رفتن پادشاه مازندران به جنگ كیكاوس
چو رستم ز مازندران گشت باز شه اندر زمان رزم را كرد ساز
سراپرده از شهر بيرون كشيد سپه را همه سوى هامون كشيد
سپاهى كه خورشيد شد ناپديد چو گرد سياه از ميان بردميد
نه دريا پديد و نه هامون و كوه زمين آمد از پاى اسپان ستوه
همى راند لشكر بران سان دمان نجست ايچ هنگام رفتن زمان
عشقبازی را تحمل باید ای دل پای دار
گر ملالی بود بود و گر خطایی رفت رفت
«حافظ»
[ تر - فا. ] (ص مر.) (عا.) کسی که نمیتواند فرزند داشته باشد، نازا، عقیم.
(اِ لَ) [ ع. ] (مص م.)دور گردانیدن چیزی.
(اَ مِ) [ ع. ] (ص.) فرومایگان، اوباش.
(اَ نِ) [ ع. ] (ص.) جِ اجنبی ؛ بیگانگان.
(اِ نِ) [ ع. ] (اِ.)
۱- تشت، تغار.
۲- نام یکی از صورتهای فلکی جنوبی.
۳- گودالی که پای درخت درست کنند برای آب دادن به آن.
( اِ) [ ع. ] (مص م.)به زور واداشتن به کاری.
(اِ رَ نْ) [ ع. ] (ق.)
۱- از روی ناچاری و اکراه.
۲- به ستم و زور.
(اِ) [ ع - فا. ] (ص نسب.) خدمت نظام وظیفه، سربازی.
(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص م.)برگزیدن، انتخاب کردن.
۲- فراهم آوردن.
۳- (اِمص.)برگزیدگی.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص ل.) از بیخ و بن برکندن، بریدن، از بن بریدن، بیخ بر کردن، استیصال.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.)۱ - جذب کردن، به خویش کشیدن.
۲- ربودن.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.) بریدن و شکستن.
(اِ تِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) دلیر شدن، جرئت پیدا کردن.
۲- (اِمص.) دلیری.
(اِ تَ) [ ع. ] (مص ل.) کافی بودن.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.) کشیدن، جلب کردن.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص ل.)
۱- گرد هم آمدن، جمع شدن.
۲- مقارنه ماه و آفتاب، زمانی که ماه و آفتاب در یک برج و یک درجه و یک دقیقه جمع شوند.
(~.) [ ع. ] (مص ل.) جِ اجتماع.
۱- گرد آمدنها، فراهم آمدنها، انجمن کردنها.
۲- گروههای فراهم آمده، دستههای به هم پیوسته.
(~.) [ ع - فا. ] (ص نسب.) منسوب به اجتماع ؛
۱- همگانی، عمومی.
۲- کسی که آداب معاشرت را میداند.
(اِ تِ) [ ع. ] (ص نسب.) جِ اجتماعی. کسانی که طرفدار جامعه بوده و همه چیز را برای همگان بخواهند.
(اِ تِ) [ ع. ] (مص م.) میوه چیدن.
