شاهنامه فردوسی – رفتن پسران فريدون نزد شاه يمن

رفتن پسران فريدون نزد شاه يمن

      

سوى خانه رفتند هر سه چو باد            شب آمد بخفتند پيروز و شاد

         چو خورشيد زد عكس بر آسمان            پراگند بر لاژورد ارغوان‏

         برفتند و هر سه بياراستند            ابا خويشتن موبدان خواستند

         كشيدند بالشكرى چون سپهر            همه نامداران خورشيد چهر

         چو از آمدنشان شد آگاه سرو            بياراست لشكر چو پرّ تذرو

         فرستادشان لشكرى گشن پيش            چه بيگانه فرزانگان و چه خويش‏

         شدند اين سه پر مايه اندر يمن            برون آمدند از يمن مرد و زن‏

         همى گوهر و زعفران ريختند            همى مشك با مى بر آميختند

  شاهنامه فردوسی -  نامه كاوس به رستم و خواندن او از زابلستان‏‏

         همه يال اسپان پر از مشك و مى            پراگنده دينار در زير پى‏

         نشستن گهى ساخت شاه يمن            همه نامداران شدند انجمن‏

         در گنجهاى كهن كرد باز            گشاد آنچه يك چند گه بود راز

         سه خورشيد رخ را چو باغ بهشت            كه موبد چو ايشان صنوبر نكشت‏

         ابا تاج و با گنج ناديده رنج            مگر زلفشان ديده رنج شكنج‏

         بياورد هر سه بديشان سپرد            كه سه ماه نو بود و سه شاه گرد

         ز كينه بدل گفت شاه يمن            كه از آفريدون بد آمد بمن‏

  شاهنامه فردوسی - آمدن تهمينه دختر شاه سمنگان به نزد رستم‏‏‏

         بد از من كه هرگز مبادم ميان            كه ماده شد از تخم نرّه كيان‏

         به اختر كس آن دان كه دخترش نيست            چو دختر بود روشن اخترش نيست‏

         به پيش همه موبدان سرو گفت            كه زيبا بود ماه را شاه جفت‏

         بدانيد كين سه جهان بين خويش            سپردم بديشان بر آيين خويش‏

         بدان تا چو ديده بدارندشان            چو جان پيش دل بر نگارندشان‏

         خروشيد و بار غريبان ببست            ابر پشت شرزه هيونان مست‏

         ز گوهر يمن گشت افروخته            عمارى يك اندر دگر دوخته‏

  شاهنامه فردوسی - پيغام كاوس به زال و رستم

         چو فرزند را باشد آيين و فرّ             گرامى بدل بر چه ماده چه نر

         بسوى فريدون نهادند روى            جوانان بينا دل راه جوى‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

من نمی‌یابم مجال ای دوستان
گر چه دارد او جمالی بس جمیل
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آقازاده

(دِ) [ مغ - فا. ] (اِمر.) آقا، فرزند مردی بزرگ، فرزند سید، فرزند مجتهد.

آقاسی

[ مغ - فا. ] (اِ.) بزرگ، مهتر، سرور.

آقبانو

[ مغ - فا. ] (اِمر.) نوعی پارچه نخی نازک و گلدار که زنان از آن چارقد می‌دوزند.

آقسنقر

(سُ قُ) [ تر. ] (اِمر.)
۱- شاهین سفید.
۲- کنایه از: روز، آفتاب.
۳- نام بعضی امرای ترک.

آقشام

[ تر - فا. ] (اِمر.)
۱- غروب، شامگاه.
۲- نوبتی که بر در پادشاهان و امرای ترک در شامگاه می‌زدند.
۳- شیپوری که هنگام غروب در سربازخانه‌ها می‌زدند.

آقطی

[ معر. ] (اِ.) = اقطی. اقتی: گیاهی از تیره بداغ‌ها که به طور خودرو در نواحی شمال ایران می‌روید و گل‌های آن سفید و معطر و مغز ساقه اش نرم است. و برای تهیه مقاطع گیاهی در آزمایشگاه‌ها به ...

آقورایی

(اِ.) سوغات، تحفه سفر.

آقوش

(اِ.) درندگان، سباع.

آقچه

(چِ) [ تر - مغ. ] (اِ.)
۱- زر یا سیم مسکوک.
۲- پول طلا یا نقره.
۳- واحدی برای آب که تقریباً برابر دوازده ساعت آب است.

آل

[ ع. ] (اِ.) دودمان، طایفه.

آل

[ ع. ] (اِ.) جایی در بیابان که به هنگام تابش آفتاب همچون آب نماید، سراب.

آل

(اِ.) نام موجودی موهوم که عوام معتقدند ب ه زن تازه زا آسیب می‌رساند، به همین علت افرادی به مدت شش تا ده روز، تا صبح بالای سر زائو بیدار می‌ماندند.

آل

[ په. ]
۱- (ص.) سرخ، سرخ کم رنگ.
۲- (اِ.) نام درختی که از ریشه آن رنگی سرخ می‌گیرند و جامه باآن به رنگ سرخ درمی آورند.

آل تمغا

(تَ) [ تر - مغ. ] (اِمر.) مهر سرخ رنگی که پادشاهان مغول بر فرمان‌های خود می‌زدند.

آل عبا

(لِ عَ) [ ع. ] (اِمر.) خاندان پیغمبر اسلام. آل کسا و پنج تن آل عبا نیز نامیده می‌شود.

آلا

(ص.) سرخ، سرخ نیمرنگ.

آلاء

[ ع. ] (اِ.) جِ اِلی ؛ نیکی‌ها.

آلات

[ ع. ] (اِ.) جِ آلت ؛ وسایل.

آلاخون والاخون

(ص مر.)
۱- (عا.) دربه در، بی خانمان.
۲- سرگردان، بی پناه.

آلاس

(اِ.) زغال، زگال.


دیدگاهتان را بنویسید