شاهنامه فردوسی – بخش كردن فريدون جهان را بر پسران

بخش كردن فريدون جهان را بر پسران

نهفته چو بيرون كشيد از نهان بسه بخش كرد آفريدون جهان‏

يكى روم و خاور دگر ترك و چين سيم دشت گردان و ايران زمين‏

نخستين بسلم اندرون بنگريد همه روم و خاور مر او را سزيد

بفرمود تا لشكرى برگزيد گرازان سوى خاور اندر كشيد

بتخت كيان اندر آورد پاى همى خواندنديش خاور خداى‏

دگر تور را داد توران زمين ورا كرد سالار تركان و چين‏

يكى لشكرى نامزد كرد شاه كشيد آنگهى تور لشكر براه‏

دیوان حافظ - المنة لله که در میکده باز است

بيامد بتخت كئى بر نشست كمر بر ميان بست و بگشاد دست‏

بزرگان برو گوهر افشاندند همى پاك توران شهش خواندند

از ايشان چو نوبت بايرج رسيد مر او را پدر شاه ايران گزيد

هم ايران و هم دشت نيزه‏وران هم آن تخت شاهى و تاج سران‏

بدو داد كورا سزا بود تاج همان كرسى و مهر و آن تخت عاج‏

نشستند هر سه بآرام و شاد چنان مرزبانان فرّخ نژاد

‏

اشعار شاهنامه, اشعار فردوسی, بخش كردن فريدون جهان را بر پسران, شاهنامه, شعر پارسی, شعر فارسی, شعر فردوسی, فردوسی

بدون نظر

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

در کف غصه دوران دل حافظ خون شد
از فراق رخت ای خواجه قوام الدین داد
«حافظ»

دیوان حافظ – صوفی ار باده به اندازه خورد نوشش باد

دیوان حافظ – بیا که قصر امل سخت سست‌بنیادست

دیوان حافظ – چه لطف بود که ناگاه رشحه قلمت

دیوان حافظ – دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

دیوان حافظ – چو باد عزم سر کوی یار خواهم کرد

دیوان حافظ – ساقیا آمدن عید، مبارک بادت

دیوان حافظ – به دام زلف تو دل مبتلای خویشتن است

دیوان حافظ – به کوی میکده هر سالکی که ره دانست

شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن زال از مرگ نوذر

شاهنامه فردوسی – كشته شدن ايرج بر دست برادران‏

شاهنامه فردوسی – آفرینش مردم

شاهنامه فردوسی – پرسيدن همسر مهراب از دستان ويژگيهاى او را

شاهنامه فردوسی – پژوهش كردن موبدان از زال

شاهنامه فردوسی – زادن منوچهر از مادرش‏

شاهنامه فردوسی – باز آمدن كاوس به ايران زمين و گسى كردن رستم را

شاهنامه فردوسی – خوان دوم يافتن رستم چشمه آب

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید

جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

گاوصندوق

(صَ دُ) (اِمر.) صندوق بسیار بزرگ آهنی.

گاومیش

[ په. ] (اِمر.)
۱- گاو درشت هیکل با شاخ‌های دراز.
۲- (عا.) نفهم و بی شعور.
۳- درشت و کت و کلفت.

گاوچشم

(چَ یا چِ) (ص مر.)
۱- نوعی گل که گلبرگ‌هایش شبیه به چشم است.
۲- فراخ چشم.

گاوگون

(ص مر.) تاریک و روشن، سیاه و سفید.

گاویار

(ص مر.) گاوبان، آن که از گاوان مراقبت می‌کند.

گاویال

[ فر. ] (اِ.) خزنده‌ای است از راسته تمساح‌ها که مخصوص هند و مجمع الجزایر سوئد است و طولش گاهی بالغ بر ۶ متر می‌شود. این خزنده دارای پوزه‌ای دراز و نسبتاً باریک است و به واسطه دندان‌های کوچک و ...

گاویزن

(زَ) (اِمر.) زهره گاو.

گاژ

(اِ.) جا، مکان، مقام.

گاگول

(ص.) (عا.) احمق، گیج.

گایه

(یَ یا یِ) (اِمص.) جماع، مباشرت.

گاییدن

(دَ) (مص م.)
۱- انجام عمل جماع به وسیله جنس نر.
۲- (عا.) کسی را به زحمت انداختن و کلافه کردن.

گبت

(گِ) (اِ.) زنبور عسل، نحل.

گبر

(گَ) (ص.) آتش پرست، مجوس.

گبر

(گَ بَ) (اِ.)
۱- نوعی سنگ که از آن دیگ و کاس ه و امثال آن درست می‌کنند.
۲- خیمه که به یک ستون برپای باشد.

گبرگه

(گَ بُ گَ یا گِ) (اِ.) = گبورگه: آلتی است مانند کمان و کشتی گیران با آن در گود زورآزمایی کنند.

گبز

(گَ) (ص.) هر چیز گنده و قوی.

گبست

(گَ بَ) (اِ.) نک کبست.

گبه

(گَ بِّ) (اِ.) نوعی گلیم دست باف خاص ایران که نقشه اش از داستانی حکایت می‌کند.

گبه

(~.) (اِ.) شیشه حجام که بدان حجامت کنند، شاخ حجامت.

گترم

(گُ رُ) (اِ.) سخنی که از حد و اندازه گوینده متجاوز باشد.

دیدگاهتان را بنویسید لغو پاسخ

برای نوشتن دیدگاه باید وارد بشوید.