شاهنامه فردوسی – پادشاهى منوچهر صد و بيست سال بود

پادشاهى منوچهر صد و بيست سال بود

      

منوچهر يك هفته با درد بود            دو چشمش پر آب و رخش زرد بود

         بهشتم بيامد منوچهر شاه            بسر بر نهاد آن كيانى كلاه‏

         همه پهلوانان روى زمين            برو يك سره خواندند آفرين‏

         چو ديهيم شاهى بسر بر نهاد            جهان را سراسر همه مژده داد

         بداد و بآيين و مردانگى            بنيكى و پاكى و فرزانگى‏

         منم گفت بر تخت گردان سپهر            همم خشم و جنگست و هم داد و مهر

         زمين بنده و چرخ يار منست            سر تاج داران شكار منست‏

  دیوان حافظ - شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

         همم دين و هم فرّه ايزديست            همم بخت نيكى و هم بخرديست‏

         شب تار جوينده كين منم            همان آتش تيز بر زين منم‏

         خداوند شمشير و زرّينه كفش            فرازنده كاويانى درفش‏

         فروزنده ميغ و برنده تيغ            بجنگ اندرون جان ندارم دريغ‏

         گه بزم دريا دو دست منست            دم آتش از بر نشست منست‏

         بدان راز بد دست كوته كنم            زمين را بكين رنگ ديبه كنم‏

         گراينده گرز و نماينده تاج            فروزنده ملك بر تخت عاج‏

         ابا اين هنرها يكى بنده‏ام            جهان آفرين را پرستنده‏ام‏

  شاهنامه فردوسی - آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

         همه دست بر روى گريان زنيم            همه داستانها ز يزدان زنيم‏

         كز و تاج و تختست ازويم سپاه            ازويم سپاس و بدويم پناه‏

         براه فريدون فرخ رويم            نيامان كهن بود گر ما نويم‏

         هر آن كس كه در هفت كشور زمين            بگردد ز راه و بتابد ز دين‏

         نماينده رنج درويش را            زبون داشتن مردم خويش را

         بر افراختن سر ببيشى و گنج            برنجور مردم نماينده رنج‏

         همه نزد من سر بسر كافرند            و ز آهرمن بدكنش بدترند

         هر آن كس كه او جز برين دين بود            ز يزدان و از منش نفرين بود

  دیوان حافظ - رسید مژده که ایام غم نخواهد ماند

         و زان پس بشمشير يازيم دست            كنم سر بسر كشور و مرز پست‏

         همه پهلوانان روى زمين            منوچهر را خواندند آفرين‏

         كه فرّخ نياى تو اى نيكخواه            ترا داد شاهى و تخت و كلاه‏

         ترا باد جاويد تخت ردان            همان تاج و هم فرّه موبدان‏

         دل ما يكايك بفرمان تست            همان جان ما زير پيمان تست‏

         جهان پهلوان سام بر پاى خاست            چنين گفت كاى خسرو داد راست‏

         ز شاهان مرا ديده بر ديدنست            ز تو داد و ز ما پسنديدنست‏

         پدر بر پدر شاه ايران توئى            گزين سواران و شيران توئى‏

  شاهنامه فردوسی - بند كردن فريدون ضحاك را

         ترا پاك يزدان نگه‏دار باد            دلت شادمان بخت بيدار باد

         تو از باستان يادگار منى            بتخت كئى بر بهار منى‏

         برزم اندرون شير پاينده‏اى            ببزم اندرون شيد تابنده‏اى‏

         زمين و زمان خاك پاى تو باد            همان تخت پيروزه جاى تو باد

         تو شستى بشمشير هندى زمين            بارام بنشين و رامش گزين‏

         ازين پس همه نوبت ماست رزم            ترا جاى تخت است و شادى و بزم‏

         شوم گرد گيتى بر آيم يكى            ز دشمن ببند آورم اندكى‏

         مرا پهلوانى نياى تو داد            دلم را خرد مهر و راى تو داد

  شاهنامه فردوسی - آمدن سام به ديدن رستم

         برو آفرين كرد بس شهريار            بسى دادش از گوهر شاهوار

         چو از پيش تختش گرازيد سام            پسش پهلوانان نهادند گام‏

         خراميد و شد سوى آرامگاه            همى كرد گيتى بآيين و راه‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

دلم ز صومعه بگرفت و خرقه سالوس
کجاست دیر مغان و شراب ناب کجا
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

استرشاد

(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.) راهنمایی خواستن، راه راست جستن. ج. استرشادات.

استرضاء

(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص م.)طلب خشنودی کردن.
۲- خشنود کردن.
۳- (اِمص.) خشنودی. ج. استرضاعات.

استرضاع

(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.) دایه گرفتن برای شیر دادن به کودک.

استرعاء

(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.)
۱- نگهبان خواستن.
۲- طلب توجه کردن.

استرفونیک

(اِ تِ رُ فُ) [ انگ. ] (اِ.) سیستم ضبط یا پخش صوت که در آن از چند کانال صوتی استفاده شود و صدای آن به وسیله دو یا چند بلندگو قابل پخش باشد، چندآوا، چندآوایی. (فره).

استرلاب

(اُ تُ) [ معر. ] (اِمر.) نک اسطرلاب.

استرلینگ

(اِ تِ) [ انگ. ] (اِ.)
۱- مسکوک نقره در انگلستان (قرون وسطی).
۲- واحد پول رسمی انگلستان.
۳- کشورهایی که معاملات خارجی آن‌ها توسط لیره استرلینگ صورت می‌گیرد؛ مق. گروه دلار.

استره

(اُ تُ رِ) (اِ.) تیغ، ابزاری که با آن موی سر و صورت را تراشند.

استره لیسیدن

(~. دَ) (مص ل.) کنایه از: دلیری کردن، جانبازی کردن.

استرواح

(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص م.) آسایش جستن.
۲- (مص ل.) آسایش یافتن، برآسودن.
۳- بو گرفتن، گندیدن.

استرون

(اَ تَ وَ) (ص.) نازا، زنی که بچه نیاورد.

استریل

(اِ تِ) [ فر. ] (ص.) بی ثمر، بی بار، عقیم، نازا، سترون (فره)، عاری از میکروب.

استریلیزه

(اِ تِ زِ) [ فر. ] (ص.) ضدعفونی شده، سترون ساز (فره).

استریو

(اِ تِ یُ) [ انگ. ] (اِ.) نوعی دستگاه صوتی که توانایی پخش یا ضبط صدا را در دو یا چند جهت دارد.

استریپ تیز

(اِ تِ) [ انگ. ] (اِ.) نمایشی که در آن فرد مرحله به مرحله و به تدریج همراه با موسیقی لباس‌هایش را از تن درمی آورد.

استزادت

(اِ تِ دَ) [ ع. ] (مص م.) نک استزاده.

استزاده

(اِ تِ دِ) [ ع. استزاده ]
۱- (مص م.) فزون خواستن، فزونی طلبیدن.
۲- مقصر شمردن.
۳- (مص ل.) شکوه کردن، دلتنگی نمودن، ج. استزادات.

استزاره

(اِ تِ رِ) [ ع. استزاره ] (مص م.) طلب زیارت کسی کردن، دیدار خواستن.

استسعاد

(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص م.) نیکبختی خواستن.
۲- مبارک شمردن.
۳- یاری خواستن.
۴- (مص ل.) نیکبخت شدن.

استسقاء

(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص م.) طلب آب یا باران کردن.
۲- (اِ.) نوعی بیماری که بیمار عطش زیاد دارد و آب بسیار می‌خواهد.


دیدگاهتان را بنویسید