آگاه شدن پشنگ از مرگ منوچهر

پس آنگه ز مرگ منوچهر شاه            بشد آگهى تا بتوران سپاه‏

         ز نارفتن كار نوذر همان            يكايك بگفتند با بدگمان‏

         چو بشنيد سالار تركان پشنگ            چنان خواست كايد بايران بجنگ‏

         يكى ياد كرد از نيا زادشم            هم از تور بر زد يكى تيز دم‏

         ز كار منوچهر و از لشكرش            ز گردان و سالار و از كشورش‏

         همه نامداران كشورش را            بخواند و بزرگان لشكرش را

         چو ارجسپ و گرسيوز و بارمان            چو كلباد جنگى هژبر دمان‏

         سپهبدش چون ويسه تيز چنگ            كه سالار بُد بر سپاه پشنگ‏

         جهان پهلوان پورش افراسياب            بخواندش درنگى و آمد شتاب‏

         سخن راند از تور و از سلم گفت            كه كين زير دامن نشايد نهفت‏

         كسى را كجا مغز جوشيده نيست            برو بر چنين كار پوشيده نيست‏

         كه با ما چه كردند ايرانيان            بدى را ببستند يك يك ميان‏

         كنون روز تندى و كين جستنست            رخ از خون ديده‏گه شستنست‏

         ز گفت پدر مغز افراسياب            بر آمد ز آرام و ز خورد و خواب‏

         بپيش پدر شد گشاده زبان            دل آگنده از كين كمر بر ميان‏

         كه شايسته جنگ شيران منم            هم آورد سالار ايران منم‏

         اگر زادشم تيغ برداشتى            جهان را بگرشاسپ نگذاشتى‏

         ميان را ببستى بكين آورى            بايران نكردى مگر سرورى‏

         كنون هر چه مانيده بود از نيا            ز كين جستن و چاره و كيميا

         گشادنش بر تيغ تيز منست            گه شورش و رستخيز منست‏

         بمغز پشنگ اندر آمد شتاب            چو ديد آن سهى قد افراسياب‏

         برو بازوى شير و هم زور پيل            و زو سايه گسترده بر چند ميل‏

         زبانش بكردار برنده تيغ            چو دريا دل و كف چو بارنده ميغ‏

         بفرمود تا بر كشد تيغ جنگ            بايران شود با سپاه پشنگ‏

         سپهبد چو شايسته بيند پسر            سزد گر بر آرد بخورشيد سر

         پس از مرگ باشد سر او بجاى            ازيرا پسر نام زد رهنماى‏

         چو شد ساخته كار جنگ آزماى            بكاخ آمد اغريرث رهنماى‏

         بپيش پدر شد پر انديشه دل            كه انديشه دارد همى پيشه دل‏

         چنين گفت كاى كار ديده پدر            ز تركان بمردى بر آورده سر

         منوچهر از ايران اگر كم شدست            سپهدار چون سام نيرم شدست‏

         چو گرشاسپ و چون قارن رزم زن            جز اين نامداران آن انجمن‏

         تو دانى كه با سلم و تور سترگ            چه آمد از ان تيغ زن پير گرگ‏

         نيا زادشم شاه توران سپاه            كه ترگش همى سود بر چرخ و ماه‏

         ازين در سخن هيچ گونه نراند            بآرام بر نامه كين نخواند

         اگر ما نشوريم بهتر بود            كزين جنبش آشوب كشور بود

         پسر را چنين داد پاسخ پشنگ            كه افراسياب آن دلاور نهنگ‏

         يكى نرّه شيرست روز شكار            يكى پيل جنگى گه كارزار

         ترا نيز با او ببايد شدن            بهر بيش و كم راى فرّخ زدن‏

         نبيره كه كين نيا را نجست            سزد گر نخوانى نژادش درست‏

         چو از دامن ابر چين كم شود            بيابان ز باران پر از نم شود

         چراگاه اسپان شود كوه و دشت            گياها ز يال يلان بر گذشت‏

         جهان سربسر سبز گردد ز خويد            بهامون سراپرده بايد كشيد

         سپه را همه سوى آمل براند            دلى شاد بر سبزه و گل براند

         دهستان و گرگان همه زير نعل            بكوبيد و ز خون كنيد آب لعل‏

         منوچهر از آن جايگه جنگجوى            بكينه سوى تور بنهاد روى‏

         بكوشيد با قارن رزم زن            دگر گرد گرشاسپ زان انجمن‏

         مگر دست يابيد بر دشت كين            برين دو سرافراز ايران زمين‏

         روان نياگان ما خوش كنيد            دل بدسگالان پر آتش كنيد

         چنين گفت با نامور نامجوى            كه من خون بكين اندر آرم بجوى‏

   ‏