شاهنامه فردوسی – خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

يكى راه پيش آمدش ناگزير
همى رفت بايست بر خيره خير

پى اسپ و گويا زبان سوار
ز گرما و از تشنگى شد ز كار

پياده شد از اسپ و ژوپين بدست
همى رفت پويان بكردار مست‏

همى جست بر چاره جستن رهى
سوى آسمان كرد روى آنگهى‏

چنين گفت كاى داور دادگر
همه رنج و سختى تو آرى بسر

گرايدونك خشنودى از رنج من
بدان گيتى آگنده كن گنج من‏

بپويم همى تا مگر كردگار
دهد شاه كاوس را زينهار

هم ايرانيان را ز چنگال ديو
گشايد بى‏آزار گيهان خديو

گنهكار و افگندگان تواند
پرستنده و بندگان تواند

تن پيلوارش چنان تفته شد
كه از تشنگى سست و آشفته شد

بيفتاد رستم بران گرم خاك
زبان گشته از تشنگى چاك چاك‏

همانگه يكى ميش نيكوسرين
بپيمود پيش تهمتن زمين‏

ازان رفتن ميش انديشه خاست
بدل گفت كابشخور اين كجاست‏

همانا كه بخشايش كردگار
فراز آمدست اندرين روزگار

بيفشارد شمشير بر دست راست
بزور جهاندار بر پاى خاست‏

بشد بر پى ميش و تيغش بچنگ
گرفته بدست دگر پالهنگ‏

بره بر يكى چشمه آمد پديد
چو ميش سراور بدانجا رسيد

تهمتن سوى آسمان كرد روى
چنين گفت كاى داور راستگوى‏

هرانكس كه از دادگر يك خداى
بپيچد نيارد خرد را بجاى‏

برين چشمه آبشخور ميش نيست
همان غرم دشتى مرا خويش نيست‏

بجايى كه تنگ اندر آيد سخن
پناهت بجز پاك يزدان مكن‏

بران غرم بر آفرين كرد چند
كه از چرخ گردان مبادت گزند

گيا بر در و دشت تو سبز باد
مباد از تو هرگز دل يوز شاد

ترا هرك يازد بتير و كمان
شكسته كمان باد و تيره گمان‏

كه زنده شد از تو گو پيل تن
و گر نه پر انديشه بود از كفن‏

كه در سينه اژدهاى بزرگ
نگنجد بماند بچنگال گرگ‏

شده پاره پاره كنان و كشان
ز رستم بدشمن رسيده نشان‏

روانش چو پردخته شد ز آفرين
ز رخش تگاور جدا كرد زين‏

همه تن بشستش بران آب پاك
بكردار خورشيد شد تابناك‏

چو سيراب شد ساز نخچير كرد
كمر بست و تركش پر از تير كرد

بيفگند گورى چو پيل ژيان
جدا كرد ازو چرم پاى و ميان‏

چو خورشيد تيز آتشى بر فروخت
برآورد ز آب اندر آتش بسوخت‏

بپردخت ز آتش بخوردن گرفت
بخاك استخوانش سپردن گرفت‏

سوى چشمه روشن آمد بر آب
چو سيراب شد كرد آهنگ خواب‏

تهمتن برخش سراينده گفت
كه با كس مكوش و مشو نيز جفت‏

اگر دشمن آيد سوى من بپوى
تو با ديو و شيران مشو جنگجوى‏

بخفت و بر آسود و نگشاد لب
چمان و چران رخش تا نيم شب‏

خوان نخست شاهنامه – جنگ رخش با شيرى

دیوان حافظ - خم زلف تو دام کفر و دین است

خوان سوم شاهنامه – جنگ رستم با اژدها

خوان چهارم شاهنامه – كشتن زنى جادو را

خوان پنجم شاهنامه – گرفتار شدن اولاد به دست رستم

خوان ششم شاهنامه – جنگ رستم و ارژنگ ديو

خوان هفتم شاهنامه – كشتن رستم ديو سپيد را

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, خوان دوم شاهنامه, رستم, شاهنامه, شعر, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی, هفت خوان رستم

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

دردا و حسرتا که بجز بار غم نماند
با ما به یادگاری از آن روزگار ما
«انوری»

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – اگر آن ترک شیرازی به‌‌ دست‌ آرد دل ما را

دیوان حافظ – نفس باد صبا مشک‌فشان خواهد شد

دیوان حافظ – هر آن کو خاطر مجموع و یار نازنین دارد

دیوان حافظ – آن کس که به دست جام دارد

دیوان حافظ – حسنت به اتفاق ملاحت جهان گرفت

دیوان حافظ – آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند

شاهنامه فردوسی – لشكر كشيدن زال سوى افراسياب

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به نزديك پدر خود

شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

شاهنامه فردوسی – پند دادن زال كاوس را

شاهنامه فردوسی – گفتار اندر زادن زال

شاهنامه فردوسی – گريختن سلم و كشته شدن او به دست منوچهر

شاهنامه فردوسی – داستان ضحاك با كاوه آهنگر

شاهنامه فردوسی – نامه گژدهم به نزديك كاوس‏

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

کیسه کش

(~. کِ) (اِ.) کارگری که در حمام‌های همگانی تن مشتریان را شستشو می‌دهند.

کیش

[ په. ] (اِ.) دین، مذهب، آیین.

کیش

(اِ.)
۱- پر مرغ (مطلقاً).
۲- پری که بر تیر نصب می‌کردند (خصوصاً) تیر چارکیش: تیر چهار پر.

کیش

(اِ.) جعبه، تیردان.

کیش

(اِ.) نوعی پارچه که از کتان بافند.

کیش

(اِ.)
۱- حرکتی در بازی شطرنج که باعث تهدید شاه شده و شاه ناگزیر به تغییر خانه خود می‌شود.
۲- کلمه‌ای برای راندن پرندگان.

کیغ

(کِ) (اِ.) چرک‌های گوشه چشم.

کیف

(کِ یا کَ یْ) [ ع. ] (از ادات استفهام) چگونه ¿

کیف

(~.) (اِ.)
۱- شادی، مسرت.
۲- خوشی، لذت عمیق.
۳- خوش گذرانی، عیش. ؛ ~ کسی کوک بودن احساس نشاط و خوشی کردن.

کیف

(اِ.) وسیله‌ای کیسه مانند که در آن اشیاء را می‌گذارند و حمل می‌کنند و انواع مختلف دارد.

کیف کردن

(کِ. کَ دَ) (مص ل.) لذُت بردن.

کیفر

(کِ یا کَ یْ فَ) (اِ.) جزا، پاداش، مکافات نیکی و بدی.

کیفرخواست

(~. خا) (اِمر.) ادعانامه دادستان (مدعی العموم).

کیفری

(~.) (ص.) جزایی.

کیفور

(کِ یْ) (ص مر.) (عا.) شاد، مسرور.

کیفی

(کِ یا کَ) (ص.)
۱- دارای شکل کیف.
۲- قابل گذاشتن در کیف.

کیفیت

(کِ یا کَ فِ یَّ) [ ع. کیفیه ] (مص جع.) صفت، چگونگی.

کیل

(ص.)
۱- خمیده، کج.
۲- آرزومند.

کیل

(کَ) [ ع. ] (اِ.) پیمانه. ج. اکیال.

کیل

(اِ)
۱- نمد.
۲- پوست بز.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.