شاهنامه فردوسی – بخش كردن فريدون جهان را بر پسران

بخش كردن فريدون جهان را بر پسران

نهفته چو بيرون كشيد از نهان بسه بخش كرد آفريدون جهان‏

يكى روم و خاور دگر ترك و چين سيم دشت گردان و ايران زمين‏

نخستين بسلم اندرون بنگريد همه روم و خاور مر او را سزيد

بفرمود تا لشكرى برگزيد گرازان سوى خاور اندر كشيد

بتخت كيان اندر آورد پاى همى خواندنديش خاور خداى‏

دگر تور را داد توران زمين ورا كرد سالار تركان و چين‏

يكى لشكرى نامزد كرد شاه كشيد آنگهى تور لشكر براه‏

دیوان حافظ - حاصل کارگه کون و مکان این همه نیست

بيامد بتخت كئى بر نشست كمر بر ميان بست و بگشاد دست‏

بزرگان برو گوهر افشاندند همى پاك توران شهش خواندند

از ايشان چو نوبت بايرج رسيد مر او را پدر شاه ايران گزيد

هم ايران و هم دشت نيزه‏وران هم آن تخت شاهى و تاج سران‏

بدو داد كورا سزا بود تاج همان كرسى و مهر و آن تخت عاج‏

نشستند هر سه بآرام و شاد چنان مرزبانان فرّخ نژاد

‏

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, بخش كردن فريدون جهان را بر پسران, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

زهی همت که حافظ راست از دنیی و از عقبی
نیاید هیچ در چشمش بجز خاک سر کویت
«حافظ»

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – خسروا گوی فلک در خم چوگان تو باد

دیوان حافظ – باغ مرا چه حاجت سرو و صنوبر است

دیوان حافظ – زاهد ظاهرپرست از حال ما آگاه نیست

دیوان حافظ – دلا بسوز که سوز تو کارها بکند

دیوان حافظ – دمی با غم به سر بردن جهان یک سر نمی‌ارزد

دیوان حافظ – دیر است که دل‌دار پیامی نفرستاد

دیوان حافظ – می‌دمد صبح و کله بست سحاب

شاهنامه فردوسی – گريختن افراسياب از رزمگاه‏‏‏

شاهنامه فردوسی – پادشاهى فريدون پانصد سال بود

شاهنامه فردوسی – خوان پنجم گرفتار شدن اولاد به دست رستم

شاهنامه فردوسی – رسيدن سهراب به دژ سپيد

شاهنامه فردوسی – رزم افراسياب با نوذر ديگر بار

شاهنامه فردوسی – گرفتن سهراب دژ سپيد را‏

شاهنامه فردوسی – آمدن افراسياب به ايران زمين

شاهنامه فردوسی – خواليگرى كردن ابليس

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

گوالیدن

(گُ دَ) (مص ل.) رشد کردن، بالیدن.

گوانجی

(گُ) (ص مر.) دلیر، پهلوان.

گوانگله

(گُ لَ یا لِ) (اِ.) تُکمه.

گواه

(گُ) (ص.) شاهد، دلیل، برهان.

گواهی

(~.) (حامص.) شهادت، تأیید و تصدیق درستی یا نادرستی امری.

گواهی خواستن

(~. خا تَ) (مص م.) شاهد خواستن.

گواهی دادن

(~. دَ) (مص ل.)شهادت دادن.

گواهی نامه

(~. مِ) (اِمر.)
۱- پایان نامه تحصیلی.
۲- جواز رانندگی ماشین.

گواچو

(گُ) (اِ.) ریسمانی است که از درختی آویزند و بر آن نشینند و در هوا تاب خورند؛ گواچه، تاب، گازره، بادپیچ.

گواژ

(گَ) (اِ.) مسخرگی، مزاح.

گواژه

(گُ ژَ یا ژِ) (اِ.)
۱- طعنه، سرزنش.
۲- شوخی، مزاح.

گوایی

(گُ) (حامص.) گواهی دادن، شهادت.

گوبروت

(بُ) (ص مر.) احمق، گاوریش.

گوبلن

(لَ) (اِ.) نوعی گلدوزی با نخ ضخیم رنگی روی طرح‌های آماده.

گوت

(گَ یا گُ) [ آرا. سر. تر. ] (اِ.)کفل، سرین.

گوترو

(گُ) (ق مر.) به قیمت مقطوع و بی آنکه وزن کرده یا شمرده شود.

گوتیگ

(گُ تِ) [ فر. ] (اِ.) شیوه معماری اروپای باختری از قرن ۱۲ تا ۱۶ م. که از ویژگی‌های آن تکرار عناصر بلندی ساختمان و به کارگیری تاق‌های نوک تیز و شیشه‌های پر نقش و نگار بود.

گوج

[ تر. ] (اِ.) زور، قدرت.

گوج

(گَ وَ) (اِ.) صمغ درخت.

گوجه

(گُ جِ) (اِ.) درختی است از تیره گل سرخیان که میوه آن کوچک و آبدار، دارای پوست نازک به رنگ سبز یا سرخ و یک هسته سخت است.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.