شاهنامه فردوسی – راى زدن سام با موبدان بر كار زال

راى زدن سام با موبدان بر كار زال

      

چو برخاست از خواب با موبدان            يكى انجمن كرد با بخردان‏

         گشاد آن سخن بر ستاره شمر            كه فرجام اين بر چه باشد گذر

         دو گوهر چو آب و چو آتش بهم            بر آميخته باشد از بن ستم‏

         همانا كه باشد بروز شمار            فريدون و ضحاك را كارزار

         از اختر بجوئيد و پاسخ دهيد            همه كار و كردار فرخ نهيد

         ستاره شناسان بروز دراز            همى ز آسمان باز جستند راز

         بديدند و با خنده پيش آمدند            كه دو دشمن از بخت خويش آمدند

  دیوان حافظ - یا رب سببی ساز که یارم به سلامت

         بسام نريمان ستاره شمر            چنين گفت كاى گرد زرّين كمر

         ترا مژده از دخت مهراب و زال            كه باشند هر دو بشادى همال‏

         ازين دو هنرمند پيلى ژيان            بيايد ببندد بمردى ميان‏

         جهان زير پاى اندر آرد بتيغ            نهد تخت شاه از بر پشت ميغ‏

         ببرّد پى بد سگالان ز خاك            بروى زمين بر نماند مغاك‏

         نه سگسار ماند نه مازندران            زمين را بشويد بگرز گران‏

         بخواب اندر آرد سر دردمند            ببندد در جنگ و راه گزند

         بدو باشد ايرانيان را اميد            از و پهلوان را خرام و نويد

  دیوان حافظ - کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

         پى باره‏اى كو چماند بجنگ            بمالد برو روى جنگى پلنگ‏

         خنك پادشاهى كه هنگام او            زمانه بشاهى برد نام او

         چو بشنيد گفتار اختر شناس            بخنديد و پذرفت از يشان سپاس‏

         ببخشيدشان بى‏كران زر و سيم            چو آرامش آمد بهنگام بيم‏

         فرستاده زال را پيش خواند            ز هر گونه با او سخنها براند

         بگفتش كه با او بخوبى بگوى            كه اين آرزو را نبد هيچ روى‏

         و ليكن چو پيمان چنين بد نخست            بهانه نشايد به بيداد جست‏

         من اينك بشبگير ازين رزمگاه            سوى شهر ايران گذارم سپاه‏

  شاهنامه فردوسی - تاخته كردن شماساس و خزروان به زابلستان

         فرستاده را داد چندى درم            بدو گفت خيره مزن هيچ دم‏

         گسى كردش و خود براه ايستاد            سپاه و سپهبد از آن كار شاد

         ببستند از آن گرگساران هزار            پياده بزارى كشيدند خوار

         دو بهره چو از تيره شب در گذشت            خروش سواران بر آمد ز دشت‏

         همان ناله كوس با كرّه ناى            بر آمد ز دهليز پرده سراى‏

         سپهبد سوى شهر ايران كشيد            سپه را بنزد دليران كشيد

         فرستاده آمد دوان سوى زال            ابا بخت پيروز و فرخنده فال‏

         گرفت آفرين زال بر كردگار            بران بخشش گردش روزگار

  دیوان حافظ - دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

         درم داد و دينار درويش را            نوازنده شد مردم خويش را

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

پس از چندین شکیبایی شبی یا رب توان دیدن
که شمع دیده افروزیم در محراب ابرویت
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

آبشار

(اِ.)
۱- رودی که در مسیر خود از بلندی به پایین فرو ریزد.
۲- سنگ مشبک که بر دهانه ناودان‌ها نصب کنند.
۳- یکی از حرکات حمله‌ای در والیبال و پینگ پنگ و تنیس، پرش و زدن توپ از بالای تور به زمین ...

آبشت

(بِ) (ص.)
۱- نهفته.
۲- جاسوس.

آبشتن

(بِ تَ) (مص م.) نهفتن، پوشیده داشتن.

آبشتگاه

(~.) (اِمر.)
۱- محل پنهان شدن.
۲- مستراح.

آبشخور

(بِ خُ) (اِمر.) = آبشخوار. آبشخورد:
۱- جای خوردن یا برداشتن آب.
۲- ظرف آبخوری.
۳- منزل، مقام.
۴- بهره، قسمت.
۵- سرنوشت.

آبشش

(شُ) (اِمر.) دستگاه تنفسی جانوران آبزی.

آبشن

(شَ) (اِ.) نک آویشن.

آبشنگ

(شَ) (اِمر.) نک آبزن.

آبشی

(اِمر.) فاضلاب، چاهک.

آبغوره

(رِ) (اِمر.) آبی که از غوره انگور گیرند. ؛ ~گرفتن کنایه از: گریه کردن.

آبفت

(بَ) (اِمر.) نک آبافت.

آبله

(لَ یا بِ لِ) (اِ.)
۱- تاول، ورم پوست در اثر سوختگی یا زخم.
۲- مرضی که بیشتر در بین کودکان شایع است، از علائم آن تب شدید، دردِ ستون فقرات و تاول‌های روی پوست است. ؛ ~ افرنگ: سیفلیس.

آبله مرغان

(~. مُ) (اِمر.) مرضی است شایع میان انسان و طیور.

آبله کوبی

(~.) (حامص.) تزریق مایه آبله.

آبلوج

(اِ.) قند سفید، نبات.

آبنوس

[ په. ] (اِ)درختی است با چوبِ بسیار سخت، سیاه رنگ و گران بها.

آبه

(بِ) (اِ.) مایعی غلیظ که با جنین از شکم مادر خارج می‌شود.

آبو

(اِ. ص.) برادر مادر، دایی.

آبو

(اِ.) = آبی: نیلوفر آبی.

آبوند

(وَ) (اِمر.) ظرف آب، آوند.


دیدگاهتان را بنویسید