شاهنامه فردوسی – خوان ششم جنگ رستم و ارژنگ ديو

خوان ششم جنگ رستم و ارژنگ ديو

بخفت آن زمان رستم جنگجوى
چو خورشيد تابنده بنمود روى‏

بپيچيد اولاد را بر درخت 
بخم كمندش در آويخت سخت‏

         بزين اندر افگند گرز نيا            
همى رفت يكدل پر از كيميا

         يكى مغفرى خسروى بر سرش           
 خوى آلوده ببر بيان در برش‏

         به ارژنگ سالار بنهاد روى           
 چو آمد بر لشكر نامجوى‏

         يكى نعره زد در ميان گروه           
 تو گفتى بدرّيد دريا و كوه‏

         برون آمد از خيمه ارژنگ ديو            
چو آمد بگوش اندرش آن غريو

         چو رستم بديدش بر انگيخت اسپ            
بيامد بر وى چو آذر گشسپ‏

         سر و گوش بگرفت و يالش دلير            
سر از تن بكندش بكردار شير

         پر از خون سر ديو كنده ز تن            
بينداخت ز آن سو كه بود انجمن‏

         چو ديوان بديدند گوپال اوى            
بدرّيدشان دل ز چنگال اوى‏

         نكردند ياد بر و بوم و رست           
 پدر بر پسر بر همى راه جست‏

         بر آهيخت شمشير كين پيل تن           
 بپردخت يكباره زان انجمن‏

         چو بر گشت پيروز گيتى فروز            
بيامد دمان تا بكوه اسپروز

         ز اولاد بگشاد خم كمند            
نشستند زير درختى بلند

         تهمتن ز اولاد پرسيد راه            
بشهرى كجا بود كاوس شاه‏

         چو بشنيد از و تيز بنهاد روى            
پياده دوان پيش او راهجوى‏

         چو آمد بشهر اندرون تاج بخش            
خروشى بر آورد چون رعد رخش‏

         بايرانيان گفت پس شهريار            
كه بر ما سر آمد بد روزگار

         خروشيدن رخشم آمد بگوش            
روان و دلم تازه شد زان خروش‏

         بگاه قباد اين خروشش نكرد            
كجا كرد با شاه تركان نبرد

         بيامد هم اندر زمان پيش اوى            
يل دانش افروز پر خاشجوى‏

         بنزديك كاوس شد پيل تن            
همه سر فرازان شدند انجمن‏

         غريويد بسيار و بردش نماز            
بپرسيدش از رنجهاى دراز

         گرفتش به آغوش كاوس شاه            
ز زالش بپرسيد و از رنج راه‏

         بدو گفت پنهان ازين جادوان            
همى رخش را كرد بايد روان‏

         چو آيد بديو سپيد آگهى            
كز ارژنگ شد روى گيتى تهى‏

         كه نزديك كاوس شد پيل تن            
همه نرّه ديوان شوند انجمن‏

         همه رنجهاى تو بى‏بر شود            
ز ديوان جهان پر ز لشكر شود

         تو اكنون ره خانه ديو گير            
برنج اندر آور تن و تيغ و تير

         مگر يار باشدت يزدان پاك            
سر جاودان اندر آرى بخاك‏

         گذر كرد بايد بر هفت كوه           
 ز ديوان بهر جاى كرده گروه‏

         يكى غار پيش آيدت هولناك            
چنانچون شنيدم پر از بيم و باك‏

         گذارت بران نرّه ديوان جنگ            
همه رزم را ساخته چون پلنگ‏

         بغار اندرون گاه ديو سپيد            
كزويند لشكر به بيم و اميد

         توانى مگر كردن او را تباه            
كه اويست سالار و پشت سپاه‏

         سپه را ز غم چشمها تيره شد            
مرا چشم در تيرگى خيره شد

         پزشكان به درمانش كردند اميد            
بخون دل و مغز ديو سپيد

         چنين گفت فرزانه مردى پزشك            
كه چون خون او را بسان سرشك‏

         چكانى سه قطره بچشم اندرون            
شود تيرگى پاك با خون برون‏

         گو پيل تن جنگ را ساز كرد            
ازان جايگه رفتن آغاز كرد

         بايرانيان گفت بيدار بيد            
كه من كردم آهنگ ديو سپيد

         يكى پيل جنگى و چاره گرست            
فراوان بگرداندرش لشكرست‏

         گرايدونك پشت من آرد بخم            
شما دير مانيد خوار و دژم‏

         و گر يار باشد خداوند هور            
دهد مر مرا اختر نيك روز

         همان بوم و بر باز يابيد و تخت            
ببار آيد آن خسروانى درخت


خوان نخست شاهنامه – جنگ رخش با شيرى

  دیوان حافظ - دوش از مسجد سوی میخانه آمد پیر ما

خوان دوم شاهنامه – يافتن رستم چشمه آب

خوان سوم شاهنامه – جنگ رستم با اژدها

خوان چهارم شاهنامه – كشتن زنى جادو را

خوان پنجم شاهنامه – گرفتار شدن اولاد به دست رستم

خوان هفتم شاهنامه – كشتن رستم ديو سپيد را


در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

جان بیمار مرا نیست ز تو روی سؤال
ای خوش آن خسته که از دوست جوابی دارد
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

گاوصندوق

(صَ دُ) (اِمر.) صندوق بسیار بزرگ آهنی.

گاومیش

[ په. ] (اِمر.)
۱- گاو درشت هیکل با شاخ‌های دراز.
۲- (عا.) نفهم و بی شعور.
۳- درشت و کت و کلفت.

گاوچشم

(چَ یا چِ) (ص مر.)
۱- نوعی گل که گلبرگ‌هایش شبیه به چشم است.
۲- فراخ چشم.

گاوگون

(ص مر.) تاریک و روشن، سیاه و سفید.

گاویار

(ص مر.) گاوبان، آن که از گاوان مراقبت می‌کند.

گاویال

[ فر. ] (اِ.) خزنده‌ای است از راسته تمساح‌ها که مخصوص هند و مجمع الجزایر سوئد است و طولش گاهی بالغ بر ۶ متر می‌شود. این خزنده دارای پوزه‌ای دراز و نسبتاً باریک است و به واسطه دندان‌های کوچک و ...

گاویزن

(زَ) (اِمر.) زهره گاو.

گاژ

(اِ.) جا، مکان، مقام.

گاگول

(ص.) (عا.) احمق، گیج.

گایه

(یَ یا یِ) (اِمص.) جماع، مباشرت.

گاییدن

(دَ) (مص م.)
۱- انجام عمل جماع به وسیله جنس نر.
۲- (عا.) کسی را به زحمت انداختن و کلافه کردن.

گبت

(گِ) (اِ.) زنبور عسل، نحل.

گبر

(گَ) (ص.) آتش پرست، مجوس.

گبر

(گَ بَ) (اِ.)
۱- نوعی سنگ که از آن دیگ و کاس ه و امثال آن درست می‌کنند.
۲- خیمه که به یک ستون برپای باشد.

گبرگه

(گَ بُ گَ یا گِ) (اِ.) = گبورگه: آلتی است مانند کمان و کشتی گیران با آن در گود زورآزمایی کنند.

گبز

(گَ) (ص.) هر چیز گنده و قوی.

گبست

(گَ بَ) (اِ.) نک کبست.

گبه

(گَ بِّ) (اِ.) نوعی گلیم دست باف خاص ایران که نقشه اش از داستانی حکایت می‌کند.

گبه

(~.) (اِ.) شیشه حجام که بدان حجامت کنند، شاخ حجامت.

گترم

(گُ رُ) (اِ.) سخنی که از حد و اندازه گوینده متجاوز باشد.


دیدگاهتان را بنویسید