شاهنامه فردوسی – آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

آگاهى يافتن سيندخت از كار رودابه

      

          ميان سپهدار و آن سرو بن            زنى بود گوينده شيرين سخن‏

         پيام آوريدى سوى پهلوان            هم از پهلوان سوى سرو روان‏

         سپهدار دستان مر او را بخواند            سخن هر چه بشنيد با او براند

         بدو گفت نزديك رودابه رو            بگويش كه اى نيك دل ماه نو

         سخن چون ز تنگى بسختى رسيد            فراخيش را زود بينى كليد

         فرستاده باز آمد از پيش سام            ابا شادمانى و فرخ پيام‏

         بسى گفت و بشنيد و زد داستان            سر انجام او گشت همداستان‏

  دیوان حافظ - روز وصل دوستداران یاد باد

         سبك پاسخ نامه زن را سپرد            زن از پيش او بازگشت و ببرد

         بنزديك رودابه آمد چو باد            بدين شادمانى و را مژده داد

         پرى روى بر زن درم بر فشاند            بكرسى‏ء زر پيكرش بر نشاند

         يكى شاره سر بند پيش آوريد            شده تار و پود اندرو ناپديد

         همه پيكرش سرخ ياقوت و زر            شده زر همه ناپديد از گهر

         يكى جفت پر مايه انگشترى            فروزنده چون بر فلك مشترى‏

         فرستاد نزديك دستان سام            بسى داد با آن درود و پيام‏

         زن از حجره آنگه بايوان رسيد            نگه كرد سيندخت او را بديد

  دیوان حافظ - دل ما به دور رویت ز چمن فراغ دارد

         زن از بيم برگشت چون سند روس            بترسيد و روى زمين داد بوس‏

         پر انديشه شد جان سيندخت ازوى            بآواز گفت از كجائى بگوى‏

         زمان تا زمان پيش من بگذرى            بحجره در آيى بمن ننگرى‏

         دل روشنم بر تو شد بدگمان            بگوئى مرا تا زهى گر كمان‏

         بدو گفت زن من يكى چاره جوى            همى نان فراز آرم از چند روى‏

         بدين حجره رودابه پيرايه خواست            بدو دادم اكنون همينست راست‏

         بياوردمش افسر پر نگار            يكى حلقه پر گوهر شاهوار

         بدو گفت سيندخت بنمائيم            دل بسته ز انديشه بگشائيم‏

  شاهنامه فردوسی - آگاهى يافتن زال از مرگ نوذر

         سپردم برودابه گفت اين دو چيز            فزون خواست اكنون بيارمش نيز

         بها گفت بگذار بر چشم من            يكى آب بر زن برين خشم من‏

         درم گفت فردا دهد ماه روى            بها تا نيابم تو از من مجوى‏

         همى كژّ دانست گفتار او            بياراست دل را به پيكار او

         بيامد بجستش برو آستى            همى جست از و كژى و كاستى‏

         بخشم اندرون شد از ان زن غمى            بخوارى كشيدش بروى زمى‏

         چو آن جامهاى گرانمايه ديد            هم از دست رودابه پيرايه ديد

         در كاخ بر خويشتن بر ببست            از انديشگان شد بكردار مست‏

  دیوان حافظ - دل می‌رود ز دستم صاحب‌دلان خدا را

         بفرمود تا دخترش رفت پيش            همى دست بر زد برخسار خويش‏

         دو گل را بدو نرگس خوابدار            همى شست تا شد گلان آبدار

         برودابه گفت اى سر افراز ماه            گزين كردى از ناز بر گاه چاه‏

         چه ماند از نكو داشتى در جهان            كه ننمودمت آشكار و نهان‏

         ستمگر چرا گشتى اى ماه روى            همه رازها پيش مادر بگوى‏

         كه اين زن ز پيش كه آيد همى            به پيشت ز بهر چه آيد همى‏

         سخن بر چه سانست و آن مرد كيست            كه زيباى سر بند و انگشتريست‏

  شاهنامه فردوسی - جنگ كاوس با شاه مازندران

         ز گنج بزرگ افسر تازيان            بما ماند بسيار سود و زيان‏

         بدين نام بد داد خواهى بباد            چو من زاده‏ام دخت هرگز مباد

         زمين ديد رودابه و پشت پاى            فرو ماند از خشم مادر بجاى‏

         فرو ريخت از ديدگان آب مهر            بخون دو نرگس بياراست چهر

         بمادر چنين گفت كاى پر خرد            همى مهر جان مرا بشكرد

         مرا مام فرخ نزادى ز بن            نرفتى ز من نيك يابد سخن‏

         سپهدار دستان بكابل بماند            چنين مهر اويم بر آتش نشاند

         چنان تنگ شد بر دلم بر جهان            كه گريان شدم آشكار و نهان‏

  دیوان حافظ - دی پیر می‌فروش که ذکرش به خیر باد

         نخواهم بدن زنده بى‏روى او            جهانم نيرزد بيك موى او

         بدان كو مرا ديد و با من نشست            بپيمان گرفتيم دستش بدست‏

         فرستاده شد نزد سام بزرگ            فرستاده پاسخ بزال سترگ‏

         زمانى بپيچيد و دستور بود            سخنهاى بايسته گفت و شنود

         فرستاده را داد بسيار چيز            شنيدم همه پاسخ سام نيز

         بدست همين زن كه كنديش موى            زدى بر زمين و كشيدى بروى‏

         فرستاده آرنده نامه بود            مرا پاسخ نامه اين جامه بود

         فرو ماند سيندخت زان گفتگوى            پسند آمدش زال را جفت اوى‏

  شاهنامه فردوسی - داستان دقیقی سخن سرای

         چنين داد پاسخ كه اين خرد نيست            چو دستان ز پر مايگان گرد نيست‏

         بزرگست پور جهان پهلوان            همش نام و هم راى روشن روان‏

         هنرها همه هست و آهو يكى            كه گردد هنر پيش او اندكى‏

         شود شاه گيتى بدين خشمناك            ز كابل بر آرد بخورشيد خاك‏

         نخواهد كه از تخم ما بر زمين            كسى پاى خوار اندر آرد بزين‏

         رها كرد زن را و بنواختش            چنان كرد پيدا كه نشناختش‏

         چنان ديد رودابه را در نهان            كجا نشنود پند كس در جهان‏     

  شاهنامه فردوسی - آمدن افراسياب به نزديك پدر خود

     بيامد ز تيمار گريان بخفت            همى پوست بر تنش گفتى بكفت‏

   ‏

                       

در شبکه های اجتماعی به اشتراک بگذارید

چو لطف باده کند جلوه در رخ ساقی
ز عاشقان به سرود و ترانه یاد آرید
«حافظ»

فرهنگ معین

واژه مورد نظر خود را جستجو کنید
جستجوی واژه

لیست واژه‌ها (تعداد کل: 36,098)

کار راه انداختن

(اَ تَ) (مص م.) انجام دادن کار.

کار زدن

(زَ دَ) (مص م.) استعمال کردن، به کار بردن، استفاده کردن.

کار ساختن

(تَ) (مص م.) چاره نمودن، تهیه دیدن.

کار و کیا

(رُ) (اِمر.)
۱- کار، عمل.
۲- امیری، پادشاهی، تسلط.
۳- جاه و جلال، شأن و مقام.

کار چاق کنی

(کُ) [ فا - تر. ] (حامص.) دلالی.

کار کردن

(کَ دَ) (مص ل.)
۱- عمل کردن، به جا آوردن.
۲- به کاری پرداختن.
۳- تأثیر کردن، کارگر شدن.

کارآزمایی

(زِ) (حامص.) تجربه، آزمایش.

کارآزموده

(زِ دِ) (ص مف.) باتجربه، کاردیده.

کارآمد

(مَ) (ص مف.) شایسته، کاردان.

کارآمدن

(مَ دَ) (مص ل.) شایسته بودن، سر و کار داشتن.

کارآموز

(ص فا.) = کارآموزنده:
۱- کسی که مشغول آموختن کاری است.
۲- دانشمند، مطلع.
۳- حاذق، مجرب.

کارآموزی

۱ - (حامص.) عمل کارآموز (فره).
۲- (اِ.) دوره‌ای که اشخاص وارد خدمت می‌شوند و بدون گرفتن حقوق برای آشنا شدن به کار خدمت می‌کنند.

کارآگاه

(ص مر.)
۱- مخبر، جاسوس.
۲- پلیسی که لباس شخصی به تن می‌کند.

کارا بودن

(دَ) (مص ل.) آماده انجام کار بودن.

کاراته

(تِ) [ فر. ] (اِ.) فن ضربه زدن ؛ نوعی از ورزش‌های رزمی - دفاعی.

کاراسته

(تَ یا تِ) (اِ.) چوب، تخته و دیگر مصالح بنایی.

کارافتادن

(اُ دَ) (مص ل.)
۱- با کسی سر و کار پیدا کردن.
۲- حادثه پیش آمدن.

کارافتاده

(اُ دِ) (ص.)
۱- با تجربه، آزموده.
۲- در مشکل افتاده، گرفتار.

کارامل

(مِ) [ فر. ] (اِ.) قند سوخته ؛ ماده‌ای که از حرارت دادن زیاد به قند معمولی به دست آید.

کارانه

(نِ) (اِمر.) پولی که در برابر انجام کاری معین (مانند معاینه بیمار) یا ساعت کار (مانند یک ساعت تدریس) پرداخت می‌شود، کارمزد.


دیدگاهتان را بنویسید