شاهنامه فردوسی – بازگشتن كنيزكان به نزد رودابه

بازگشتن كنيزكان به نزد رودابه

      

رسيدند خوبان بدرگاه كاخ            بدست اندرون هر يك از گل دو شاخ‏

         نگه كرد دربان برآراست جنگ            زبان كرد گستاخ و دل كرد تنگ‏

         كه بى‏گه ز درگاه بيرون شويد            شگفت آيدم تا شما چون شويد

         بتان پاسخش را بياراستند            بتنگى دل از جاى برخاستند

         كه امروز روزى دگر گونه نيست            براه گلان ديو واژونه نيست‏

         بهار آمد از گلستان گل چنيم            ز روى زمين شاخ سنبل چنيم‏

         نگهبان در گفت كامروز كار            نبايد گرفتن بدان هم شمار

  دیوان حافظ - دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

         كه زال سپهبد بكابل نبود            سراپرده شاه زابل نبود

         نبينيد كز كاخ كابل خداى            بزين اندر آرد بشبگير پاى‏

         اگرتان ببيند چنين گل بدست            كند بر زمين‏تان هم آنگاه پست‏

         شدند اندر ايوان بتان طراز            نشستند و با ماه گفتند راز

         نهادند دينار و گوهر بپيش            بپرسيد رودابه از كم و بيش‏

         كه چون بودتان كار با پور سام            بديدن بهست ار بآواز و نام‏

         پرى چهره هر پنج بشتافتند            چو با ماه جاى سخن يافتند

         كه مرديست برسان سرو سهى            همش زيب و هم فرّ شاهنشهى‏

  دیوان حافظ - گر ز دست زلف مشکینت خطایی رفت رفت

         همش رنگ و بوى و همش قد و شاخ            سوارى ميان لاغر و بر فراخ‏

         دو چشمش چو دو نرگس قيرگون            لبانش چو بسّد رخانش چو خون‏

         كف و ساعدش چون كف شير نر            هيون ران و موبد دل و شاه‏فر

         سراسر سپيدست مويش برنگ            از آهو همين است و اين نيست ننگ‏

         سر جعد آن پهلوان جهان            چو سيمين زره بر گل ارغوان‏

         كه گوئى همى خود چنان بايدى            و گر نيستى مهر نفزايدى‏

         بديدار تو داده‏ايمش نويد            ز ما بازگشتست دل پر اميد

  دیوان حافظ - دلبر برفت و دلشدگان را خبر نکرد

         كنون چاره كار مهمان بساز            بفرماى تا بر چه گرديم باز

         چنين گفت با بندگان سرو بن            كه ديگر شدستى براى و سخن‏

         همان زال كو مرغ پرورده بود            چنان پير سر بود و پژمرده بود

         بديدار شد چون گل ارغوان            سهى قد و زيبا رخ و پهلوان‏

         رخ من بپيشش بياراستى            بگفتار و زان پس بها خواستى‏

         همى گفت و لب را پر از خنده داشت            رخان هم چو گلنار آگنده داشت‏

         پرستنده با بانوى ماه روى            چنين گفت كاكنون ره چاره جوى‏

  دیوان حافظ - به آب روشن می عارفی طهارت کرد

         كه يزدان هر آنچت هوا بود داد            سرانجام اين كار فرخنده باد

         يكى خانه بودش چو خرّم بهار            ز چهر بزرگان برو بر نگار

         بديباى چينى بياراستند            طبقهاى زرّين بپيراستند

         عقيق و زبرجد برو ريختند            مى و مشك و عنبر بر آميختند

         همه زر و پيروزه بد جامشان            بروشن گلاب اندر آشامشان‏

         بنفشه گل و نرگس و ارغوان            سمن شاخ و سنبل بديگر كران‏

         از آن خانه دخت خورشيد روى            بر آمد همى تا بخورشيد بوى‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

تا کی غم دنیای دنی ای دل دانا
حیف است ز خوبی که شود عاشق زشتی
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

یک انداز

(~. اَ)
۱- (ص مر.) برابر.
۲- (اِ.) تیر کاری که با یک بار انداختن شکار یا دشمن را از پا درمی آورد.

یک بخته

(~. بَ تِ)(ص.) زنی که در زندگی بیش از یک شوهر نکرده باشد.

یک بند

(~. بَ) (ق مر.) پیوسته، پشت سر هم.

یک تنه

(~. تَ نِ) (ق.) تنها به تنهایی.

یک تیغ

(~.) (ص مر.)
۱- متحد در جنگ.
۲- (عا.) یک دست، یکسره.

یک جا

(~.) (ق.)
۱- با هم، با یکدیگر.
۲- همگی، به کلی.

یک دل

(یَ یا یِ. دِ) (ص مر.)
۱- متحدالقول، یک زبان.
۲- صمیمی، مخلص.

یک دنده

(~. دَ دِ) (ص مر.) لجوج، خود - رأی.

یک رو

(ی) (~.) (ص مر.)
۱- صمیمی، خالص.
۲- یک دست، یک نواخت.
۳- آن که پشت و روی وی یکی باشد.

یک روند

(~. رَ وَ) (ق.) (عا.) پیاپی، پشت سر هم.

یک زبان

(~. زَ) (ق مر.) متفق القول، یک - دل.

یک زخم

(~. زَ) (ص مر.) لقب سام نریمان که اژدهایی را با یک ضربه کشت.

یک سان

(~.) (ص مر. ق مر.)
۱- همانند.
۲- برابر.
۳- مساوی.
۴- یک نواخت.

یک سر

(~. سَ) (ص مر. ق مر.)
۱- تمام، همگی.
۲- سراسر.
۳- فوری.
۴- مستقیم.

یک سره

(~. سَ ر) (ق مر.)
۱- سراسر، از ابتدا تا انتها.
۲- به کلی، تماماً.

یک سره

کردن (~. کَ دَ) (مص م.) تمام کردن، به اتمام رساندن.

یک طرفه

(~. طَ رَ ف) [ فا - ع. ] (ص مر.)
۱- از یک جهت، که فقط رعایت یک طرف شده باشد بدون رعایت طرف دیگر.
۲- خیابانی که فقط از یک سوی آن می‌توان رفت.

یک لاقبا

(~. قَ) (ص مر.) (عا.) بی چیز، تهی دست.

یک لخت

(~. لَ) (ص مر.)
۱- یکپارچه، یکدست.
۲- آن که همیشه بر یک وضع و حالت باشد و تغییر نکند.

یک نواخت

(~. نَ) (ق مر.)
۱- یک سان.
۲- یک آوا.


دیدگاهتان را بنویسید