شاهنامه فردوسی – خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

يكى راه پيش آمدش ناگزير
همى رفت بايست بر خيره خير

پى اسپ و گويا زبان سوار
ز گرما و از تشنگى شد ز كار

پياده شد از اسپ و ژوپين بدست
همى رفت پويان بكردار مست‏

همى جست بر چاره جستن رهى
سوى آسمان كرد روى آنگهى‏

چنين گفت كاى داور دادگر
همه رنج و سختى تو آرى بسر

گرايدونك خشنودى از رنج من
بدان گيتى آگنده كن گنج من‏

بپويم همى تا مگر كردگار
دهد شاه كاوس را زينهار

هم ايرانيان را ز چنگال ديو
گشايد بى‏آزار گيهان خديو

گنهكار و افگندگان تواند
پرستنده و بندگان تواند

تن پيلوارش چنان تفته شد
كه از تشنگى سست و آشفته شد

بيفتاد رستم بران گرم خاك
زبان گشته از تشنگى چاك چاك‏

همانگه يكى ميش نيكوسرين
بپيمود پيش تهمتن زمين‏

ازان رفتن ميش انديشه خاست
بدل گفت كابشخور اين كجاست‏

همانا كه بخشايش كردگار
فراز آمدست اندرين روزگار

بيفشارد شمشير بر دست راست
بزور جهاندار بر پاى خاست‏

بشد بر پى ميش و تيغش بچنگ
گرفته بدست دگر پالهنگ‏

بره بر يكى چشمه آمد پديد
چو ميش سراور بدانجا رسيد

تهمتن سوى آسمان كرد روى
چنين گفت كاى داور راستگوى‏

هرانكس كه از دادگر يك خداى
بپيچد نيارد خرد را بجاى‏

برين چشمه آبشخور ميش نيست
همان غرم دشتى مرا خويش نيست‏

بجايى كه تنگ اندر آيد سخن
پناهت بجز پاك يزدان مكن‏

بران غرم بر آفرين كرد چند
كه از چرخ گردان مبادت گزند

گيا بر در و دشت تو سبز باد
مباد از تو هرگز دل يوز شاد

ترا هرك يازد بتير و كمان
شكسته كمان باد و تيره گمان‏

كه زنده شد از تو گو پيل تن
و گر نه پر انديشه بود از كفن‏

كه در سينه اژدهاى بزرگ
نگنجد بماند بچنگال گرگ‏

شده پاره پاره كنان و كشان
ز رستم بدشمن رسيده نشان‏

روانش چو پردخته شد ز آفرين
ز رخش تگاور جدا كرد زين‏

همه تن بشستش بران آب پاك
بكردار خورشيد شد تابناك‏

چو سيراب شد ساز نخچير كرد
كمر بست و تركش پر از تير كرد

بيفگند گورى چو پيل ژيان
جدا كرد ازو چرم پاى و ميان‏

چو خورشيد تيز آتشى بر فروخت
برآورد ز آب اندر آتش بسوخت‏

بپردخت ز آتش بخوردن گرفت
بخاك استخوانش سپردن گرفت‏

سوى چشمه روشن آمد بر آب
چو سيراب شد كرد آهنگ خواب‏

تهمتن برخش سراينده گفت
كه با كس مكوش و مشو نيز جفت‏

اگر دشمن آيد سوى من بپوى
تو با ديو و شيران مشو جنگجوى‏

بخفت و بر آسود و نگشاد لب
چمان و چران رخش تا نيم شب‏

خوان نخست شاهنامه – جنگ رخش با شيرى

شاهنامه فردوسی - آگاه شدن منوچهر از كار زال و رودابه‏

خوان سوم شاهنامه – جنگ رستم با اژدها

خوان چهارم شاهنامه – كشتن زنى جادو را

خوان پنجم شاهنامه – گرفتار شدن اولاد به دست رستم

خوان ششم شاهنامه – جنگ رستم و ارژنگ ديو

خوان هفتم شاهنامه – كشتن رستم ديو سپيد را

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, خوان دوم شاهنامه, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, هفت خوان رستم

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

بگذر ای خواجه و بگذار مرا مست اینجا
که برون شد دل سرمست من از دست اینجا
«خواجوی کرمانی»

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – کلک مشکین تو روزی که ز ما یاد کند

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – دل من در هوای روی فرخ

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – نقد صوفی نه همه صافی بی‌غش باشد

شاهنامه فردوسی – آشتى خواستن پشنگ از كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – تاخته كردن افراسياب بر ايران زمين

شاهنامه فردوسی – رفتن فريدون به جنگ ضحاك

شاهنامه فردوسی – باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

شاهنامه فردوسی – آبادانى و آرامش شهرها هنگام پادشاهى هوشنگ

شاهنامه فردوسی – پرسيدن همسر مهراب از دستان ويژگيهاى او را

شاهنامه فردوسی – تاخت كردن منوچهر بر سپاه تور

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن پشنگ از مرگ منوچهر

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

گوشت

(اِ.) بخش‌های نرم بدن جانوران به ویژه مهره داران که معمولاً زیر پوست قرا ر دارد این بخش از بدن جانوران حلال گوشت کاربُرد غذایی دارد.

گوشت

(گُ وِ) = گوش. گویش:
۱- (اِمص.) گفتن، گفتار.
۲- (اِ.) یکی از آوازهای شش گانه‌است که قدما آن را تشخیص داده‌اند، گواشت.

گوشت تلخ

(تَ) (ص مر.) (عا.) بداخلاق، بدمعاشرت.

گوشت کوب

(اِ.) ابزاری که به وسیله آن گوشت پخته ر ا در ظرفی می‌کوبند.

گوشتالو

(ص مر.) چاق، فربه.

گوشتخوار

(خا) (ص.)
۱- دارای عادت یا گرایش به خوردن مواد گوشتی.۲ - دارای ویژگی تغذیه از جانوران.

گوشتخواران

(خا) (اِ.) گروهی از پستانداران که فقط از گوشت تغذیه می‌کنند و اغلب دارای دندان‌ها و چنگال‌های قوی می‌باشند.

گوشخار

(اِ.) گوشواره.

گوشدار

(ص فا.) = گوش دارنده:
۱- دارای گوش، دارنده گوش، دارای آلت شنوایی.
۲- شنونده، سامع.
۳- آن که استراق سمع کند.
۴- متوجه، مراقب.
۵- محافظت کننده، نگهبان، حامی، حمایت کننده.

گوشزد

(زَ) (اِمص.) یادآوری، تذکر دادن، خاطرنشان ساختن.

گوشمالی

(حامص.) تنبیه.

گوشه

(ش) (اِ.)
۱- کنج، زاویه.
۲- هر یک از تقسیمات دستگاه موسیقی ایرانی.
۳- کنایه، حرف کنایه آمیز.
۴- کناره، لبه.
۵- جای خلوت، جای دور از مردم.

گوشه دار

(~.) (ص مر.)
۱- سخن همراه با طعنه و کنایه.
۲- زاویه دار.

گوشه زدن

(~. زَ دَ) (مص ل.) (عا.) طعنه و کنایه زدن.

گوشه پسله

(~. پَ لِ) (اِمر.) (عا.) جای دور افتاده.

گوشه چشم

(~. چَ) (اِمر.) کنایه از: توجه و التفات مختصر و کوتاه.

گوشه گرفتن

(~. گِ رِ تَ) (مص م.) گوشه - نشینی کردن.

گوشه گیر

(~.) (اِفا.) خلوت نشین، زاهد.

گوشواره

(رِ) (اِمر.) = گوشوار:
۱- زینتی که زنان در گوش آویزند.
۲- آن است که بر دو جانب در ورودی‌های ساختمان دو ستون بنا کرده و نیم آجر عقب تر سازند.

گوشوان

(مص مر.) = گوش بان: محافظ، مراقب، راعی.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.