فرستادن افراسياب بارمان و هومان را به نزديك سهراب
خبر شد بنزديك افراسياب كه افگند سهراب كشتى بر آب
هنوز از دهن بوى شير آيدش همى راى شمشير و تير آيدش
زمين را بخنجر بشويد همى كنون رزم كاوس جويد همى
سپاه انجمن شد برو بر بسى نيايد همى يادش از هر كسى
سخن زين درازى چه بايد كشيد هنر برتر از گوهر ناپديد
چو افراسياب آن سخنها شنود خوش آمدش خنديد و شادى نمود
ز لشكر گزيد از دلاور سران كسى كو گرايد بگرز گران
ده و دو هزار از دليران گرد چو هومان و مر بارمان را سپرد
بگردان لشكر سپهدار گفت كه اين راز بايد كه ماند نهفت
چو روى اندر آرند هر دو بروى تهمتن بود بىگمان چاره جوى
پدر را نبايد كه داند پسر كه بندد دل و جان بمهر پدر
مگر كان دلاور گو سالخورد شود كشته بر دست اين شير مرد
ازان پس بسازيد سهراب را ببنديد يك شب برو خواب را
برفتند بيدار دو پهلوان بنزديك سهراب روشن روان
بپيش اندرون هديه شهريار ده اسپ و ده استر بزين و ببار
ز پيروزه تخت و ز بيجاده تاج سر تاج زر پايه تخت عاج
يكى نامه با لابه و دلپسند نبشته بنزديك آن ارجمند
كه گر تخت ايران بچنگ آورى زمانه بر آسايد از داورى
ازين مرز تا آن بسى راه نيست سمنگان و ايران و توران يكيست
فرستمت هر چند بايد سپاه تو بر تخت بنشين و بر نه كلاه
بتوران چو هومان و چون بارمان دلير و سپهبد نبد بىگمان
فرستادم اينك بفرمان تو كه باشند يك چند مهمان تو
اگر جنگ جويى تو جنگ آورند جهان بر بدانديش تنگ آورند
چنين نامه و خلعت شهريار ببردند با ساز چندان سوار
بسهراب آگاهى آمد ز راه ز هومان و از بارمان و سپاه
پذيره بشد با نيا همچو باد سپه ديد چندان دلش گشت شاد
چو هومان و را ديد با يال و كفت فرو ماند هومان ازو در شگفت
بدو داد پس نامه شهريار ابا هديه و اسپ و استر ببار
