لشكر كشيدن كاوس با رستم

           دگر روز فرمود تا گيو و طوس            ببستند شبگير بر پيل كوس‏

         در گنج بگشاد و روزى بداد            سپه بر نشاند و بنه بر نهاد

         سپردار و جوشنوران صد هزار            شمرده بلشكرگه آمد سوار

         يكى لشكر آمد ز پهلو بدشت            كه از گرد ايشان هوا تيره گشت‏

         سراپرده و خيمه زد بر دو ميل            بپوشيد گيتى بنعل و بپيل‏

         هوا نيلگون گشت و كوه آبنوس            بجوشيد دريا ز آواز كوس‏

         همى رفت منزل بمنزل جهان            شده چون شب و روز گشته نهان‏

         درخشيدن خشت و ژوپين ز گرد            چو آتش پس پرده لاجورد

         ز بس گونه گونه سنان و درفش            سپرهاى زرّين و زرّينه كفش‏

         تو گفتى كه ابرى برنگ آبنوس            بر آمد بباريد زو سندروس‏

         جهان را شب و روز پيدا نبود            تو گفتى سپهر و ثريّا نبود

         ازينسان بشد تا در دژ رسيد            بشد خاك و سنگ از جهان ناپديد

         خروشى بلند آمد از ديدگاه            بسهراب گفتند كامد سپاه‏

         چو سهراب زان ديده آوا شنيد            بباره بيامد سپه بنگريد

         بانگشت لشكر بهومان نمود            سپاهى كه آن را كرانه نبود

         چو هومان ز دور آن سپه را بديد            دلش گشت پر بيم و دم در كشيد

         بهومان چنين گفت سهراب گرد            كه انديشه از دل ببايد سترد

         نبينى تو زين لشكر بيكران            يكى مرد جنگى و گرزى گران‏

         كه پيش من آيد به آوردگاه            گر ايدون كه يارى دهد هور و ماه‏

         سليحست بسيار و مردم بسى            سرافراز نامى ندانم كسى‏

         كنون من ببخت رد افراسياب            كنم دشت را همچو درياى آب‏

         بتنگى نداد ايچ سهراب دل            فرود آمد از باره شاداب دل‏

          يكى جام مى خواست از مى‏گسار            نكرد ايچ رنجه دل از كارزار

         و زانسو سراپرده شهريار            كشيدند بر دشت پيش حصار

         ز بس خيمه و مرد و پرده سراى            نماند ايچ بر دشت و بر كوه جاى