شاهنامه فردوسی – آگه شدن منوچهر از كار سام و زال زر

آگه شدن منوچهر از كار سام و زال زر

يكايك بشاه آمد اين آگهى            كه سام آمد از كوه با فرهى‏

         بدان آگهى شد منوچهر شاد            بسى از جهان آفرين كرد ياد

         بفرمود تا نوذر نامدار            شود تازيان پيش سام سوار

         كند آفرين كيانى بر اوى            بدان شادمانى كه بگشاد روى‏

         بفرمايدش تا سوى شهريار            شود تا سخنها كند خواستار

         ببيند يكى روى دستان سام            بديدار ايشان شود شادكام‏

         وزين جا سوى زابلستان شود            بر آيين خسرو پرستان شود

         چو نوذر بر سام نيرم رسيد            يكى نو جهان پهلوان را بديد

  دیوان حافظ -  در نمازم خم ابروی تو با یاد آمد

         فرود آمد از باره سام سوار            گرفتند مر يكدگر را كنار

         ز شاه و ز گردان بپرسيد سام            از يشان بدو داد نوذر پيام‏

         چو بشنيد پيغام شاه بزرگ            زمين را ببوسيد سام سترگ‏

         دوان سوى درگاه بنهاد روى            چنانكش بفرمود ديهيم جوى‏

         چو آمد بنزديكى شهريار            سپهبد پذيره شدش از كنار

         درفش منوچهر چون ديد سام            پياده شد از باره بگذارد گام‏

         منوچهر فرمود تا بر نشست            مر آن پاك دل گرد خسرو پرست‏

         سوى تخت و ايوان نهادند روى            چه ديهيم دار و چه ديهيم جوى‏

  شاهنامه فردوسی - پادشاهى فريدون پانصد سال بود

         منوچهر بر گاه بنشست شاد            كلاه بزرگى بسر بر نهاد

         بيك دست قارن بيك دست سام            نشستند روشن‏دل و شادكام‏

         پس آراسته زال را پيش شاه            بزرّين عمود و بزرّين كلاه‏

         گرازان بياورد سالار بار            شگفتى بماند اندر و شهريار

         بران برز بالاى آن خوب چهر            تو گفتى كه آرام جانست و مهر

          چنين گفت مر سام را شهريار            كه از من تو اين را بزنهار دار

         بخيره ميازارش از هيچ روى            بكس شادمانه مشو جز بدوى‏

         كه فرّ كيان دارد و چنگ شير            دل هوشمندان و آهنگ شير

  شاهنامه فردوسی - پاسخ دادن فريدون پسران را

         پس از كار سيمرغ و كوه بلند            و زان تا چرا خوار شد ارجمند

         يكايك همه سام با او بگفت            هم از آشكارا هم اندر نهفت‏

         و ز افگندن زال بگشاد راز            كه چون گشت با او سپهر از فراز

         سرانجام گيتى ز سيمرغ و زال            پر از داستان شد ببسيار سال‏

         برفتم بفرمان گيهان خداى            بالبرز كوه اندر آن زشت جاى‏

         يكى كوه ديدم سر اندر سحاب            سپهريست گفتى ز خارا بر آب‏

         برو بر نشيمى چو كاخ بلند            ز هر سو برو بسته راه گزند

  شاهنامه فردوسی - داستان ابو منصور بن محمد

         بدو اندرون بچّه مرغ و زال            تو گفتى كه هستند هر دو همال‏

         همى بوى مهر آمد از باد اوى            بدل راحت آمد هم از ياد اوى‏

         ابا داور راست گفتم براز            كه اى آفريننده بى‏نياز

         رسيده بهر جاى برهان تو            نگردد فلك جز بفرمان تو

         يكى بنده‏ام با تنى پر گناه            بپيش خداوند خورشيد و ماه‏

         اميدم ببخشايش تست بس            بچيزى دگر نيستم دسترس‏

         تو اين بنده مرغ پرورده را            بخوارى و زارى بر آورده را

         همى پرّ پوشد بجاى حرير            مزد گوشت هنگام پستان شير

  دیوان حافظ - صبحدم مرغ چمن با گل نوخاسته گفت

         ببد مهرى من روانم مسوز            بمن باز بخش و دلم بر فروز

         بفرمان يزدان چو اين گفته شد            نيايش همان گه پذيرفته شد

         بزد پرّ سيمرغ و بر شد بابر            همى حلقه زد بر سر مرد گبر

         ز كوه اندر آمد چو ابر بهار            گرفته تن زال را بر كنار

         بپيش من آورد چون دايه‏اى            كه در مهر باشد و را مايه‏اى‏

         من آوردمش نزد شاه جهان            همه آشكاراش كردم نهان‏

        

      

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

ز افتادگی به مسند عزت رسیده است
یوسف کند چگونه فراموش چاه را
«صائب تبریزی»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

گلوند

(گَ وَ) (اِمر.)
۱- گلوبند.
۲- هر چیز که به طریق تحفه و هدیه به کسی فرستند، مرسله.
۳- گلوبند مانندی از گردو و انجیر که آن را به هدیه فرستند.

گلوه

(گُ وَ یا وِ) (اِ.) سوراخ تنور نان پزی.

گلوکز

(گُ لُ کُ) [ فر. ] (اِ.) قندی که در تمام سلول‌های گیاهان خصوصاً میوه‌ها یافت می‌شود.

گلوگاه

(گَ) (اِمر.)
۱- حنجره.
۲- گذرگاهی که بتوان از آن وارد جایی شد.

گلوگیر

(گَ) (ص.) خفه کننده.

گلپر

(گُ پَ) (اِمر.) گیاهی دو ساله از تیره چتریان. این گیاه ساقه‌های ضخیم و برگ‌های بزرگ دارد و از برگ‌ها و جوانه‌ها و دانه‌های آن جهت ادویه استفاده می‌شود.

گلچین

(~.) (اِ.)
۱- کسی که گل می‌چیند.
۲- آن چه از میان یک مجموعه انتخاب شده‌است.

گلکار

(گُ) (ص شغ.) آن که گل در باغ‌ها و باغچه‌ها می‌کارد.

گلکار

(گِ) (ص شغ.) آن که در کارهای ساختمانی کار گِل کاری و درست کردن گِل بااوست.

گلگشت

(~. گَ) (اِمر.)
۱- گردش در گلزار.
۲- جای تفریح و گردش در گلزار.

گلگون

(~.) (ص مر.) سرخ رنگ، به رنگ گل سرخ.

گلگونه

(~. نِ) (اِمر.)
۱- گلگون.
۲- سرخابی که زنان به گونه‌های خود مالند.
۳- شراب قرمز.

گلگچه

(گُ گَ چِ یا چَ) (اِ.) = کلگجه: رسوم و آدابی باشد که از اول تولد اطفال تا اوان عقیقه و گاهواره به طریق سنت رعایت کنند.

گلی

(گُ) (اِ.) دارای رنگ قرمز روشن.

گلی

(گِ) (ص.)
۱- آلوده یا آغشته به گِل، گل آلود.
۲- ساخته شده از گل.

گلیز

(گِ) (اِ.) آب دهان، آب لزجی که از دهان انسان یا حیوان بیرون می‌ریزد.

گلیسیرین

(گِ) [ فر. ] (اِ.) = گلیسرل: مایعی است بی رنگ، روغنی، بی بو، کمی شیرین و محلول در آب.

گلیم

(گِ) (اِ.) نوعی فرش که از پشم می‌بافند. ؛ ~ خود را از آب درآوردن کنایه: از عهده کار خود برآمدن.

گلیم گوش

(~.) (اِمر.) موجودی متوهم به شکل آدمی با گوش‌های بزرگ به حدی که یک گوش را بستر و دیگری را لحاف می‌کرده اند؛ گوش بستر.

گلین

(گَ) [ تر. ] (اِ.) عروس.


دیدگاهتان را بنویسید