رفتن فريدون به جنگ ضحاك
فريدون بخورشيد بر برد سر كمر تنگ بستش بكين پدر
برون رفت خرّم بخرداد روز بنيك اختر و فال گيتى فروز
سپاه انجمن شد بدرگاه او بابر اندر آمد سر گاه او
بپيلان گردون كش و گاوميش سپه را همى توشه بردند پيش
كيانوش و پر مايه بر دست شاه چو كهتر برادر ورا نيك خواه
همى رفت منزل بمنزل چو باد سرى پر ز كينه دلى پر ز داد
باروند رود اندر آورد روى چنانچون بود مرد ديهيم جوى
اگر پهلوانى ندانى زبان بتازى تو اروند را دجله خوان
دگر منزل آن شاه آزاد مرد لب دجله و شهر بغداد كرد
آن که تاج سر من خاک کف پایش بود
از خدا میطلبم تا به سرم بازآید
«حافظ»
(~. بَ)(اِمر.)آراستن در و دیوار خانه با نهادن آیینههای بسیار بر آن. آیینه - بندی نیز گویند.
(~. نِ) (اِمر.)اتاقی که آن را آیینه - کاری کرده باشند.
(~.) (ص مر.)
۱- کسی که آیینه را در پیش عروس یا هر کس دیگر نگه دارد تا خود را در آن ببیند.
۲- سلمانی، آرایشگر.
(~ء دِ) (اِمر.)
۱- آیینهای که چهره انسان را زرد و نحیف نشان دهد.
۲- کنایه از: آدم عبوس و ترشرو.
(~ء س ِ کَ دَ) (اِمر.) آیینهای که ارسطو برای اسکندر ساخت و آن را بالای مناره اسکندریه نصب کرده بودند.
(~ء) (اِمر.)
۱- طبل یا دُهُل بزرگ که آن را بر پیل مینواختند.
۲- جرس و زنگی که بر پیل میآویختند.
(~.) (حامص.) (اِمر.) نوعی تزیین داخلی ساختمان، با چسباندن قطعههای کوچک آیینه به شکلهای هندسی و گل و بتههای مختلف.
(~ء کَ. دَ) (مص ل.) به طور محض در همه حرکات مقلد کسی بودن و از خود ابتکاری نداشتن.
(اِ.) شراره، شرر آتش.
[ اَ ] (پیشوند) همزه ٔمفتوحه در زبانهای باستانی ما علامت سلب و نفی بوده
(اَ ئِ مِّ) [ ع. ائمه ] (اِ.) جِ امام ؛ پیشوایان، سران. ؛~ اطهار امامان شیعه. ؛~ جماعت پیش نمازان. ؛~ُالاسماء هفت اسم اول خداوند که «اسماء الهی» نامیده میشوند و عبارتند از: حی، ...
( اَ) [ ع. ] (اِ.)
۱- پدر، ج. آباء.
۲- کشیش.
( اَ) [ په. ] (حر اض.) با، همراه.
( ~.) [ ع. ] (اِ.) پدر.
(اَ یا اِ) [ په. ] (اِ.) = وا: آش. به حذف همزه نیز خوانده میشود مانند: جوجه با، شوربا.
(اِ) [ ع. ]
۱- (مص ل.) سرباز زدن، سر - پیچیدن.
۲- خودداری کردن.
۳- (اِمص.) سرکشی، نافرمانی.
۴- نخوت، تکبر.
(اِ. تَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) امتناع ورزیدن.
(اِ. کَ دَ) [ ع - فا. ] (مص ل.) سرباز زدن، امتناع کردن.
(اَ) [ ع. ] (اِ.)۱ - دستههای پراکنده، دسته - دسته، گروه مرغان.
۲- پرستوها، چلچلهها.
(اِ تَ) [ ع. اباته ] (مص ل.) = اباته: شب را در جایی گذراندن، شب را در جایی به سر بردن، بیتوته کردن.
