رزم بارمان و قباد و كشته شدن قباد
سپيده چو از كوه سر بر كشيد طلايه بپيش دهستان رسيد
ميان دو لشكر دو فرسنگ بود همه ساز و آرايش جنگ بود
يكى ترك بُد نام او بارمان همى خفته را گفت بيدار مان
بيامد سپه را همى بنگريد سراپرده شاه نوذر بديد
بشد نزد سالار توران سپاه نشان داد از ان لشكر و بارگاه
و زان پس بسالار بيدار گفت كه ما را هنر چند بايد نهفت
بدستورى شاه من شيروار بجويم از ان انجمن كارزار
ببينند پيدا ز من دستبرد جز از من كسى را نخوانند گرد
چنين گفت اغريرث هوشمند كه گر بارمان را رسد زين گزند
دل مرزبانان شكسته شود برين انجمن كار بسته شود
يكى مرد بىنام بايد گزيد كه انگشت ازان پس نبايد گزيد
پر آژنگ شد روى پور پشنگ ز گفتار اغريرث آمدش ننگ
بروى دژم گفت با بارمان كه جوشن بپوش و بزه كن كمان
تو باشى بران انجمن سر فراز بانگشت دندان نيايد بگاز
بشد بارمان تا بدشت نبرد سوى قارن كاوه آواز كرد
كزين لشكر نوذر نامدار كه دارى كه با من كند كارزار
نگه كرد قارن بمردان مرد ازان انجمن تا كه جويد نبرد
كس از نامدارانش پاسخ نداد مگر پير گشته دلاور قباد
دژم گشت سالار بسيار هوش ز گفت برادر بر آمد بجوش
ز خشمش سرشك اندر آمد بچشم از آن لشكر گشن بد جاى خشم
ز چندان جوان مردم جنگجوى يكى پير جويد همى رزم اوى
دل قارن آزرده گشت از قباد ميان دليران زبان برگشاد
كه سال تو اكنون بجايى رسيد كه از جنگ دستت ببايد كشيد
توئى مايهور كدخداى سپاه همى بر تو گردد همه راى شاه
بخون گر شود لعل مويى سپيد شوند اين دليران همه نااميد
شكست اندر آيد بدين رزمگاه پر از درد گردد دل نيك خواه
نگه كن كه با قارن رزمزن چه گويد قباد اندران انجمن
بدان اى برادر كه تن مرگ راست سر رزمزن سودن ترگ راست
ز گاه خجسته منوچهر باز از امروز بودم تن اندر گداز
كسى زنده بر آسمان نگذرد شكارست و مرگش همى بشكرد
يكى را بر آيد بشمشير هوش بدانگه كه آيد دو لشكر بجوش
تنش كرگس و شير درّنده راست سرش نيزه و تيغ برنده راست
يكى را ببستر بر آيد زمان همى رفت بايد ز بن بىگمان
اگر من روم زين جهان فراخ برادر بجايست با برز و شاخ
يكى دخمه خسروانى كند پس از رفتنم مهربانى كند
سرم را بكافور و مشك و گلاب تنم را بدان جاى جاويد خواب
سپار اى برادر تو پدرود باش هميشه خرد تار و تو پود باش
بگفت اين و بگرفت نيزه بدست بآوردگه رفت چون پيل مست
چنين گفت با رزم زن بارمان كه آورد پيشم سرت را زمان
ببايست ماندن كه خود روزگار همى كرد با جان تو كارزار
چنين گفت مر بارمان را قباد كه يك چند گيتى مرا داد داد
بجايى توان مرد كايد زمان بيايد زمان يك زمان بىگمان
بگفت و بر انگيخت شبديز را بداد آرميدن دل تيز را
ز شبگير تا سايه گسترد هور همى اين بران آن برين كرد زور
بفرجام پيروز شد بارمان بميدان جنگ اندر آمد دمان
يكى خشت زد بر سرين قباد كه بند كمرگاه او برگشاد
ز اسپ اندر آمد نگونسار سر شد آن شير دل پير سالار سر
بشد بارمان نزد افراسياب شكفته دو رخسار با جاه و آب
يكى خلعتش داد كاندر جهان كس از كهتران نستد آن از مهان
چو او كشته شد قارن رزمجوى سپه را بياورد و بنهاد روى
دو لشكر بكردار درياى چين تو گفتى كه شد جنب جنبان زمين
درخشيدن تيغ الماسگون شده لعل و آهار داده بخون
بگرد اندرون همچو درياى آب كه شنگرف بارد برو آفتاب
پر از ناله كوس شد مغز ميغ پر از آب شنگرف شد جان تيغ
بهر سو كه قارن بر افگند اسپ همى تافت آهن چو آذر گشسپ
تو گفتى كه الماس مرجان فشاند چه مرجان كه در كين همى جان فشاند
ز قارن چو افراسياب آن بديد بزد اسپ و لشكر سوى او كشيد
يكى رزم تا شب بر آمد ز كوه بكردند و نامد دل از كين ستوه
چو شب تيره شد قارن رزمخواه بياورد سوى دهستان سپاه
بر نوذر آمد بپرده سراى ز خون برادر شده دل ز جاى
ورا ديد نوذر فرو ريخت آب ازان مژّه سير ناديده خواب
چنين گفت كز مرگ سام سوار نديدم روان را چنين سوگوار
چو خورشيد بادا روان قباد ترا زين جهان جاودان بهر باد
كزين رزم و ز مرگمان چاره نيست ز مى را جز از گور گهواره نيست
چنين گفت قارن كه تا زادهام تن پر هنر مرگ را دادهام
فريدون نهاد اين كله بر سرم كه بر كين ايرج زمين بسپرم
هنوز آن كمربند نگشادهام همان تيغ پولاد ننهادهام
برادر شد آن مرد سنگ و خرد سرانجام من هم برين بگذرد
انوشه بدى تو كه امروز جنگ بتنگ اندر آورد پور پشنگ
چو از لشكرش گشت لختى تباه از آسودگان خواست چندى سپاه
مرا ديد با گرزه گاو روى بيامد بنزديك من جنگجوى
برويش بران گونه اندر شدم كه با ديدگانش برابر شدم
يكى جادوى ساخت با من بجنگ كه با چشم روشن نماند آب و رنگ
شب آمد جهان سر بسر تيره گشت مرا بازو از كوفتن خيره گشت
تو گفتى زمانه سرآيد همى هوا زير خاك اندر آيد همى
ببايست برگشتن از رزمگاه كه گرد سپه بود و شب شد سياه
