساله که با چاشنی و ادویه پخته می‌شوند.

ژیگولت

(گُ لِ) (اِ.) مؤنث ژیگولو؛ دختری که همواره در مجالس لهو و لعب و رقص حضور یابد و وقت خود را به بطالت گذراند.

ژیگولو

[ فر. ] (ص.) جوانی که به ظاهر خود زیاد می‌رسد و اهل خوشگذرانی می‌باشد.

ک

(حر.) بیست وپنجمین حرف از الفبای فارسی برابر با عدد ۲۰ در حساب ابجد.

کأس

(کَ) [ ع. ] (اِ.) کاسه، پیاله. ج. کرؤس.

کئیب

(کَ ئِ) [ ع. ] (ص.) غمگین.

کئیر

(کَ) (اِ.) نک کهیر.

کا

(اِ.) در مصر قدیم به معنای همزاد و جفت بوده‌است. مانند فروهر در دین زرتشتی.

کائوچو

(ئُ) [ فر. ] (اِ.) شیره‌ای است که از تنه درخت هوآبرازیلینسیس که از گیاهان تیره فرفیون است به دست می‌آید. شیره این درخت را هنگامی که گرم کنند، کائوچوی خام فراهم می‌شود و آن جسم نرمی است که در ...

کاباره

(رِ) [ فر. ] (اِ.) میکده‌ای که در آن رقص و آواز و موسیقی هم هست.

کابل

(بْ لْ) [ فر. ] (اِ.)
۱- رشته‌های ضخیمی از سیم‌های تابیده شده با روکش عایق دار برای انتقال جریان برق، تلفن و....
۲- رشته سیم فولادی ضخیم برای بستن و بلند کردن قطعاتِ سنگین، بافه (فره).

کابنه

(بِ نَ) (اِ.) چشم، دیده، کاینه و کایینه هم گفته‌اند.

کابوس

[ لا. ] (اِ.) بختک، حالت سنگینی و اختناقی که در خواب به انسان دست می‌دهد.

کابوسک

(سَ) (اِ.) = کابوشک: خرمایی که هسته اش سخت نشود و آن از جنس خرمای پست است ؛ شیص.

کابوک

(اِ.) لانه مرغ، زنبیلی که در میان خانه بیآویزند تا کبوتر در آن آشیانه کند. کابک و کاوک و کاواک و کاووک هم گفته شده‌است.

کابوی

(بُ) [ انگ. ] (اِ.) گاوچران امریکایی.

کابیدن

(دَ) (مص م.)
۱- نک کاویدن.
۲- خراشیدن.
۳- شکافتن.

کابیله

(لِ) (اِ.) هاون، هاون چوبین.


دیدگاهتان را بنویسید