شاهنامه فردوسی – خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

يكى راه پيش آمدش ناگزير
همى رفت بايست بر خيره خير

پى اسپ و گويا زبان سوار
ز گرما و از تشنگى شد ز كار

پياده شد از اسپ و ژوپين بدست
همى رفت پويان بكردار مست‏

همى جست بر چاره جستن رهى
سوى آسمان كرد روى آنگهى‏

چنين گفت كاى داور دادگر
همه رنج و سختى تو آرى بسر

گرايدونك خشنودى از رنج من
بدان گيتى آگنده كن گنج من‏

بپويم همى تا مگر كردگار
دهد شاه كاوس را زينهار

هم ايرانيان را ز چنگال ديو
گشايد بى‏آزار گيهان خديو

گنهكار و افگندگان تواند
پرستنده و بندگان تواند

تن پيلوارش چنان تفته شد
كه از تشنگى سست و آشفته شد

بيفتاد رستم بران گرم خاك
زبان گشته از تشنگى چاك چاك‏

همانگه يكى ميش نيكوسرين
بپيمود پيش تهمتن زمين‏

ازان رفتن ميش انديشه خاست
بدل گفت كابشخور اين كجاست‏

همانا كه بخشايش كردگار
فراز آمدست اندرين روزگار

بيفشارد شمشير بر دست راست
بزور جهاندار بر پاى خاست‏

بشد بر پى ميش و تيغش بچنگ
گرفته بدست دگر پالهنگ‏

بره بر يكى چشمه آمد پديد
چو ميش سراور بدانجا رسيد

تهمتن سوى آسمان كرد روى
چنين گفت كاى داور راستگوى‏

هرانكس كه از دادگر يك خداى
بپيچد نيارد خرد را بجاى‏

برين چشمه آبشخور ميش نيست
همان غرم دشتى مرا خويش نيست‏

بجايى كه تنگ اندر آيد سخن
پناهت بجز پاك يزدان مكن‏

بران غرم بر آفرين كرد چند
كه از چرخ گردان مبادت گزند

گيا بر در و دشت تو سبز باد
مباد از تو هرگز دل يوز شاد

ترا هرك يازد بتير و كمان
شكسته كمان باد و تيره گمان‏

كه زنده شد از تو گو پيل تن
و گر نه پر انديشه بود از كفن‏

كه در سينه اژدهاى بزرگ
نگنجد بماند بچنگال گرگ‏

شده پاره پاره كنان و كشان
ز رستم بدشمن رسيده نشان‏

روانش چو پردخته شد ز آفرين
ز رخش تگاور جدا كرد زين‏

همه تن بشستش بران آب پاك
بكردار خورشيد شد تابناك‏

چو سيراب شد ساز نخچير كرد
كمر بست و تركش پر از تير كرد

بيفگند گورى چو پيل ژيان
جدا كرد ازو چرم پاى و ميان‏

چو خورشيد تيز آتشى بر فروخت
برآورد ز آب اندر آتش بسوخت‏

بپردخت ز آتش بخوردن گرفت
بخاك استخوانش سپردن گرفت‏

سوى چشمه روشن آمد بر آب
چو سيراب شد كرد آهنگ خواب‏

تهمتن برخش سراينده گفت
كه با كس مكوش و مشو نيز جفت‏

اگر دشمن آيد سوى من بپوى
تو با ديو و شيران مشو جنگجوى‏

بخفت و بر آسود و نگشاد لب
چمان و چران رخش تا نيم شب‏

خوان نخست شاهنامه – جنگ رخش با شيرى

شاهنامه فردوسی - اندر خواب ديدن ضحاك فريدون را

خوان سوم شاهنامه – جنگ رستم با اژدها

خوان چهارم شاهنامه – كشتن زنى جادو را

خوان پنجم شاهنامه – گرفتار شدن اولاد به دست رستم

خوان ششم شاهنامه – جنگ رستم و ارژنگ ديو

خوان هفتم شاهنامه – كشتن رستم ديو سپيد را

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, خوان دوم شاهنامه, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, هفت خوان رستم

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

دلم از پرده بشد حافظ خوشگوی کجاست
تا به قول و غزلش ساز نوایی بکنیم
«حافظ»

دیوان حافظ – شنیده‌ام سخنی خوش که پیر کنعان گفت

دیوان حافظ – منم که گوشه میخانه خانقاه من است

دیوان حافظ – خوش است خلوت اگر یار یار من باشد

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

دیوان حافظ – به ملازمان سلطان، که رساند این دعا را

دیوان حافظ – گفتم کی ام دهان و لبت کامران کنند

دیوان حافظ – دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

دیوان حافظ – ای پسته تو خنده زده بر حدیث قند

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن رستم

شاهنامه فردوسی – بازگشتن زال به زابلستان

شاهنامه فردوسی – راى زدن رستم با كى‏ قباد

شاهنامه فردوسی – رفتن ايرج بسوى پدر

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به ايران زمين

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

شاهنامه فردوسی – جنگ كاوس با شاه مازندران

شاهنامه فردوسی – خواليگرى كردن ابليس

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

گلابدان

(گُ) (اِ.) ظرفی مانند تُنگ کوچک دسته دار باگردن باریک و بلند و معمولاً دارای لوله که در آن گلاب می‌ریزند، گلاب پاش.

گلابه

(گِ بَ) (اِمر.) گل و لای.

گلابی

(گُ) (اِ.)
۱- از جمله میوه‌هایی که دانه‌های آن لعاب بسیار دارد و تقریباً به شکل بیضی است.
۲- وسیله‌ای بیضی شکل که مانند توپ از باد پُر می‌شود و از آن در ورزش مشت زنی استفاده می‌کنند.

گلاج

(گُ) (اِ.) = گولاج. گولانج: نانی است تنک چون کاغذ که از نشاسته و سفیده تخم مرغ پزند و در شربت قند و نبات ریزه کنند و خورند؛ لابرلا.

گلادیاتور

(گِ تُ) [ فر. ] (اِ.) در روم قدیم به بردگان و غلامانی می‌گفتند که می‌بایست در میدان‌های عمومی با یکدیگر یا با حیوانات درنده تا دم مرگ بجنگند.

گلاله

(گُ لَ یا لِ) (اِ.) = کلاله. غلاله:
۱- کاکل مجعد، موی پیچیده.
۲- زلف (به طور اعم).

گلاله

(~.) [ معر. ] (اِ.)
۱- بالشچه‌ای که زنان بر سرین بندند تا کلان نماید.
۲- شاماکچه که زیر جامه و زره پوشند.
۳- پیراهن، قمیص.

گلانی

(گُ) (ص نسب. اِ.)
۱- گلفروشی.
۲- باغبانی.

گلاویز

(گَ) (ص فا.) دست به گریبان، دست به یقه.

گلاویز شدن

(~. شُ دَ) (مص م.) دست به گریبان شدن.

گلاگل

(گَ گَ) (اِ.) (عا.) شکم سخت پیش آمده (آبستن).

گلایدر

(گِ دِ) [ انگ. ] (اِ.) هواگردی با بال ثابت که برای پرواز بدون استفاده از نیروی موتور طراحی شده باشد و اغلب برای اهداف آموزشی و تفریحی استفاده شود، بادپَر. (فره).

گلایول

(گِ یُ) [ فر. ] (اِ.) گلی است با ساقه‌های بلند، برگ‌های دراز و باریک و گل‌هایی به رنگ‌های سفید، سرخ. پیاز این گل سفت و پوشیده از الیاف می‌باشد.

گلبام

(~.) (اِمر.)
۱- آواز بلندی باشد که نقاره چیان و شاطران و قلندران و معرکه گیران در وقت نقاره نواختن و معرکه بستن یکباره کشند.
۲- لحنی است از موسیقی قدیم.

گلبانگ

(~.) (اِمر.)
۱- آواز بلند.
۲- نام لحنی از لحن‌های موسیقی.

گلبرگ

(~. بَ) (اِمر.) برگ گل.

گلبن

(~. بُ) (اِمر.)
۱- درخت و بوته گل.
۲- بیخ بوته گل.

گلبول

(گُ لُ) [ فر. ] (اِ.) یاخته‌های بسیار کوچک و کروی شکل که در خون پیدا می‌شود و بر دو قسم است گلبول سفید و گلبول قرمز.

گلخانه

(~. نِ) (اِ.) جایی برای پرورش گل به ویژه جای سرپوشیده‌ای با گرما و روشنایی مناسب و کمابیش ثابت.

گلخن

(~. خَ) (اِمر.)
۱- تون حمام.
۲- جای انداختن زباله.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.