شاهنامه فردوسی – خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

يكى راه پيش آمدش ناگزير
همى رفت بايست بر خيره خير

پى اسپ و گويا زبان سوار
ز گرما و از تشنگى شد ز كار

پياده شد از اسپ و ژوپين بدست
همى رفت پويان بكردار مست‏

همى جست بر چاره جستن رهى
سوى آسمان كرد روى آنگهى‏

چنين گفت كاى داور دادگر
همه رنج و سختى تو آرى بسر

گرايدونك خشنودى از رنج من
بدان گيتى آگنده كن گنج من‏

بپويم همى تا مگر كردگار
دهد شاه كاوس را زينهار

هم ايرانيان را ز چنگال ديو
گشايد بى‏آزار گيهان خديو

گنهكار و افگندگان تواند
پرستنده و بندگان تواند

تن پيلوارش چنان تفته شد
كه از تشنگى سست و آشفته شد

بيفتاد رستم بران گرم خاك
زبان گشته از تشنگى چاك چاك‏

همانگه يكى ميش نيكوسرين
بپيمود پيش تهمتن زمين‏

ازان رفتن ميش انديشه خاست
بدل گفت كابشخور اين كجاست‏

همانا كه بخشايش كردگار
فراز آمدست اندرين روزگار

بيفشارد شمشير بر دست راست
بزور جهاندار بر پاى خاست‏

بشد بر پى ميش و تيغش بچنگ
گرفته بدست دگر پالهنگ‏

بره بر يكى چشمه آمد پديد
چو ميش سراور بدانجا رسيد

تهمتن سوى آسمان كرد روى
چنين گفت كاى داور راستگوى‏

هرانكس كه از دادگر يك خداى
بپيچد نيارد خرد را بجاى‏

برين چشمه آبشخور ميش نيست
همان غرم دشتى مرا خويش نيست‏

بجايى كه تنگ اندر آيد سخن
پناهت بجز پاك يزدان مكن‏

بران غرم بر آفرين كرد چند
كه از چرخ گردان مبادت گزند

گيا بر در و دشت تو سبز باد
مباد از تو هرگز دل يوز شاد

ترا هرك يازد بتير و كمان
شكسته كمان باد و تيره گمان‏

كه زنده شد از تو گو پيل تن
و گر نه پر انديشه بود از كفن‏

كه در سينه اژدهاى بزرگ
نگنجد بماند بچنگال گرگ‏

شده پاره پاره كنان و كشان
ز رستم بدشمن رسيده نشان‏

روانش چو پردخته شد ز آفرين
ز رخش تگاور جدا كرد زين‏

همه تن بشستش بران آب پاك
بكردار خورشيد شد تابناك‏

چو سيراب شد ساز نخچير كرد
كمر بست و تركش پر از تير كرد

بيفگند گورى چو پيل ژيان
جدا كرد ازو چرم پاى و ميان‏

چو خورشيد تيز آتشى بر فروخت
برآورد ز آب اندر آتش بسوخت‏

بپردخت ز آتش بخوردن گرفت
بخاك استخوانش سپردن گرفت‏

سوى چشمه روشن آمد بر آب
چو سيراب شد كرد آهنگ خواب‏

تهمتن برخش سراينده گفت
كه با كس مكوش و مشو نيز جفت‏

اگر دشمن آيد سوى من بپوى
تو با ديو و شيران مشو جنگجوى‏

بخفت و بر آسود و نگشاد لب
چمان و چران رخش تا نيم شب‏

خوان نخست شاهنامه – جنگ رخش با شيرى

شاهنامه فردوسی - پاسخ دادن زال موبدان را

خوان سوم شاهنامه – جنگ رستم با اژدها

خوان چهارم شاهنامه – كشتن زنى جادو را

خوان پنجم شاهنامه – گرفتار شدن اولاد به دست رستم

خوان ششم شاهنامه – جنگ رستم و ارژنگ ديو

خوان هفتم شاهنامه – كشتن رستم ديو سپيد را

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, خوان دوم شاهنامه, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, هفت خوان رستم

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

از آن زمان که بر این آستان نهادم روی
فراز مسند خورشید تکیه گاه من است
«حافظ»

دیوان حافظ – یاد باد آن که سر کوی توام منزل بود

دیوان حافظ – یاد باد آن که نهانت نظری با ما بود

دیوان حافظ – کنون که بر کف گل جام باده صاف است

دیوان حافظ – عشق تو نهال حیرت آمد

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – مرا مهر سیه چشمان ز سر بیرون نخواهد شد

دیوان حافظ – گفتم ای سلطان خوبان رحم کن بر این غریب

دیوان حافظ – لعل سیراب به‌خون‌تشنه‌ لب یار من است

شاهنامه فردوسی – آگه شدن منوچهر از كار سام و زال زر

شاهنامه فردوسی – نامه گژدهم به نزديك كاوس‏

شاهنامه فردوسی – آمدن زال با نامه سام نزد منوچهر

شاهنامه فردوسی – آگاه شدن پشنگ از مرگ منوچهر

شاهنامه فردوسی – پاسخ دادن زال موبدان را

شاهنامه فردوسی – ستايش سلطان محمود

شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

شاهنامه فردوسی – زادن سهراب از مادرش تهمينه‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

گوشت

(اِ.) بخش‌های نرم بدن جانوران به ویژه مهره داران که معمولاً زیر پوست قرا ر دارد این بخش از بدن جانوران حلال گوشت کاربُرد غذایی دارد.

گوشت

(گُ وِ) = گوش. گویش:
۱- (اِمص.) گفتن، گفتار.
۲- (اِ.) یکی از آوازهای شش گانه‌است که قدما آن را تشخیص داده‌اند، گواشت.

گوشت تلخ

(تَ) (ص مر.) (عا.) بداخلاق، بدمعاشرت.

گوشت کوب

(اِ.) ابزاری که به وسیله آن گوشت پخته ر ا در ظرفی می‌کوبند.

گوشتالو

(ص مر.) چاق، فربه.

گوشتخوار

(خا) (ص.)
۱- دارای عادت یا گرایش به خوردن مواد گوشتی.۲ - دارای ویژگی تغذیه از جانوران.

گوشتخواران

(خا) (اِ.) گروهی از پستانداران که فقط از گوشت تغذیه می‌کنند و اغلب دارای دندان‌ها و چنگال‌های قوی می‌باشند.

گوشخار

(اِ.) گوشواره.

گوشدار

(ص فا.) = گوش دارنده:
۱- دارای گوش، دارنده گوش، دارای آلت شنوایی.
۲- شنونده، سامع.
۳- آن که استراق سمع کند.
۴- متوجه، مراقب.
۵- محافظت کننده، نگهبان، حامی، حمایت کننده.

گوشزد

(زَ) (اِمص.) یادآوری، تذکر دادن، خاطرنشان ساختن.

گوشمالی

(حامص.) تنبیه.

گوشه

(ش) (اِ.)
۱- کنج، زاویه.
۲- هر یک از تقسیمات دستگاه موسیقی ایرانی.
۳- کنایه، حرف کنایه آمیز.
۴- کناره، لبه.
۵- جای خلوت، جای دور از مردم.

گوشه دار

(~.) (ص مر.)
۱- سخن همراه با طعنه و کنایه.
۲- زاویه دار.

گوشه زدن

(~. زَ دَ) (مص ل.) (عا.) طعنه و کنایه زدن.

گوشه پسله

(~. پَ لِ) (اِمر.) (عا.) جای دور افتاده.

گوشه چشم

(~. چَ) (اِمر.) کنایه از: توجه و التفات مختصر و کوتاه.

گوشه گرفتن

(~. گِ رِ تَ) (مص م.) گوشه - نشینی کردن.

گوشه گیر

(~.) (اِفا.) خلوت نشین، زاهد.

گوشواره

(رِ) (اِمر.) = گوشوار:
۱- زینتی که زنان در گوش آویزند.
۲- آن است که بر دو جانب در ورودی‌های ساختمان دو ستون بنا کرده و نیم آجر عقب تر سازند.

گوشوان

(مص مر.) = گوش بان: محافظ، مراقب، راعی.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.