شاهنامه فردوسی – رفتن سام به جنگ مهراب

رفتن سام به جنگ مهراب

بمهراب و دستان رسيد اين سخن            كه شاه و سپهبد فگندند بن‏

         خروشان ز كابل همى رفت زال            فروهشته لفج و برآورده يال‏

         همى گفت اگر اژدهاى دژم            بيايد كه گيتى بسوزد بدم‏

         چو كابلستان را بخواهد بسود            نخستين سر من ببايد درود

         بپيش پدر شد پر از خون جگر            پر انديشه دل پر ز گفتار سر

         چو آگاهى آمد بسام دلير            كه آمد ز ره بچّه نرّه شير

         همه لشكر از جاى بر خاستند            درفش فريدون بياراستند

         پذيره شدن را تبيره زدند            سپاه و سپهبد پذيره شدند]

  شاهنامه فردوسی - خوان ششم جنگ رستم و ارژنگ ديو

         همه پشت پيلان برنگين درفش            بياراسته سرخ و زرد و بنفش‏

         چو روى پدر ديد دستان سام            پياده شد از اسپ و بگذارد گام‏

         بزرگان پياده شدند از دو روى            چه سالار خواه و چه سالار جوى‏

         زمين را ببوسيد زال دلير            سخن گفت با او پدر نيز دير

         نشست از بر تازى اسپ سمند            چو زرّين درخشنده كوهى بلند

         بزرگان همه پيش او آمدند            بتيمار و با گفت و گو آمدند

         كه آزرده گشتست بر تو پدر            يكى پوزش آور مكش هيچ سر

  شاهنامه فردوسی - داستان فريدون با كارگزار ضحاك

         چنين داد پاسخ كزين باك نيست            سرانجام آخر بجز خاك نيست‏

          پدر گر بمغز اندر آرد خرد            همانا سخن بر سخن نگذرد

         و گر بر گشايد زبان را بخشم            پس از شرمش آب اندر آرم بچشم‏

         چنين تا بدرگاه سام آمدند            گشاده دل و شادكام آمدند

         فرود آمد از باره سام سوار            هم اندر زمان زال را داد بار

         چو زال اندر آمد بپيش پدر            زمين را ببوسيد و گسترد بر

         يكى آفرين كرد بر سام گرد            و زاب دو نرگس همى گل سترد

  دیوان حافظ - به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

         كه بيدار دل پهلوان شاد باد            روانش گراينده داد باد

         ز تيغ تو الماس بريان شود            زمين روز جنگ از تو گريان شود

         كجا ديزه تو چمد روز جنگ            شتاب آيد اندر سپاه درنگ‏

         سپهرى كجا باد گرز تو ديد            همانا ستاره نيارد كشيد

         زمين نسپرد شير با داد تو            روان و خرد كشته بنياد تو

         همه مردم از داد تو شادمان            ز تو داد يابد زمين و زمان‏

         مگر من كه از داد بى‏بهره‏ام            و گر چه به پيوند تو شهره‏ام‏

         يكى مرغ پرورده‏ام خاك خورد            به گيتى مرا نيست با كس نبرد

  دیوان حافظ - به سر جام جم آنگه نظر توانی کرد

          ندانم همى خويشتن را گناه            كه بر من كسى را بران هست راه‏

         مگر آنكه سام يلستم پدر            وگر هست با اين نژادم هنر

         ز مادر بزادم بينداختى            بكوه اندرم جايگه ساختى‏

         فگندى بتيمار زاينده را            بآتش سپردى فزاينده را

         ترا با جهان آفرين نيست جنگ            كه از چه سياه و سپيدست رنگ‏

         كنون كم جهان آفرين پروريد            بچشم خدايى بمن بنگريد

         ابا گنج و با تخت و گرز گران            ابا راى و با تاج و تخت و سران‏

         نشستم بكابل بفرمان تو            نگه داشتم راى و پيمان تو

  دیوان حافظ - چو بشنوی سخن اهل دل، مگو که خطاست

         كه گر كينه جويى نيازارمت            درختى كه كشتى ببار آرمت‏

         ز مازندران هديه اين ساختى            هم از گرگساران بدين تاختى‏

         كه ويران كنى خان آباد من            چنين داد خواهى همى داد من‏

         من اينك بپيش تو ايستاده‏ام            تن بنده خشم ترا داده‏ام‏

         بارّه ميانم بدو نيم كن            ز كابل مپيماى با من سخن‏

         سپهبد چو بشنيد گفتار زال            بر افراخت گوش و فرو برد يال‏

         بدو گفت آرى همينست راست            زبان تو بر راستى بر گواست‏

         همه كار من با تو بيداد بود            دل دشمنان بر تو بر شاد بود

  شاهنامه فردوسی - كشته شدن تور بر دست منوچهر

         ز من آرزو خود همين خواستى            بتنگى دل از جاى بر خاستى‏

         مشو تيز تا چاره كار تو            بسازم كنون نيز بازار تو

         يكى نامه فرمايم اكنون بشاه            فرستم بدست تو اى نيك خواه‏

         سخن هر چه بايد بياد آورم            روان و دلش سوى داد آورم‏

         اگر يار باشد جهاندار ما            بكام تو گردد همه كار ما

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

راه عشق ار چه کمینگاه کمانداران است
هر که دانسته رود صرفه ز اعدا ببرد
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آسان

[ په. ] (ص. ق.) امری که سخت و دشوار نباشد، سهل. مق دشوار، سخت.

آسان کاری

(حامص.) سهل گرفتن، مساهله.

آسان گذار

(گُ) (ص فا.) سهل انگار، بی خیال.

آسانسور

(سُ) [ فر. ] (اِ.) اتاقک متحرکی که به وسیله آن از طبقه‌ای به طبقات بالا روند و یا از طبقه بالا به پایین فرود آیند؛ بالابر، آسان بر (فره).

آسانی

[ په. ] (حامص.)
۱- سهولت، راحتی.
۲- آسایش.
۳- خواب.
۴- تنبلی.
۵- فراوانی نعمت، رفاه.

آسایش

(یِ) [ په. ] (اِمص.) آسودگی، راحتی.

آسایشگاه

(~.) (اِمر.)محل آسایش و استراحت.

آساینده

(یَ دِ) (ص فا.) استراحت کننده.

آساییدن

(دَ) (مص ل.) آسودن.

آسبان

(ص مر.) آسیابان.

آستان

(اِ.)
۱- درگاه، پیشگاه.
۲- کفش کن.

آستان

(ص.) ستان، به پشت خوابیده.

آستان بوسی

(حامص.) به خدمت بزرگی رسیدن.

آستانه

(نِ) [ په. ] (اِ.)
۱- آستان.
۲- چوب زیرین چارچوب (در).
۳- مقدمه، وسیله.
۴- بارگاه شاهان.

آستر

(تَ) [ په. ] (اِ.)
۱- پارچه‌ای که زیر لباس می‌دوزند.
۲- رنگ اولی که بر روی سطحی که باید رنگ شود می‌زنند.

آستر

(~.) (ق.) آن سوی تر، زاستر.

آستر بدرقه

(~. بَ رَ قِ) (اِمر.) پارچه یا کاغذی که از یک سو به جلد و از سوی دیگر به نخستین صفحه کتاب و مانند آن می‌چسبد.

آستیم

(اِ.) = استیم. اشتیم. ستیم:
۱- چرک زخم، جراحت.
۲- زخم و جراحتی که در اثر سرما چرک و ورم کند.

آستیم

(اِ.) دهانه ظروف.

آستین

(اِ.)
۱- قسمتی از جامه که از شانه تا مچ دست را می‌پوشاند.
۲- مقدار چیزی که در آستین جا شود.
۳- طریقه، راه. ؛ ~بالا زدن کنایه از: همت کردن، اقدام کردن.


دیدگاهتان را بنویسید