تاخت كردن منوچهر بر سپاه تور
بدان گه كه روشن جهان تيره گشت طلايه پراگنده بر گرد دشت
بپيش سپه قارن رزم زن ابا راى زن سرو شاه يمن
خروشى بر آمد ز پيش سپاه كه اى نامداران و مردان شاه
بكوشيد كين جنگ آهرمنست همان در دو كين است و خون خستنست
ميان بسته داريد و بيدار بيد همه در پناه جهاندار بيد
كسى كو شود كشته زين رزمگاه بهشتى بود شسته پاك از گناه
هر آن كس كه از لشكر چين و روم بريزند خون و بگيرند بوم
همه نيكنامند تا جاودان بمانند با فره موبدان
هم از شاه يابند ديهيم و تخت ز سالار زرّ و ز دادار بخت
چو پيدا شود پاك روز سپيد دو بهره بپيمايد از چرخ شيد
ببنديد يك سر ميان يلى ابا گرز و با خنجر كابلى
بداريد يك سر همه جاى خويش يكى از دگر پاى منهيد پيش
سران سپه مهتران دلير كشيدند صف پيش سالار شير
بسالار گفتند ما بندهايم خود اندر جهان شاه را زندهايم
چو فرمان دهد ما هميدون كنيم زمين را ز خون رود جيحون كنيم
سوى خيمه خويش باز آمدند همه با سرى كينه ساز آمدند
