آمدن رستم نزديك شاه مازندران به پيغمبرى

          چو نامه بمهر اندر آورد شاه            جهانجوى رستم بپيمود راه‏

         بزين اندر افگند گرز گران            چو آمد بنزديك مازندران‏

         بشاه آگهى شد كه كاوس كى            فرستادن نامه افگند پى‏

         فرستاده چون هژبر دژم            كمندى بفتراك بر شست خم‏

         بزير اندرون باره گام‏زن            يكى ژنده پيلست گويى بتن‏

         چو بشنيد سالار مازندران            ز گردان گزين كرد چندى سران‏

         بفرمودشان تا خبيره شدند            هژبر ژيان را پذيره شدند

         چو چشم تهمتن بديشان رسيد            بره بر درختى گشن شاخ ديد

         بكند و چو ژوپين بكف بر گرفت            بماندند لشكر همه در شگفت‏

         بينداخت چون نزد ايشان رسيد            سواران بسى زير شاخ آوريد

         يكى دست بگرفت و بفشاردش            همى آزمون را بيازاردش‏

         بخنديد ازو رستم پيل تن            شده خيره زو چشم آن انجمن‏

         بدان خنده اندر بيفشارد چنگ            ببردش رگ از دست و ز روى رنگ‏

         بشد هوش از آن مرد رزم آزماى            ز بالاى اسب اندر آمد بپاى‏

         يكى شد بر شاه مازندران            بگفت آنچ ديد از كران تا كران‏

         سوارى كه نامش كلاهور بود            كه مازندران زو پر از شور بود

         بسان پلنگ ژيان بد بخوى            نكردى بجز جنگ چيز آرزوى‏

         پذيره شدن را فرا پيش خواند            بمرديش بر چرخ گردان نشاند

         بدو گفت پيش فرستاده شو            هنرها پديدار كن نو بنو

         چنان كن كه گردد رخش پر ز شرم            بچشم اندر آرد ز شرم آب گرم‏

         بيامد كلاهور چون نرّه شير            به پيش جهاندار مرد دلير

         بپرسيد پرسيدنى چون پلنگ            دژم روى زان پس بدو داد چنگ‏

         بيفشارد چنگ سرافراز پيل            شد از درد دستش بكردار نيل‏

         بپيچيد و انديشه زو دور داشت            بمردى ز خورشيد منشور داشت‏

         بيفشارد چنگ كلاهور سخت            فرو ريخت ناخن چو برگ از درخت‏

         كلاهور با دست آويخته            پى و پوست و ناخن فرو ريخته‏

         بياورد و بنمود و با شاه گفت            كه بر خويشتن درد نتوان نهفت‏

         ترا آشتى بهتر آيد ز جنگ            فراخى مكن بر دل خويش تنگ‏

         ترا با چنين پهلوان تاو نيست            اگر رام گردد به از ساو نيست‏

         پذيريم از شهر مازندران            ببخشيم بر كهتر و مهتران‏

         چنين رنج دشوار آسان كنيم            به آيد كه جان را هراسان كنيم‏

         تهمتن بيامد هم اندر زمان            بر شاه برسان شير ژيان‏

         نگه كرد و بنشاند اندر خورش            ز كاوس پرسيد و از لشكرش‏

         سخن راند از راه و رنج دراز            كه چون راندى اندر نشيب و فراز

         ازان پس بدو گفت رستم توى            كه دارى بر و بازوى پهلوى‏

         چنين داد پاسخ كه من چاكرم            اگر چاكرى را خود اندر خورم‏

         كجا او بود من نيايم بكار            كه او پهلوانست و گرد و سوار

         بدو داد پس نامور نامه را            پيام جهانجوى خودكامه را

         بگفت آنك شمشير بارآورد            سر سركشان در كنار آورد

         چو پيغام بشنيد و نامه بخواند            دژم گشت و اندر شگفتى بماند

         برستم چنين گفت كين جست و جوى            چه بايد همى خيره اين گفت و گوى‏

         بگويش كه سالار ايران تويى            اگر چه دل و چنگ شيران تويى‏

         منم شاه مازندران با سپاه            بر او رنگ زرين و بر سر كلاه‏

         مرا بيهده خواندن پيش خويش            نه رسم كيان بد نه آيين پيش‏

         برانديش و تخت بزرگان مجوى            كزين برترى خوارى آيد بروى‏

         سوى گاه ايران بگردان عنان            و گرنه زمانت سر آرد سنان‏

         اگر با سپه من بجنبم ز جاى            تو پيدا نبينى سرت را ز پاى‏

         تو افتاده بى‏گمان در گمان            يكى راه برگير و بفگن كمان‏

         چو من تنگ روى اندر آرم بروى            سرآيد شما را همه گفت و گوى‏

         نگه كرد رستم بروشن روان            بشاه و سپاه و رد و پهلوان‏

         نيامدش با مغز گفتار اوى            سرش تيزتر شد به پيكار اوى‏

         تهمتن چو برخاست كايد براه            بفرمود تا خلعت آرند شاه‏

         نپذرفت ازو جامه و اسپ و زر            كه ننگ آمدش زان كلاه و كمر

         بيامد دژم از بر گاه اوى            همه تيره ديد اختر و ماه اوى‏

         برون آمد از شهر مازندران            سرش گشته بُد زان سخنها گران‏

         چو آمد بنزديك شاه اندرون            دل كينه دارش پر از جوش خون‏

         ز مازندران هرچ ديد و شنيد            همه كرد بر شاه ايران پديد

         و زان پس و را گفت منديش هيچ            دليرى كن و رزم ديوان بسيچ‏

         دليران و گردان ان انجمن            چنان دان كه خوارند بر چشم من‏