شاهنامه فردوسی – رزم رستم با تورانيان‏‏

رزم رستم با تورانيان‏

          چنين گفت پس گيو با پهلوان            كه اى نازش شهريار و گوان‏

         شوم ره بگيرم بافراسياب            نمانم كه آيد بدين روى آب‏

         سر پل بگيرم بدان بدگمان            بدارمش ازان سوى پل يك زمان‏

         بدان تا بپوشند گردان سليح            كه بر ما سر آمد نشاط و مزيح‏

         بشد تازيان تا سر پل دمان            بزه بر نهاده دو زاغ كمان‏

         چنين تا بنزديكى‏ء پل رسيد            چو آمد درفش جفا پيشه ديد

         كه بگذشته بود او ازين روى آب            بپيش سپاه اندر افراسياب‏

  شاهنامه فردوسی - گرفتن رستم رخش را

         تهمتن بپوشيد ببر بيان            نشست از بر ژنده پيل ژيان‏

         چو در جوشن افراسيابش بديد            تو گفتى كه هوش از دلش بر پريد

         ز چنگ و بر و بازو و يال او            بگردن برآورده گوپال او

         چو طوس و چو گودرز نيزه گذار            چو گرگين و چون گيو گرد و سوار

         چو بهرام و چون زنگه شاوران            چو فرهاد و برزين جنگ آوران‏

         چنين لشكرى سرفرازان جنگ            همه نيزه و تيغ هندى بچنگ‏

         همه يك سر از جاى برخاستند            بسان پلنگان بياراستند

         بدان گونه شد گيو در كارزار            چو شيرى كه گم كرده باشد شكار

  شاهنامه فردوسی - گرفتن سهراب دژ سپيد را‏

         پس و پيش هر سو همى كوفت گرز            دو تا كرد بسيار بالاى برز

         رميدند ازو رزمسازان چين            بشد خيره سالار توران زمين‏

         ز رستم بترسيد افراسياب            نكرد ايچ بر كينه جستن شتاب‏

         پس لشكر اندر همى راند گرم            گوان را ز لشكر همى خواند نرم‏

         ز توران فراوان سران كشته شد            سر بخت گردنكشان گشته شد

         ز پيران بپرسيد افراسياب            كه اين دشت رزمست گر جاى خواب‏

         كه در رزم جستن دليران بديم            سگالش گرفتيم و شيران بديم‏

         كنون دشت روباه بينم همى            ز رزم آز كوتاه بينم همى‏

  شاهنامه فردوسی - پادشاهى هوشنگ چهل سال بود

         ز مردان توران خنيده تويى            جهان جوى و هم رزمديده تويى‏

         سنان را بتندى يكى برگراى            برو زود زيشان بپرداز جاى‏

         چو پيروزگر باشى ايران تراست            تن پيل و چنگال شيران تراست‏

         چو پيران ز افراسياب اين شنيد            چو از باد آتش دلش بر دميد

         بسيچيد با نامور ده هزار            ز تركان دليران خنجر گذار

         چو آتش بيامد بر پيل تن            كزو بود نيروى جنگ و شكن‏

         تهمتن بلبها برآورده كف            تو گفتى كه بستد ز خورشيد تف‏

         بر انگيخت اسپ و بر آمد خروش            بران سان كه دريا بر آيد بجوش‏

  شاهنامه فردوسی - هنر نمودن زال در پيش منوچهر

         سپر بر سر و تيغ هندى بمشت            ازان نامداران دو بهره بكشت‏

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

دلیل راه شو ای طایر خجسته لقا
که دیده آب شد از شوق خاک آن درگاه
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

گوا

(گُ) (اِ.) مخفف گواه.

گوا کردن

(گُ. کَ دَ) (مص م.) شاهد گرفتن، به شهادت خواستن.

گواب

(گَ) (اِمر.) = گوآب:
۱- جای پست، مغاک.
۲- آب گیر.
۳- حدقه چشم، چشم خانه.

گواتر

(گُ) [ فر. ] (اِ.) بزرگ شدن غده تیروئید در قسمت جلوی گردن، غمباد.

گوارا

(گُ) [ په. ] (ص فا.) لذیذ، خوش مزه، مناسب برای گوارش.

گوارد

(گُ) (مص مر. اِمص.) هضم.

گواردن

(گُ دَ) (مص ل.) هضم شدن.

گوارش

(گُ رِ) [ معر. ] (اِمص.) هضم غذا. ؛دستگاه ~ یا جهاز هاضمه دستگاهی است که شامل اعضای مربوط به تغذیه موجود زنده (خوردن، هضم، جذب و دفع) می‌باشد.

گوارشت

(گُ رِ) = گوارش:
۱- (اِمص.) هضم.
۲- میل به خوردن.
۳- (اِ.) معجون هضم غذا.

گواره

(گَ رَ یا رِ) (اِ.)
۱- مخفف گهواره‌است.
۲- گله گاو.
۳- خانه زنبور.

گواریدن

(گُ دَ) (مص ل.)
۱- خوب تحلیل رفتن، نیک هضم شدن.
۲- خوشگوار بودن.

گواز

(گَ یا گُ) (اِ.)
۱- چوبدستی که با آن گاو و خر را رانند.
۲- هاون چوبین.

گوازه

(گُ زَ یا زِ) (اِ.) [ معر. ] تخم مرغ نیم پخته.

گواس

(گُ) (اِ.) طرز، روش. گواش و گواسه و گواشه و کواس نیز گویند.

گواش

(گُ) [ فر. ] (اِ.) ماده رنگی قابل شستشو در نقاشی که خاصیت پوشانندگی دارد.

گواشمه

(~.)
۱- (اِ.) آسانی، سهولت.
۲- (ص.) آسان، سهل.

گواشمه

(گُ ش مَ یا مِ) (اِ.) مقنعه زنان.

گوال

(~.) (اِمص.) اندوختن، جمع کردن.

گوال

(گُ) [ په. ] (اِ.) جوال.

گوالش

(گُ لِ) (اِمص.)
۱- نمو، نشو و نما.
۲- فزونی.
۳- برکت.


دیدگاهتان را بنویسید