شاهنامه فردوسی – كشته شدن سيامك بر دست ديو

كشته شدن سيامك بر دست ديو

سخن چون بگوش سيامك رسيد ز كردار بدخواه ديو پليد

دل شاه بچه بر آمد بجوش سپاه انجمن كرد و بگشاد گوش‏

بپوشيد تن را بچرم پلنگ كه جوشن نبود و نه آيين جنگ‏

پذيره شدش ديو را جنگ جوى سپه را چو روى اندر آمد بروى‏

سيامك بيامد برهنه تنا بر آويخت با پور آهرمنا

بزد چنگ وارونه ديو سياه دو تا اندر آورد بالاى شاه‏

فكند آن تن شاهزاده بخاك بچنگال كردش كمرگاه چاك‏

دیوان حافظ - سحرم دولت بیدار به بالین آمد

سيامك بدست خروزان ديو تبه گشت و ماند انجمن بى‏خديو

چو آگه شد از مرگ فرزند شاه ز تيمار گيتى برو شد سياه‏

فرود آمد از تخت ويله كنان زنان بر سر و موى و رخ را كنان‏

دو رخساره پر خون و دل سوگوار دو ديده پر از نم چو ابر بهار

خروشى بر آمد ز لشكر بزار كشيدند صف بر در شهريار

همه جامها كرده پيروزه رنگ دو چشم ابر خونين و رخ با درنگ‏

دد و مرغ و نخچير گشته گروه برفتند ويله كنان سوى كوه‏

دیوان حافظ - گل بی‌رخ یار خوش نباشد

برفتند با سوگوارى و درد ز درگاه كى شاه برخاست گرد

نشستند سالى چنين سوگوار پيام آمد از داور كردگار

درود آوريدش خجسته سروش كزين بيش مخروش و بازآر هوش‏

سپه ساز و بركش بفرمان من برآور يكى گرد از آن انجمن‏

از آن بدكنش ديو روى زمين بپرداز و پردخته كن دل ز كين‏

كى نامور سر سوى آسمان بر آورد و بدخواست بر بدگمان‏

بر آن برترين نام يزدانش را بخواند و بپالود مژگانش را

و زان پس بكين سيامك شتافت شب و روز آرام و خفتن نيافت‏

دیوان حافظ - دوش از جناب آصف پیک بشارت آمد

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, كشته شدن سيامك بر دست ديو

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

کلک مشاطه صنعش نکشد نقش مراد
هر که اقرار بدین حسن خداداد نکرد
«حافظ»

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – روز هجران و شب فرقت یار آخر شد

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – دلی که غیب نمای است و جام جم دارد

دیوان حافظ – روی تو کس ندید و هزارت رقیب هست

دیوان حافظ – رو بر رهش نهادم و بر من گذر نکرد

دیوان حافظ – آن شب قدری که گویند اهل خلوت امشب است

شاهنامه فردوسی – آفرینش مردم

شاهنامه فردوسی – درمان كردن ضحاك

شاهنامه فردوسی – فرستادن فريدون جندل را به يمن

شاهنامه فردوسی – باز آوردن رستم كاوس را

شاهنامه فردوسی – خوان پنجم گرفتار شدن اولاد به دست رستم

شاهنامه فردوسی – خوان ششم جنگ رستم و ارژنگ ديو

شاهنامه فردوسی – ستايش سلطان محمود

شاهنامه فردوسی – شكيبايى ايرج و برترى عقلش

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

گوشت

(اِ.) بخش‌های نرم بدن جانوران به ویژه مهره داران که معمولاً زیر پوست قرا ر دارد این بخش از بدن جانوران حلال گوشت کاربُرد غذایی دارد.

گوشت

(گُ وِ) = گوش. گویش:
۱- (اِمص.) گفتن، گفتار.
۲- (اِ.) یکی از آوازهای شش گانه‌است که قدما آن را تشخیص داده‌اند، گواشت.

گوشت تلخ

(تَ) (ص مر.) (عا.) بداخلاق، بدمعاشرت.

گوشت کوب

(اِ.) ابزاری که به وسیله آن گوشت پخته ر ا در ظرفی می‌کوبند.

گوشتالو

(ص مر.) چاق، فربه.

گوشتخوار

(خا) (ص.)
۱- دارای عادت یا گرایش به خوردن مواد گوشتی.۲ - دارای ویژگی تغذیه از جانوران.

گوشتخواران

(خا) (اِ.) گروهی از پستانداران که فقط از گوشت تغذیه می‌کنند و اغلب دارای دندان‌ها و چنگال‌های قوی می‌باشند.

گوشخار

(اِ.) گوشواره.

گوشدار

(ص فا.) = گوش دارنده:
۱- دارای گوش، دارنده گوش، دارای آلت شنوایی.
۲- شنونده، سامع.
۳- آن که استراق سمع کند.
۴- متوجه، مراقب.
۵- محافظت کننده، نگهبان، حامی، حمایت کننده.

گوشزد

(زَ) (اِمص.) یادآوری، تذکر دادن، خاطرنشان ساختن.

گوشمالی

(حامص.) تنبیه.

گوشه

(ش) (اِ.)
۱- کنج، زاویه.
۲- هر یک از تقسیمات دستگاه موسیقی ایرانی.
۳- کنایه، حرف کنایه آمیز.
۴- کناره، لبه.
۵- جای خلوت، جای دور از مردم.

گوشه دار

(~.) (ص مر.)
۱- سخن همراه با طعنه و کنایه.
۲- زاویه دار.

گوشه زدن

(~. زَ دَ) (مص ل.) (عا.) طعنه و کنایه زدن.

گوشه پسله

(~. پَ لِ) (اِمر.) (عا.) جای دور افتاده.

گوشه چشم

(~. چَ) (اِمر.) کنایه از: توجه و التفات مختصر و کوتاه.

گوشه گرفتن

(~. گِ رِ تَ) (مص م.) گوشه - نشینی کردن.

گوشه گیر

(~.) (اِفا.) خلوت نشین، زاهد.

گوشواره

(رِ) (اِمر.) = گوشوار:
۱- زینتی که زنان در گوش آویزند.
۲- آن است که بر دو جانب در ورودی‌های ساختمان دو ستون بنا کرده و نیم آجر عقب تر سازند.

گوشوان

(مص مر.) = گوش بان: محافظ، مراقب، راعی.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.