شاهنامه فردوسی – هفت خوان رستم

خوان نخست جنگ رخش با شيرى

برون رفت پس پهلو نيمروز
ز پيش پدر گرد گيتى فروز

دو روزه بيك روزه بگذاشتى
شب تيره را روز پنداشتى

بدين سان همى رخش ببريد راه
بتابنده روز و شبان سياه‏

تنش چون خورش جست و آمد بشور
يكى دشت پيش آمدش پر ز گور

يكى رخش را تيز بنمود ران
تگ گور شد از تگ او گران‏

كمند و پى رخش و رستم سوار
نيابد از و دام و دد زينهار

كمند كيانى بينداخت شير
بحلقه در آورد گور دلير

كشيد و بيفگند گور آن زمان
بيامد برش چون هژبر دمان‏

ز پيكان تير آتشى برفروخت
بدو خاور و خاشاك و هيزم بسوخت‏

بران آتش تيز بريانش كرد
ازان پس كه بى‏پوست و بى‏جانش كرد

بخورد و بينداخت زو استخوان
همين بود ديگ و همين بود خوان‏

لگام از سر رخش برداشت خوار
چرا ديد و بگذاشت در مرغزار

بر نيستان بستر خواب ساخت
در بيم را جاى ايمن شناخت‏

دران نيستان بيشه شير بود
كه پيلى نيارست ازو نى درود

چو يك پاس بگذشت درّنده شير
بسوى كنام خود آمد دلير

بر نى يكى پيل را خفته ديد
بر او يكى اسپ آشفته ديد

نخست اسپ را گفت بايد شكست
چو خواهم سوارم خود آيد بدست‏

سوى رخش رخشان بر آمد دمان
چو آتش بجوشيد رخش آن زمان‏

دو دست اندر آورد و زد بر سرش
همان تيز دندان به پشت اندرش‏

همى زد بران خاك تا پاره كرد
ددى را بران چاره بيچاره كرد

چو بيدار شد رستم تيز چنگ
جهان ديد بر شير تاريك و تنگ‏

چنين گفت با رخش كاى هوشيار
كه گفتت كه با شير كن كارزار

اگر تو شدى كشته در چنگ اوى
من اين گرز و اين مغفر جنگجوى‏

چگونه كشيدى بمازندران
كمند كيانى و گرز گران‏

چرا نامدى نزد من با خروش
خروش توم چون رسيدى بگوش‏

سرم گر ز خواب خوش آگه شدى
ترا جنگ با شير كوته شدى‏

چو خورشيد بر زد سر از تيره كوه
تهمتن ز خواب خوش آمد ستوه‏

تن رخش بسترد و زين بر نهاد
ز يزدان نيكى دهش كرد ياد

دیوان حافظ - کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

خوان دوم شاهنامه – يافتن رستم چشمه آب

خوان سوم شاهنامه – جنگ رستم با اژدها

خوان چهارم شاهنامه – كشتن زنى جادو را

خوان پنجم شاهنامه – گرفتار شدن اولاد به دست رستم

خوان ششم شاهنامه – جنگ رستم و ارژنگ ديو

خوان هفتم شاهنامه – كشتن رستم ديو سپيد را

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, جنگ رخش با شيرى, خوان اول شاهنامه, خوان نخست, خوان نخست جنگ رخش با شيرى, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, هفت خوان رستم

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

مانیز چون نسیم سحر درحریم باغ
روزی ندیم بلبل و پروانه بوده ایم
«پژمان بختیاری»

دیوان حافظ – دوش دیدم که ملائک در میخانه زدند

دیوان حافظ – خم زلف تو دام کفر و دین است

دیوان حافظ – خلوت گزیده را به تماشا چه حاجت است

دیوان حافظ – گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

دیوان حافظ – درد ما را نیست درمان الغیاث

دیوان حافظ – ما را ز خیال تو چه پروای شراب است

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

شاهنامه فردوسی – رزم رستم با تورانيان‏‏

شاهنامه فردوسی – آمدن زال با نامه سام نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – پادشاهى زوطهماسپ

شاهنامه فردوسی – آگه شدن منوچهر از كار سام و زال زر

شاهنامه فردوسی – بنياد نهادن جشن سده

شاهنامه فردوسی – فراهم آوردن شاهنامه

شاهنامه فردوسی – پرسيدن سهراب نام سرداران ايران را از هجير

شاهنامه فردوسی – خواليگرى كردن ابليس

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

گورزا

(ص مف) = گورزاده:
۱- در گذشته چون زن آبستنی که زادنش نزدیک بود می‌مرد، او را در گور می‌نهادند و شخصی را روی گور می‌گماشتند و نی یا لوله‌ای از درون گور به بیرون می‌گذاشتند تا چون کودک زاده شود ...

گورستان

(رِ) (اِمر.) قبرستان.

گورماست

(اِمر.) = گوره ماست:
۱- ماستی که از شیر گورخر باشد.
۲- ماست چکیده‌ای است که شیر خام در آن داخل کنند و بر هم زنند و خورند و گاه آب غوره یا سماق در آن زنند.

گورن

(رَ) (اِ.) [ تر - جغتابی ]
۱- حلقه‌ای که لشکری در گرد چیزی تشکیل دهد.
۲- نوعی اردوگاه که به وسیله گردونه‌هایی - که به شکل دایره تنظیم کنند - سنگربندی شود.

گورک

(رَ) (اِ.) سنگی که گازران جامه بر آن زنند و شویند.

گورک

(~.) (اِ.) غوره، حصرم.

گورکن

(~.) (اِمر.) پستاندار شبگرد نقب زن از تیره راسوسانان.

گورکن

(کَ) (ص فا.) قبرکن.

گورگا

(گَ وُ) (اِ.) [ مغ. ] = گورگه: طبل، کوس.

گوری

(حامص.) عشرت، نشاط.

گوریده

(دَ یا دِ) (اِمف) آشفته، درهم و برهم.

گوریش

(گَ یا گُ) (ص مر.) = گاوریش: احمق، ابله.

گوریل

[ فر. ] (اِ.) نوعی از میمون شبیه به انسان که بلندی اش تا دو متر هم می‌رسد، دُم ندارد و بدنش از موهای بلند و زیادی پوشیده شده‌است.

گوز

(گُ) (اِ.) چشم، عین.

گوز

(گَ) (اِ.) گردو، جوز.

گوز

(اِ.) باد صداداری که از مخرج انسان خارج می‌شود، تیز، ضرطه. ؛ ~ چه ربطی به شقیقه دارد کنایه از: دو چیز نامتجانس و نامربوط، جواب حرف نامربوط. ؛گنده ~ی کردن ادعا کردن، تفاخر بی ...

گوز معلق

(مُ عَ لَ) (اِ.) (عا.) با سر به زمین خوردن، شدیداً به زمین خوردن.

گوزن

(گَ وَ) (اِ.) هر یک از جانوران متعلق به گونه‌های مختلف تیره گوزن‌ها در اندازه و رنگ‌های گوناگون ؛ گاو کوهی.

گوزو

(ص مر.) (عا.) آن که زیاد می‌گوزد. کنایه از آدم بی اهمیت.

گوزگند

(گَ)
۱- (اِمر.) ضرطه بد بو.
۲- کنایه از: سخنان لاف و گزاف و هرزه.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.