شاهنامه فردوسی – كى‏ قباد

پادشاهى او سد سال بود

          بشاهى نشست از برش كى‏قباد            همان تاج گوهر بسر بر نهاد

         همه نامداران شدند انجمن            چو دستان و چون قارن رزم زن‏

         چو كشواد و خرّاد و برزين گو            فشاندند گوهر بران تاج نو

         قباد از بزرگان سخن بشنويد            پس افراسياب و سپه را بديد

         دگر روز برداشت لشكر ز جاى            خروشيدن آمد ز پرده سراى‏

         بپوشيد رستم سليح نبرد            چو پيل ژيان شد كه برخاست گرد

         رده بر كشيدند ايرانيان            ببستند خون ريختن را ميان‏

         بيك دست مهراب كابل خداى            دگر دست گژدهم جنگى بپاى‏

  دیوان حافظ - بلبلی خون دلی خورد و گلی حاصل کرد

         بقلب اندرون قارن رزم زن            ابا گرد كشواد لشگر شكن‏

         پس پشت رويشان زال با كى‏قباد            بيك دست آتش بيك دست باد

         بپيش اندرون كاويانى درفش            جهان زو شده سرخ و زرد و بنفش‏

         ز لشكر چو كشتى سراسر زمين            كجا موج خيزد ز درياى چين‏

         سپر در سپر بافته دشت و راغ            درفشيدن تيغها چون چراغ‏

         جهان سر بسر گشت درياى قار            برافروخته شمع از و صد هزار

         ز ناليدن بوق و بانگ سپاه            تو گفتى كه خورشيد گم كرد راه‏

         سبك قارن رزم زن كان بديد            چو رعد از ميان نعره بركشيد

  دیوان حافظ - جز آستان توام در جهان پناهی نیست

         ميان سپاه اندر آمد دلير            سپهدار قارن بكردار شير

         گهى سوى چپ و گهى سوى راست            بران گونه از هر سوى كينه خواست‏

         بگرز و بتيغ و سنان دراز            همى كشت از ايشان گو سرافراز

         ز كشته زمين كرد مانند كوه            شدند آن دليران تركان ستوه‏

         شماساس را ديد گرد دلير            كه مى بر خروشيد چون نرّه شير

         بيامد دمان تا بر او رسيد            سبك تيغ تيز از ميان بر كشيد

         بزد بر سرش تيغ زهر آبدار            بگفتا منم قارن نامدار

         نگون اندر آمد شماساس گرد            چو ديد او ز قارن چنان دست برد

  دیوان حافظ - نیست در شهر نگاری که دل ما ببرد

         چنين است كردار گردون پير            گهى چون كمانست و گاهى چو تير

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

رطل گرانم ده ای مرید خرابات
شادی شیخی که خانقاه ندارد
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

اتم

(اَ تَ مّ) [ ع. ] (ص تف.) تمامتر، کاملتر.

اتم

(اَ تُ) [ فر. ] (اِ.) کوچکترین جزء یک عنصر که خواص آن عنصر را دارا می‌باشد و با چشم دیده نمی‌شود.

اتمام

( اِ) [ ع. ] (مص م.) تمام کردن، به پایان رسانیدن.

اتمام حجت

(~ِ حُ جَُ) [ ع. ] (مص ل.) تمام کردن حجت بر خصم، اولتیماتوم.

اتمسفر

(اَ مُ فِ) (اِ.) نک آتمسفر.

اتهام

(اِ تِّ) [ ع. ]
۱- (مص م.) تهمت زدن، بدنام کردن، افتراء.
۲- (مص ل.) بدنام شدن، تهمت پذیرفتن.

اتو

(اُ) [ روس. ] (اِ.) = اطو: ابزاری آهنی با یک صفحه صاف که به وسیله برق گرم می‌شود و با آن چین و چروک پارچه یا لباس را از بین ببرند.

اتوبان

(اُ) [ آلما. ] جاده پهن ماشین رو دو طرفه، آزادراه، بزرگ راه (فره).

اتوبوس

(~.) [ فر. ] (اِ.)نوعی اتومبیل با اتاق بزرگ و صندلی‌های متعدد که برای حمل و نقل مسافران خارج یا داخل شهرها به کار می‌رود.

اتوبوس رانی

(~.) [ فر - فا. ]
۱- (اِ.) مؤسسه‌ای ک ه حمل و نقل مسافر به وسیله مجموعه‌ای از اتوبوس‌ها در مسیر یا شبکه‌ای مشخص و معین را بر عهده دارد.
۲- (حامص.) راندن و بردن اتوبوس از جایی به جای دیگر.
۳- ...

اتوبیوگرافی

(اُ تُ گِ) [ فر. ] (اِ.) شرح حالی که خود شخص بنویسد، زندگینامه خود - نوشت، سرگذشت خود، شرح حال خود (فره).

اتود

(اِ تُ) [ فر. ]
۱- (اِ.) طراحی مقدماتی.
۲- مداد نوکی.
۳- (اِمص.) مطالعه و تحقیق مقدماتی، بررسی.

اتوریته

(اُ تُ تِ) [ فر. ] (اِمص.) قدرت ونفوذ مادی یا معنوی، اقتدار.

اتوشویی

(اُ شُ) [ فر - فا. ] (حامص. اِ.)
۱- کار اتوکشی و شستشوی پارچه و لباس با ماشین.
۲- کارگاهی که در آن اتوکشی و شستشوی ماشین انجام گیرد.

اتوماتیک

(اُ تُ) [ فر. ] (ص.)
۱- ویژگی هر وسیله‌ای که بدون دخالت انسان و خود به خود کار کند.
۲- عملی که بدون فکر کردن انجام شود، خودکار (فره).

اتومبیل

(اُ تُ مُ) [ فر. ] (اِ.) وسیله نقلیه‌ای که با موتور کار می‌کند و دارای چهار چرخ است، ماشین.

اتون

(اَ) [ معر. ] (اِ.)
۱- تون، گلخن، گلخن گرمابه.
۲- تنور گچ پز و نان پز، کوره آهک پزان.
۳- آتشدان آهنین.

اتّضاع

(اِ تِّ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- چنگ زدن.
۲- پناه بردن.

اتکاء

(اِ تِّ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) تکیه کردن بر، پشت دادن بر.
۲- اعتماد کردن بر. ؛ نقطه ~نقطه‌ای که در آن اهرم را تکیه دهند، تکیه گاه.

اتکاء کردن

(~. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) تکیه کردن بر، پشت گرم شدن به.


دیدگاهتان را بنویسید